Tijdens deze lente, in tijden van coronacrisis, denkt Pauline terug aan de lente in 2001. Ze was destijds opgenomen op de PAAZ, terwijl ze net bevallen was van een dochter. “In de dagen in de separeer, voelde ik haar nog. Ik was niet eenzaam.”
21 maart: begin van de lente.
Lente 2020: het coronavirus heerst over de wereld
Mensen moeten zoveel mogelijk binnenblijven. Mensen in verzorgingstehuizen mogen niet meer worden bezocht.
Ik denk terug aan 21 maart 2001
Toen lag er sneeuw: die mocht ik zien vanuit het raam van de separeercel van de PAAZ in Hoorn. Dertien dagen geleden was ik bevallen van een prachtige dochter.
21 maart 2020. De zon schijnt. Ik zit met mijn man en twee dochters van 19 en 16 jaar in mijn eigen prachtige tuin. En denk aan de vergelijking van toen en nu.
Koning Willem Alexander roept op om het eenzaamheidsvirus te gaan bestrijden
Eenzaamheid. Even denk ik na over eenzaamheid.
Ik was alleen in die separeercel
Ik mocht, als kraamvrouw zijnde, niet eens naar de wc. Maar was ik ook eenzaam?
Ik was nog maar net bevallen van een wezentje die ik negen maanden bij me had gedragen. Die onder, maar meteen ook in mijn hart zat.
In de dagen in de separeer, voelde ik haar nog. Onze energieën waren nog één. Ik hoorde haar soms zelfs.
Haar adem die ik had gehoord tot vijf dagen na de bevalling. En ik had mezelf. En in mijn hart was het regelmatig warm. Daarin zat veel liefde verborgen die er juist nu uitkwam.
Ik voelde me niet eenzaam
Mijn moeder heeft vanaf dat ik heel klein was me altijd verzekerd dat zij in mijn hartje zit.
Ook kwamen er bepaalde oerkrachten in mij naar boven. Op sommige momenten ervoer ik alsof ik in een grot zat in de oertijd. Noem het een psychose. Noem het wat je wilt. Voor mij, stond als paal boven water, dat ik een oermoeder ben!
Terwijl ze mij, op mijn 19de de diagnose schizofrenie hebben toebedacht en me gezegd hebben dat ik geen kinderen zou kunnen krijgen, geen baan, geen leven? Dat laatste zeiden ze net niet. Maar voor mij voelde dit wel zo. Bij tijd en wijle dan. Het grootste deel van de tijd geloofde ik het gewoon niet. En handelde ik er ook niet naar.
Het feit was daar, ik was moeder geworden
Maar zat toch in die separeer. Alleen, maar dus niet eenzaam. Al snapte ik er niets van wat ik fout zou hebben gedaan. Maar ik had niets fout gedaan. Dus wel gevoelens van onrecht.
Ik kreeg kaarten en brieven van familie en vrienden. Hierin zat veel positieve energie aan verbonden. Lieve en hartelijke woorden. Die gaven kracht en hoop.
Tegenwoordig is alles en iedereen dichtbij
We hadden van de week videoverbinding met mensen uit Sri Lanka, van een vakantie van een aantal jaren geleden.
Nee, die knuffel geven kan nu even niet. Maar een telefoon heeft tegenwoordig wel bijna iedereen.
Hoe fijn kan het zijn om van iemand bemoedigende woorden te horen. En laat die iemand eens jezelf zijn.
Spreek jezelf liefdevol toe
En voel eens in je hart. Voel de warmte van je eigen hart. Laat het voeden door de zon. Laat je eigen hart net zo stralen als de zon. En voel je dan vervolgens verbonden met anderen om je heen.
Want dan. Dan ben je echt niet meer eenzaam
Pauline Kuin- v/d Jagt is al 13 jaar ervaringsdeskundige bij GGZ-NHN. Getrouwd en moeder van 2 dochters, wat de mooiste rol van haar leven is. Ze haalt kracht uit de zon en vindt buiten zijn zalig. Ze is op haar levenspad verschillende uitdagingen tegengekomen. Vooral spiritualiteit in combinatie met de psychiatrie.
Meer informatie:
- Vlog May May: Corona en depressie/eenzaamheid
- De lente als metafoor voor collectief herstel
- Eenzaamheid doorbreken
Geef een reactie