Hoofdstuk 3
Miriam schrijft een blogreeks over het verlies van haar zoon. In hoofdstuk 3 vertelt ze over een aanstaande verhuizing. Er moet nog veel geregeld worden, maar eerst heeft ze een afspraak met de psychiater van haar zoon. Miriam verlangt naar duidelijkheid over het verlies van haar zoon en wil die samen met hem vinden.
Er moest nog van alles worden geregeld
Het gordijn van mist dat ze had opgetrokken hield voorlopig alles op veilige afstand. Verdriet druppelde binnen als de lamellen door de wind bewogen en een klamme kou door de kieren naar binnen sloop. Ze vond een oud wollen wintervest onderin een zak met oude kleding voor de kledingbak. Daarbij moest er nog van alles worden geregeld, dat hield haar gevoel binnen de oevers. Over tien dagen was de verhuizing. Buren moesten meewerken hun auto te verplaatsen; parkeerbeheer moest worden ingelicht, de woningbouw ging een mevrouw sturen om de boel te inspecteren. Het huis moest veegschoon worden opgeleverd. Ze vulde de gaten in de muren met plamuur. Met coca cola probeerde ze fanatiek de lijmresten van het tapijt op de trap weg te schrapen. Een rol oud tapijt moest nog ergens worden gedumpt en de teckel liep overal tegenaan. Haar rug begon op te spelen.
Er broeide wat onder de woede
De ontmoeting in het parkrestaurant sijpelde haar herinnering binnen. Helder waren die gedachten allerminst. Ze had namen genoemd, wie waren dat toen ze met deze mensen te maken kreeg tijdens de behandeling van haar zoon? De psychiater had er van geweten, hij herkende de mensen die ze noemde. En de gebeurtenissen? Herkende hij die ook? Hij legde het uit, het was niet zoals ze dacht. Het was ingewikkeld, je kon niemand de schuld geven want hij kende zijn collega’s en ze deden allemaal hun uiterste best. Alle beslissingen hadden ze met de allerbeste intenties genomen.
Ze probeerde zich in te leven. Niet zo moeilijk, ze was getraind in het begrijpen van anderen. Hoe kon ze het zo vertellen dat hij haar verhaal kon toelaten? Opmerkingen die mensen hadden gemaakt, hoe woorden van anderen haar op haar plaats hadden gehouden. Wat dat met haar had gedaan. Hij bleef aandachtig en luisterde, terwijl ze hoopte dat hij haar zou helpen bij haar woede te komen. En wat er broeide onder de woede. Hij was stil gebleven, alsof hij geen keus had kunnen maken. Ze had vergeefs gehoopt dat hij haar kon geruststellen, dat hij aan haar kant stond en ze niet alleen was. Omdat het zo onrechtvaardig voelde en ze erin dreigde te stikken. Hij had haar niet begrepen. Ze was verzand. Maar een nieuwe afspraak was gemaakt. Tussen de verhuisdozen.
Wat is nu de waarheid?
Ze vocht om woorden te vinden die glashelder zouden zijn en haar waarheid zouden onthullen. Hij belde aan. “Oh, kom binnen. Wat fijn dat je hier wilde komen, voor ik vertrek”. Hij overhandigde haar een doosje koekjes. “Voor bij de koffie.” Hij had het licht opgevat toen ze hem gevraagd had bij haar thuis te praten tussen de zakken en de dozen.
De conditie van de teckel was zorgelijk en bracht het gesprek op gang. Ze trachtte terug te gaan naar waar het laatste gesprek in het park gestokt was. Hij hielp haar niet de draad te vinden. Ze excuseerde zich. Op de wc droegen de twee goudkleurige kerstengeltjes boven de spiegel haar terug naar het moment. Met Kerstmis als decoratie opgehangen en nog niet ingepakt. De ene met de viool en de andere met de toeter. Ze sloot haar ogen en zuchtte diep. Hallelujah.
De korte pauze gaf haar adem om te vertellen dat ze vond dat ze allebei zochten naar de waarheid rond zijn dood. Dat ze samen konden optrekken. Dat ze het niet meer alleen kon. Ze wou duidelijkheid over verlies.
Dat alleen hij haar ervaringen en hersenspinsels kon verhelderen en ze hoopte dat hij wilde helpen bij het blootleggen van wat er precies was gebeurd rond de dood van haar zoon.
Haar troostteckel
De roffel achter de mist nam langzaam af. Ze was dankbaar dat hij was gekomen en het bezoek als een vanzelfsprekendheid had beschouwd. Toen ze de voordeur achter hem dicht had gedaan, draaide ze de verwarming een paar graden hoger.
De teckel piepte zielig toen ze van de bank af wilde springen. Tenslotte liet ze zich vallen en kwam met een doffe klap op de grond terecht. Ze tilde haar op en drukte haar tegen zich aan. Het zijdezachte koptje tegen haar borst. Ze streelde de lange oren. De teckel likte haar hand. Ze lijnde het diertje aan. Haar troostteckel. Vanavond kwam de dierenarts. Het was tijd om een laatste ommetje te maken.
Zelfportret van Miriam
Een moeder (Miriam) ontmoet een aantal jaren na de dood van haar zoon de psychiater die een korte periode de behandelaar van haar zoon was. Hun gedeelde verdriet over het verlies verbindt hun bij hun zoektocht naar de waarheid. De vriendschap werkt helend voor beiden. Met ups en downs.
Meer lezen van Miriam?
Meer lezen over Rouw en Verlies?
- Een gelukkig gezin: na rouw en verlies op weg naar winst
- Onderzoek naar de rol van verlies in herstelprocessen
- Waar geen reden is – Yiyun Li
- Steunpunt Verlies – Hulp en advies bij rouw en verlies
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Wil je PsychoseNet steunen?
Wordt donateur en help ons om mooie projecten te realiseren.
Geef een reactie