En toen werd ik wakker. Na een lange strijd van herstel en (h)erkenning vinden bij het ondergaan van mijn eerste en enige psychose was ik in een compleet andere wereld beland. Een mooie blog over Gezond verstand.
Klinkt dat als een nieuwe psychose? Het was het niet. Ik was verzeild geraakt in een wereld van hulpverleners. Talloze. Volgens mij telde het behandelend team er alleen al drie en als er een ziek was stond er binnen een minuut een vervanging klaar. Waar demonstrerende adolescenten voor de Kamer in Den Haag zaten kende ik alleen en enkel een wereld waarin de lange, helpende arm ver reikte.
Ik telde het aantal meubels dat bekostigd was door familie of een gemeentelijke pot vanwege de hoogte van mijn inkomen. Ik stond op mijn eigen benen, fysiek dan, want de wereld om mij heen was totaal gecreëerd door omstanders. Mijn moeder kreeg in het gif wat ik neigde eroverheen te spuwen het hoofdpodium. In de GGZ wereld waarin ik leefde telden haar zorgen als het Heilige Goud. Vond zij iets spannend, vreemd, of (simpelweg) onverklaarbaar aan mijn gedrag dan kreeg haar betoog vrij baan en had ik te maken met talloze tegenwerpingen. Dit waren dan vaak opmerkingen over mijn gedrag en taalgebruik. Mijn gedrag werd gekwalificeerd als lomp en mijn taalgebruik als grof. Nou en?
Een paar maanden eerder appte ik naar mijn woonbegeleider dat ik seksuele gedachten had
Een lieve, mooie en bij vlagen zachte vrouw die mij (al dan niet betaald door haar werkgever) steevast gelijk gaf over de meest idiote standpunten. En herkenning. Veel herkenning. Alles wat vreemd was en mijn pad kruiste had zij, al dan niet in mildere vorm, ook meegemaakt. U begrijpt, die klik was niet zo moeilijk te krijgen.
Na dat seksueel getinte berichtje gingen er op initiatief van de ontvanger van het eerlijke en duidelijke zinnetje alle alarmbellen af. Het zou gaan om een psychose, al dan niet psychische stoornis. Een man van dertig die naar een vrouw van negenendertig appt dat hij iets met haar wil? Dat kan toch niet gezond zijn. De belediging ging dieper naar mij toe. Ik zou mijzelf niet zijn. Elk weldenkend mens kent dat verwijt alleen maar uit liefdesfilms waarin, meestal een vrouw, het een man toebijt nadat hij achtenveertig uur een serenade onder haar raam trachtte te brengen.
De verpleegkundige vroeg mij na aankomst op mijn huisadres mee voor een ‘beoordelingsgesprek’
Als je geen hulpverlener bent of veel met de GGZ te maken hebt zegt zo’n woord je niet heel veel. Het enige element wat ik eruit haalde waren de laatste letters. Gesprek. Daar kan, mits er geen ijzeren hand van een psychiater zwaait, zoveel fout aan gaan. Ik ging een ambulance in. Vreemd, maar goed. En ik belande in een isoleercel. Inderdaad, vreemde plek voor een gesprek. De dertien dagen opname die volgde waren geschiedenis.
Achteraf berustte het eigenlijk allemaal op een misverstand. Daar kwam het op neer. De definitie van seksueel getinte woorden werd wel èrg letterlijk genomen door het te kwalificeren als mogelijke verkrachting. Hoe serieus kun je je werk nemen? Ik heb niet eens een strafblad.
Het spijt me, Nederland. Mijn inziens is de alledaagse GGZ doof en compleet haar doel voorbij geschoten. Dat kan een persoonlijke opvatting zijn, maar ik mis vaak zelfredzaamheid onder cliënten. Veel talent gaat verloren door grote hoeveelheden medicatie om een voorbeeld te noemen. Zolang niemand vermoord wordt is het een win-win. Maar de hele wereld eromheen die een mens (en de maatschappij) ook verliest telt blijkbaar niet. Ik lees hier talloze blogs van schrijvers die meer te bieden hebben en zijn dan het label psychose.
Het is in de ogen van de hulpverlener vaak erg eenvoudig
Zo zie ik het zelf. Ik kan bijvoorbeeld slecht met geld omgaan, dus bedenkt men een bewindvoerder. Als iemand niet of bijzonder slecht luistert beledig ik diegene zo hard dat het misschien wèl zijn aandacht trekt. Dat is niet leuk. Maar waarom sta ik, met een enkele psychose op zak, compleet buiten spel? Als ik in de kroeg met een knappe vrouw sta te praten werken bewindvoerders, woonbegeleiders en een compleet gesubsidieerd leven niet heel sfeerverhogend. Denkt u zelf ook niet?
Des te vreugdevoller vind ik het dan ook om u te melden dat ik prima zonder kan. Inmiddels. Ja, ik slikte zes jaar Clozapine waar volgens de ontwikkelaar drie maanden voor staan, maar de strips zijn verleden tijd. Ik ben niet langer afgevlakt, moe of lusteloos. Wel energiek, levenslustig en klaar om het leven compleet op te zuigen, leven, zuipen, drinken, neuken, vieren en snuiven maar dat is een grapje. Mijn twintiger jaren zijn grotendeels opgeslokt door zorgen van familie. Komt het wel goed?
Het lijkt er voor mij op alsof de wereld om mij heen meer afkickverschijnselen heeft dan ikzelf
Het leven heeft meer te bieden dan ooit, zo zie ik het. Maar als je omgeving zorgen heeft doet mijn mening er blijkbaar niet meer toe?
Ik ben het zat om steeds als patiënt te worden gezien. Ik heb mij nu een jaar (bewust) zonder naasten in de GGZ bewogen en het heeft mij moe gestreden. Men praat, liever niet, met mij. Want wat is het spannend. Een stemverheffing, onvrede of een verschil van inzicht anderszins. Nee, men praat liever met de moeder en haar zorgen. Zeker als ze een deftig hemd draagt en de discussie niet uit de hand zal lopen. Wat niet bepaald moeilijk is gezien de situatie – in alle eerlijkheid – haar zelf toch niet aan gaat. Ik trek liever gewoon een biertje open, voornemens de allerknapste uit de kroeg te gaan versieren.
Zal ik na zes jaar Clozapine zelf lekker bepalen hoe mijn leven loopt?
foto creative commons, bewerkt
Meer lezen over gezond verstand?
- Is het een complottheorie of een psychose?
- Eenzaamheid in de lente tijdens coronacrisis
- En ik maar denken dat het een obsessie was
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Geef een reactie