Veel gezochte termen

Psychosenet blog

Auteur

Deborah Ham

Deborah is blogger voor PsychoseNet. Ze is psychosegevoelig. Het motto van haar en haar man: Er is te leven met psychosegevoeligheid.

Grenzen – over autonomie bij psychische nood

blog- grenzen - over autonomie

Het vraagstuk van autonomie wil ik als volgt illustreren. Stel: je krijgt een verkeersongeval waarbij je hulpeloos op de straat belandt.
Hulptroepen staan je bij en aan het einde van de dag lig je met een arm in het gips bij te komen op de bank.
Het bijkomen is dan logisch en volledig geaccepteerd.

Stel: je voelt dat het mentaal niet goed gaat. Hulptroepen staan je bij en aan het einde van de dag is de eerste medicatie geslikt.
Hoe hulptroepen je bijstaan in mentale nood is (helaas) niet zo eenvoudig als bij een arm die gegipst moet worden. Wordt bij het gipsen gevraagd hoe de hulpverlener zijn werk moet doen?
Verlies je autonomie wanneer je in de gipskamer zit?

Verlies je autonomie wanneer je in psychische nood tegenover een psychiater zit?

In mijn leven heb ik ervaring opgedaan met zowel depressie als psychosegevoeligheid.
Het afgelopen decennium stond in het teken van of psychotisch zijn of in de wachtkamer zitten van de volgende psychose.

Bij de eerste soort medicatie die ik daarvoor kreeg trok ik zelf na negen maanden de grens. Van de antipsychotica was ik in de eerste drie maanden 25 kilo aangekomen en dat was alleen nog maar een stukje van het fysieke ongemak. Mentaal voelde ik me volledig opgesloten in mijn hoofd. Gedachten, emoties, alles kwam onder de dikke deken van de medicatie te liggen.
En toch ben ik in de jaren die volgden een groot voorstander van antipsychotica geworden.
Want: hoe diep zou ik gaan zonder?

Het trillende been ontaardde in jarenlange heftige lijfelijke bijwerkingen, waardoor de psychiater zelfs voorstelde om te gaan afbouwen.
De psychoses kwamen toch, het lijden onder invloed van de medicatie was (te) groot.
Wie ik was als persoon, werd nog wel gezien door mijn man en hulpverleners. Zeker.
Zelf zag ik dat denk ik nog het minst. Eigenlijk was er helemaal vrij weinig reflectie of beschouwing beschikbaar.
Er was daardoor voor mijn gevoel ook als ik ging afbouwen toch niks meer te verliezen.

Na het afbouwen van 4 hooggedoseerde medicamenten die inwerkten op mijn hersenen (o.a. bij het opstaan en naar bed gaan nam ik verschillende antipsychotica), besprak ik mijn cognitieve capaciteiten met de psychiater.
Hij sprak geruststellende woorden: “De hersenen zijn flexibeler dan men altijd dacht”. Wat ik omschreef als hersenschade (van de 11 psychoses) zou ook de invloed van medicatie kunnen zijn. Ik moest het tijd geven.

Na tien maanden voelde ik dat ik weer goed kon nadenken. In de maanden daarvoor waren er al stapjes geweest; zo verdwenen o.a. de ergste fysieke bijwerkingen. Twee weken na het “beter kunnen nadenken moment” las mijn man iets dat ik geschreven had en zei: “Hoe kan dit? Jij maakte altijd spelfouten en dit is foutloos”.

Opvallend is dat ik ervaar dat de zintuigelijke psychosegevoeligheden zijn verdwenen. Echter zo’n waansysteem kan ik in korte tijd beginnend weer opzetten. Zo bewust ben ik me in heldere toestand nooit geweest van de tweeledigheid van mijn psychosegevoeligheid.
Kortom: ja, ik ben nog ziek (want dreigende waansystemen zijn niet handig – alert zijn en zelfcorrectie is nodig). Toch ben ik minder angstig, want het niet meer ervaren van ‘randje’ hallucinaties is een verademing.

De boodschap in dit verhaal

met het gipsen van een gebroken arm is iedereen akkoord; welnu, vertrouw ook op de gipskamer van de geestelijke gezondheidszorg, maar blijf wel alert: praat ook over de prijs die je betaalt om dat vertrouwen tot uiting te brengen, Want wie je bent wordt niet aangetast door een gebroken arm; door antipsychotica kan dat wel, maar gelukkig is dat niet permanent, maar toe te schrijven aan de medicatie. Ik heb mogen ontdekken dat ik er nog ben, ook met mijn psychosegevoeligheid.

Mocht er in de toekomst een psychose zich aandienen, zal ik zeker medicatie gaan gebruiken. Wat de psychiater nu zegt: “Kies het medicijn dat je wilt en gebruik het alleen tijdens de psychose”, is een niet te beschrijven cadeau van hoop!

Meer lezen over dit onderwerp?

Foto falaq lazuardi op unsplash

Reacties

2 reacties op “Grenzen – over autonomie bij psychische nood”

  1. Gerard

    Helaas hoort verlies van autonomie bij de hulpverlening. Waar ik mijn hele werkzame leven wel gewerkt hebt, ging het een aantal jaren een stuk lastiger om een normale te vinden. Zocht uiteindelijk hulp, maar daarvoor moet je wat mankeren. Aangezien ik op 3 jarige leeftijd met mijn hoofd onder een tractor ben gekomen, haalde ik dat ongeval op mijn 49ste jaar uit ijskast. Een arbeidsdeskundige deed onderzoek en de strekking van haar conclusie was dat ik ontoerekeningsvatbaar, handelings-en wilsonbekwaam zou zijn. Ik verloor op dat moment mijn zelfbeschikkingsrecht om zelf te kunnen handelen. Toch heb ik gelukkig het heft weer in eigen handen kunnen nemen en ben ik een BBL MBO opleiding gaan volgen. Daar ontdekte ik in het eerste jaar al dat wat mij overkomen was helemaal niet bijzonder is. Het is zelfs standaard. Het is zo, dat op het moment dat je om hulp vraagt dan is de hulpverlener verantwoordelijk voor jou. Waar bij de een de verantwoordelijkheid begint stopt die natuurlijk bij de ander. Mocht er iets (ernstigs) mis gaan dan is de hulpverlener daar voor verantwoordelijk. Wat betekent dat ontslag kan volgen of dat je voor de rechter moet verantwoorden.

  2. Maartje

    Dit is een prachtig stukje over onvermogen, en het opbouwen van skills. Idd kan op een bepaald moment medicatie bij psychose zinvol zijn. Ik deed het zonder, en ‘dwaalde’ daardoor jaar in en uit op de globe. Vastgeklemd in een ‘systeem’ dat ik niet ‘mijn lichaam’ kon noemen. Maar… de kern van het probleem is denk ik ook, dat de psychiater slechts werkt op basis van zijn kennis van de hersenen, de hersenschors. Dat is een erg begrensde insteek, die hij zelf niet zal erkennen. Floeps, daar gaat je ‘autonomie’… Je hebt te dealen met een gelimiteerd protocol in de hersenen van je psychiater. Im mijn ogen nu: een valkuil. Immens. Kijk eens naar de video’s van Mikhaila Peterson: sinds haar jeugd aan allerlei psycho medicaties, naast haar zware artritis. Op haar eigen koers varend, ontdekte ze dat het Lion Diet haar genas. Nu leeft zij geheel zonder medicatie, en is de artritis weg. Haar vader, Jordan, zelf psycholoog met de zogenaamde ‘wetenschappelijke’ benadering, verloor al zijn ‘chronische’ kwalen en klom uit een zware depressie. Nu slikt hij niet eens een vitaminepil meer! Wat nu met DE hersenen?? Mikhaila is naar zichzelf en haar lichaam gaan luisteren, zo vond zij haar pad.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *