Mieke heeft een liefde voor bergen. Na een flinke tijd komt haar verlangen naar een flinke wandeltocht in de bergen langzaam weer terug. Mieke besluit de Mont Blanc te gaan beklimmen. Zal deze reis de keuze van haar vader om zelfmoord te plegen begrijpelijker maker?
Het was bijna drie jaar na mijn vaders zelfmoord. Na een paar zware jaren kwam eindelijk mijn passie voor de bergen weer terug. Twee maanden daarvoor voelde ik het: ik wilde weer een bergtocht maken.
Met een geboekte vakantie om de Mont Blanc te beklimmen tot gevolg
Mijn omgeving vond het erg rigoureus om meteen zo’n hoge piek en technische klim te gaan maken. “Waarom moet het bij jou gelijk weer zo extreem?” vroegen ze. Tja, ik heb het niet van een vreemde; het zijn bij mij hoge pieken of diepe dalen, net zoals mijn vaders stemmingswisselingen. Moeizaam slik ik een hap kleffe cornflakes door. Om me heen hoor ik gesprekken in het Frans en Engels. Aan de andere kant van de tafel zit Antoine, onze gids. Hij smeert jam op een stuk droge toast.
“Onze thee”. Jordi staat naast me en zet twee thermosflessen op tafel. Ik kan zijn snelle, oppervlakkige ademhaling horen.
“Probeer iets te eten”, zeg ik.
“Ik heb geen trek”. Jordi kijkt op zijn horloge. “Half vijf pas, logisch dat ik nog geen honger heb”.
Ik stop een thermosfles in mijn tas en zeg: “volgens mij komt het door de hoogte”.
Jordi drukt op een knopje van zijn horloge en reikt zijn arm naar mij. Het beeld knippert en er verschijnt: altitude 3,699 meters.
“Nog elfhonderd hoogtemeters te gaan”. Ik verwissel mijn shirt voor een fleece trui.
Het shirt is nat. Ik had helemaal niet door dat ik aan het zweten was
Het was juist koud de afgelopen twee uur tijdens de rots beklimming vanaf de Tete Rousse hut. Zwaar was het wel. Ik merkte hoe de ijle lucht weerslag had op mijn gestel. Toen Antoine na twintig minuten stil bleef staan, voelde ik de verzuring in mijn armen.
“From here don’t stop!” Hij keek ons serieus aan en maakte het touw langer. We waren aangekomen bij de Grand Couloir. Het stuk van de beklimming met gevaar voor vallende stenen. Gek genoeg voelde ik nu geen angst, terwijl Antoine ons de avond ervoor vertelde dat daar gemiddeld drie personen per seizoen overlijden. Terwijl hij dit zei, keek ik naar de rotswand en sprak in stilte tegen mijn vader:
“Pap, óf ik kom morgen naar jou toe, óf ik ga die top trotseren.”
Beide opties klonken aantrekkelijk. Al voelde ik een lichte paniek opkomen bij het idee dat ik morgen dood zou gaan. Hoe lang zou het duren voordat je buiten bewustzijn raakt? En hoeveel pijn zou het doen? Ik dacht aan mijn vaders sprong om zijn leven te beëindigen. Zou hij bang zijn geweest? Deed het pijn of was hij in één keer dood?
Antoine stopt het laatste stuk toast in zijn mond en staat op. We verlaten de Gouter hut, verwisselen de hut sloffen voor onze grote, harde schoenen en binden de stijgijzers onder. Buiten zekert Antoine ons weer aan het touw. Ik doe mijn hoofdkamp aan en kijk naar boven. In een uitgestrekte witte wereld loopt een pad, bewandeld door een paar groepen lichtjes.
Antoine rolt een stuk touw om zijn schouder en kijkt ons aan. “Ready?”
Ik kijk naar achteren. Jordi steekt in zijn zwarte handschoen zijn duim naar me op en trekt daarna de capuchon van zijn blauwe jas over zijn hoofd. Ik draai mijn gezicht naar voren en kijk naar de grond. Ik zet mijn eerste pas in de voetstap van Antoine.
Vanaf nu is het een kwestie van stappen zetten en vooral niet teveel nadenken
Vier uur later plof ik neer in de sneeuw. De koude wind doet pijn aan mijn gezicht. Mijn muts trek ik verder over mijn oren en mijn kin verstop ik nog dieper in de kraag van mijn jas. Ik laat mezelf achterover leunen tegen mijn rugzak en strek mijn benen uit, terwijl ik naar het uitzicht kijk. De witte bergtoppen steken mooi af tegen de strakblauwe lucht. Ze bevinden zich allemaal lager dan ons. We zijn op het hoogste punt van West Europa.
We hebben het gehaald, de top van de Mont Blanc. Ik denk aan mijn vader en er rolt een traan over mijn koude, rode winterwang.
Heb je hulp nodig? 113 Zelfmoordpreventie Nederland -> 0900 0113 en 113.nl. Openingstijden: 24 uur, 7 dagen per week
Geef een reactie