In drie blogs vertelt Mieke over haar zoektocht naar therapie, na haar vaders zelfmoord. De zoektocht van Mieke begon vijf maanden na zijn overlijden. Het leek haar verstandig om met iemand te gaan praten over wat er gebeurd was. In dit eerste blog deel schrijft Mieke over het bezoek aan de huisarts voor een doorverwijzing.
Ik was net terug van een lange reis uit India. Niet dat ik zelf het gevoel had dat ik therapie nodig had. Ik besefte dat daar waarschijnlijk ook juist het probleem lag. En ik keek er ook wel naar uit om ongegeneerd te kunnen praten over mijn vaders zelfmoord. Iets waar mijn omgeving, naar mijn idee, niet echt op zat te wachten. Als ik er al over begon, dan werd er vaak van gespreksonderwerp gewisseld, of angstvallig weggekeken.
De schuifdeur opent vanzelf als ik ervoor sta. Ik loop de huisartsenpraktijk in en meld me bij de balie. Ik besef me dat ik hier pas één keer eerder ben geweest. Dat was anderhalf jaar geleden toen ik me kwam inschrijven, net nadat ik naar Haarlem was verhuisd.
Terwijl ik plaatsneem op een blauwe plastic stoel in de wachtkamer, vraag ik me af of mijn huisarts een man of een vrouw is
Niet dat het me iets kan schelen, in tegenstelling tot veel van mijn vriendinnen die bij een mannelijke dokter niet uit de kleren gaan. Het is toch zijn beroep, lijkt me.
Een mollige peuter kruipt vanuit de speelhoek naar haar moeder die op de stoel naast me zit. Hij botst tegen mijn linkerbeen aan en begint te huilen. Ongelofelijk hoeveel geluid zo’n klein mens kan maken. Het irriteert me. Ik plaats mijn vingers naast mijn ogen, doe ze dicht en masseer langzaam mijn slapen.
“Mevrouw Terlouw?” klinkt niet veel later een stem. Ik open mijn ogen en kijk door twee ronde brilglazen recht in de ogen van wat vermoedelijk mijn huisarts is; een magere vrouw van middelbare leeftijd. Ze heeft haar grijze haren strak in een knot bij elkaar gebonden hoog op haar hoofd. Na het uitspreken van mijn naam perst ze haar dunne lippen stevig tegen elkaar. Als deze verschijning zich had voorgesteld aan mij op vierjarige leeftijd, toen ik aan mijn moeders hand voor het eerst het klaslokaal van de basisschool betrad, dan had ik mijn moeder waarschijnlijk nooit meer losgelaten. Ik graai mijn tas van de grond, struikel bijna over een knuffel en loop naar de huisarts toe.
We schudden elkaars hand, waarna ik achter haar aan loop. Met elke grote stap die ze zet, beweegt haar knot op en neer
In de hoek van de spreekkamer staat een weegschaal. Ik trek mijn schoenen en sokken uit en ga erop staan. Sinds ik terug ben uit India vraag ik me al af hoeveel ik weeg. Ik kijk omlaag naar het pijltje dat zich langzaam als een wijzer van de klok voortbeweegt en uiteindelijk blijft steken op het getal zesenvijftig. Zesenvijftig kilo? Zo weinig heb ik in jaren niet gewogen. Dat zal India met me gedaan hebben, denk ik.
“Staat deze weegschaal wel goed afgesteld?” vraag ik terwijl ik mijn sokken aantrek.
De huisarts zucht hardop. “Dat lijkt me wel.” Ze perst haar lippen weer tegen elkaar.
Ik trek mijn schoenen aan en loop naar het bureau.
“Ga zitten.” Haar mondhoeken krullen tot mijn verbazing iets omhoog.
Ik lach vriendelijk terug.
“Wat kan ik voor je betekenen?” vraagt ze.
“Mijn vader heeft zelfmoord gepleegd, dus het lijkt me verstandig om hier met iemand over te praten. Zou u mij een doorverwijzing kunnen geven voor de verzekering.” In één adem spreek ik deze voorbereide zin uit, waarna ik haar afwachtend aankijk. Als ze niet meteen antwoord geeft, stel ik nog maar een vraag. “Heeft u nog adviezen?”
“Ik kan je geen doorverwijzing uitschrijven, want rouwverwerking wordt niet vergoed,” zegt ze na een korte stilte.
“Maar mijn vader heeft zelfmoord gepleegd.” Ik laat mijn stem harder klinken bij het woord zelfmoord.
“Dat heb je me al verteld, maar rouwverwerking wordt door verzekeraars niet gedekt.” Ze pakt een pen en begint iets op een vel papier te schrijven.
Ik staar naar mijn handen. Therapie nadat een ouder zelfmoord heeft gepleegd wordt niet vergoed? Als dit al niet gedekt wordt, wat dan wel?
Ik ben waarschijnlijk ook genetisch belast. Moet er niet eens onderzocht worden hoe mijn gemoedstoestand is?
“Dit zijn een aantal psychologen die wij vanuit de praktijk adviseren.” De huisarts wijst met haar rechter wijsvinger naar het papier wat ze me daarna overhandigt. “Maar nogmaals, dit zal je zelf moeten betalen.” Ze kijkt op haar horloge. “Ik wens je veel succes met dit verdriet.” Ze staat op van haar stoel en steekt haar rechterhand naar me uit.
Word ik nu de kamer uitgebonjourd? Op een poster in de wachtkamer had ik al gelezen dat een afspraak niet langer dan tien minuten duurt. Zonder iets te zeggen pak ik mijn tas, schud haar hand en volg haar braaf naar de deur.
Ze pakt de deurknop vast en zegt: “Sterkte de aankomende tijd.” Daarna trekt ze de deur achter zich dicht.
Met tranen in mijn ogen sjok ik langzaam de praktijk uit.
Heb je hulp nodig? 113 Zelfmoordpreventie Nederland -> 0900 0113 en 113.nl. Openingstijden: 24 uur, 7 dagen per week
Geef een reactie