Veel gezochte termen

Psychosenet blog

Auteur

Mieke Terlouw

Mieke Terlouw verloor in 2016 haar vader aan zelfmoord. Ze schreef hier een boek over: ‘In de waan van het leven’. Mieke werkt als ervaringswerker. Meer over haar is te vinden op haar website.

En ik maar denken dat het een obsessie was – over zelfmoord van een naaste

En ik maar denken dat het een obsessie was

Hoe is het om opgevoed te worden door een psychosegevoelige vader, en pas na zijn zelfmoord tot dat besef te komen? Mieke vraagt zich af welke klappen van de molen zij heeft gehad door jarenlang haar vaders psychotische gedrag als waarheid te hebben beschouwd.

Ja, hij was vaak obsessief en had weleens last van paranoïde gedachten, maar Mieke zag dat als een karaktereigenschap van hem. Nu ze zelf in therapie is, komt ze erachter dat haar vader haar hele jeugd al abnormaal gedrag vertoonde. Of zoals haar psycholoog het noemt: ‘loochening en psychotische trekjes’.

Een klein jaar heeft mijn vader voor ons verzwegen dat hij psychotisch was

Daarna pleegde hij zelfmoord. Heel lang heeft hij zelf dus ook niet in deze ‘wijsheid’ geleefd. De diagnose is, achteraf gezien, veel te laat gesteld.

In het gesprek dat ik na zijn dood had met mijn vaders behandelend therapeuten, vertelde zijn psycholoog over het moment dat ze besefte dat mijn vader psychotisch was. Terwijl mijn vader met zijn vinger naar een plek op de tafel wees, vertelde hij haar tijdens de therapie dat er een vlo naar haar map liep. Hij waarschuwde dat ze nu ook besmet kon raken. De psycholoog zag niets op tafel, behalve haar opengeslagen ordner en twee glazen water.

Kan ik het de psycholoog kwalijk nemen dat zij toen pas besefte dat mijn vader psychotisch was? Zij had tenminste nog door dat zijn vlooienobsessie onrealistisch was. Ik had geen idee.

Het was begin december. Ik was net terug van een vakantie in Chili en belde mijn vader op om hem daarover te vertellen

Dochter Mieke’, zei hij, nadat hij opgenomen had. Zijn stem klonk mat. ‘Weer in het land?’

Hoi pap. Ja ik ben weer thuis.’

‘Mooi.’

‘Hoe gaat het met je?’

‘Heel slecht.’ Hij zuchtte hoorbaar. ‘Die kut vakantie in Egypte, ik wou dat ik nooit gegaan was.’

Waarom?’ Ik voelde pijn in mijn buik opkomen.

Ik heb zandvlooien meegenomen en alles is besmet! Ik heb mijn hardloopschoenen en al mijn kleding weg moeten gooien. Mijn beddengoed heb ik al drie keer gewassen, maar er zitten nog steeds vlooien op. Gezeik ook allemaal.’

‘Er bestaat vast wel een middel om ze te bestrijden’, probeerde ik hem gerust te stellen.

Mijn vader was even stil.

‘Zal ik voor je op internet kijken naar een goed middel?’

‘Ik heb de hele nacht al achter de computer gezeten om uit te zoeken wat ik moet doen’, zei hij. Dat verbaasde me niets. Als mijn vader ergens van in de ban was, kon hij nachtenlang op internet speuren. Hij vertelde dat de bestrijdingsdienst ook al twee keer langs was geweest, maar niets kon vinden. Dat de bestrijdingsdienst niets kon vinden, omdat er geen vlooien waren was toen niet in me opgekomen, bij mijn vader al helemaal niet. Hij praatte aan één stuk door.

Toen hij hardop verzuchtte zag ik mogelijkheid om in zijn monoloog in te breken

‘Zal ik volgende week langskomen om mijn vakantiefoto’s van Patagonië te laten zien?’, vroeg ik.

‘Dat gaat niet, want dan raak je ook besmet. Ik kan met niemand afspreken.’ Zijn stem werd sipper.

‘Vervelend voor je pap’, zei ik, waarna we ophingen en mijn ogen zich met tranen vulden.

Een week later ontving ik een app van mijn vader. Hij nodigde me uit voor een diner op tweede kerstdag. Ik stuurde terug dat mij dat gezellig leek en vroeg of we bij hem thuis zouden afspreken. Mijn vader appte dat hij nog niet wist waar we zouden afspreken, want zijn huis was nog steeds besmet door zandvlooien.

Hij schreef dat het alleen maar erger werd, want zijn vensterbank zat vol met nestjes

Toen ik een paar dagen voor de kerst bij mijn vader peilde wat de precieze plannen waren, appte hij terug: ‘Ik weet het nog niet Mieke, het is zo’n klotezooi allemaal’. En een paar uur later volgde er nog een app: ‘Ik heb een tafel bij restaurant Fabels gereserveerd om half acht. Ik laat nog weten of je daarvoor bij mij thuis kan komen. Maar besef wel: besmettingsgevaar!’

Had ik maar toen maar geweten dat het een psychose was.

Heb je hulp nodig? 113 Zelfmoordpreventie Nederland -> 0900 0113 en 113.nl. Openingstijden: 24 uur, 7 dagen per week

Reacties

4 reacties op “En ik maar denken dat het een obsessie was – over zelfmoord van een naaste”

  1. Tier

    Hey Mieke,

    Ik vind het fijn dat je op deze manier, vanuit gezinslid, dochter, aandacht besteedt aan psychosen. Ik lees je verhaal alsof het niet ‘af’ is. Je nog veel vragen hebt, aan je vader, aan de hulpverlening, aan jezelf….. Ik hoop dat je boek een ‘sluitend’ verhaal voor je wordt.

    Ik sta er vaak bij stil wat mijn psychotische periode met mijn omgeving gedaan moet hebben. Mijn partner, mijn familie, (kinderen had ik niet). Die hebben me allemaal af zien glijden, maar konden nergens de vinger op leggen. Het weinige wat ik losliet over mijn rare gedachtengang kon bij anderen voor reacties zorgen. Ik was me, ook al was ik knetter psychotisch, er van bewust wat ik aan anderen vertelde. Ik kon dit als positief ervaren wanneer ik de ander deelgenoot maakte van issues die niet heel raar zijn. Zoals de vlooienplaag van jouw vader wat werkelijkheid had kunnen zijn. De verbinding dat anderen me hierin serieus namen was goed. Het voelde negatief als ik iets losliet over mijn psychose wat als zorgelijk werd ontvangen.
    Ik weet nog niet wat de beste aanpak toen is geweest vanuit mijn omgeving naar mij. Degene die mij positief benaderde door met mijn waan mee te gaan (wat bij mij weer voor argwaan zorgde) of degene die hun zorgen over mij uiten, negatief waren. In ieder geval liet ik de mensen die bezorgdheid uiten, niets meer weten. Degene die met mij meedachten liet ik nog enigszins toe.
    In mijn geval gaat het niet om mij… maar om jou, die als dochter van een vader die psychotisch was. Waar hulpverlening bij betrokken was. Als ’toeschouwer’ moet je je machteloos voelen, jij niet direct op dat moment, maar nu zeker wel achteraf omdat je niets meer na kan vragen. Niet aan je vader, eigenlijk ook niet aan hulpverlening omdat ze de privacy niet mogen schenden.

    Ik hield naar betrokken hulpverlening toen ‘wijselijk’ mijn mond, ik was me er van bewust dat mijn gedachtegang raar was. Het was mijn geheim. Dat mijn psychiater me anti psychotisch gaf omdat de anderen om me heen gek geworden worden, prima. Ik nam het niet. Ook mijn psycholoog die ik soms twee keer per week zag, vertelde ik niets of weinig van mijn gedachtegang.

    Zonder je verhaal op mezelf te betrekken, wat ik dus wel doe…. vraag ik me af hoe je vader zelfmoord gepleegd heeft.
    Ik had hartstikke dood kunnen zijn in mijn waan, niet omdat ik zelfmoord wilde plegen, maar omdat ik mij in die omstandigheid heb gebracht. B.v door de snelweg over te steken. Ik heb de mensen die dicht bij mij staan er van kunnen overtuigen dat als dit als ik in mijn psychotische periode dood was gegaan, dit geen zelfmoord geweest was. Ik wilde niet dood, maar alles had in mijn nadeel uitgevallen. Iets wat me bezig blijft houden.

    Super dat je je verhaal deelt, hier, maar ook in een boek, kan echt van meerwaarde zijn voor omstanders!
    Voor jou, je vader, hopelijk een afsluitend verhaal. Mooi hoe je je vader in je blog al lezend, bij mij, doet overkomen als een gezellig, prettig persoon die ik als lezer graag had willen leren kennen.

    1. Mieke Terlouw

      Hey Tier,

      Dankjewel voor je uitgebreide reactie. Het is voor mij heel verhelderend om te lezen hoe jij tijdens jouw psychose de benadering van je omgeving ervoer. En ondanks dat ik destijds niet wist dat mijn vader psychotisch was, herken ik hem wel in wat jij schrijft.

  2. Joyce

    Beste Mieke,

    Bedankt voor het delen van je verhaal. Ik ben benieuwd naar je boek: onder welke titel kan ik het vinden? Mijn vader bleek ook chronisch psychisch te zijn. Ik heb er als kind niets van begrepen. Volgens mij werd het destijds ook allemaal niet zo goed herkend als nu? (Ik ben nu 33 jaar).

    1. Mieke Terlouw

      Hoi Joyce,

      Wat jij schrijft klinkt heel herkenbaar ook voor mij. Ik ben van jouw leeftijd, dus onze vaders zullen ook van dezelfde generatie zijn. En volgens mij was er toen ook minder dan nu bekend over psychische stoornissen. Of in ieder geval veel minder gebruikelijk dan nu om in therapie te gaan. Mijn vader was wel altijd zoekende op het spirituele pad en met alternatieve therapieën bezig. Maar helaas is nooit eerder de diagnose psychose gesteld. Ik hoop voor jou dat jouw vader nu goede hulp krijgt. Het boek is nog niet uitgebracht. Daar ben ik momenteel mee bezig met een uitgever. Zodra het te bestellen is zal ik dat laten weten.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *