Toen Diana voelde dat haar psychosegevoeligheid weer de kop op stak, besloot ze niet de hulp in te roepen van een psychiater maar het zelf thuis in haar familie op te lossen. “Ik was mij ten alle tijden bewust van mijn psychose/wist dat ik in een psychose zat dus eigenlijk was het een soort van ‘lucide psychose’ gelijk aan een ‘lucide droom’.”
Psychose zelfstandig doorgemaakt
Bijna anderhalf jaar geleden kreeg ik vanwege bepaalde triggers uit mijn omgeving (die ik besloot om niet meer steeds te ontwijken) een psychose.
Door bepaalde informatie die ik via internet opgezocht had, ging ik weken lang erg slecht slapen -ik lag er letterlijk wakker door. En voilà daar volgde de psychose. Ik ging vanalles zien wat er wel (of niet?) was en ontwikkelde wanen en toch ben ik hier zelfstandig, zonder hulp, doorheen gekomen en na enkele weken was het over en het is tot nu toe niet weer teruggekomen.
Ik heb er dus geen psychiater over gesproken en geen (extra) medicijnen genomen want dit laatste zag ik voor mijzelf niet als optie omdat ik er suïcidaal depressief en dik van word (‘bijwerkingen)!
Hoe ik het aangepakt heb
Terwijl de storm door mijn hoofd raasde richtte ik mijn aandacht volledig op ‘aarding’ = verbinding houden met mijn lijf en het dagelijkse bestaan. Ik heb dus tijdens deze psychose ‘gewoon’ door gewerkt (eigen bedrijf), huishouden gedaan, op vaste tijden gegeten en geslapen etc.
Verder bleef ik rustig en mijn omgeving (waaronder mijn man) ook. Ik voelde vertrouwen in mijzelf en mijn eigen proces en dit gold ook voor mijn omgeving. Verder waren er ook twee vrienden waar ik dagelijks mee appte en mailde over mijn (bijzondere) ervaringen. Daarnaast was ik ook (nog) in staat, ongeacht mijn toestand, om ‘gewone’ contacten te onderhouden met andere vrienden. Om over dagelijkse dingen te praten.
Soms had ik het wel even moeilijk…
maar mijn omgeving riep mij dan weer tot de orde. Zo liep ik een keer de woonkamer binnen met de mededeling ‘dat ik toch wel mijn psychiater moest bellen’ want ik dacht dat ik de ‘nieuwe Christus’ was. Mijn man zei ‘doe dat maar beter niet want dan krijg je weer van die nare ‘behandelingen’’ en ‘nou en dan ervaar je dat toch nu gewoon zo? Wat is het probleem? Laat het lekker zijn!’
Ik was mij ten alle tijden bewust van mijn psychose/wist dat ik in een psychose zat dus eigenlijk was het een soort van ‘lucide psychose’ gelijk aan een ‘lucide droom’.
En wat betreft de ervaring dat ik de ‘nieuwe Christus’ was, deze ervaring ebde binnen enkele dagen weer weg. Vaak kwam er dan weer iets anders voor in de plaats maar na ongeveer vier weken leek ik weer helemaal terug te ‘landen’ in de realiteit -de psychose was voorbij.
Sindsdien is ze niet weer teruggekomen en als ze wel weer terugkomt dan ben ik daar totaal niet bang voor omdat ik vertrouwen heb in mijzelf, mijn omgeving en in mijn eigen levensproces. Bovendien had deze psychose een duidelijke oorzaak en die oorzaak speelt nu niet meer.
En nog steeds put ik inspiratie uit die paar weken van meer dan een jaar geleden. Onder andere heb ik er een boek door geschreven.
Ik zelf vind een psychose helemaal niet ‘ziek’…
maar snap dat (veel) mensen er in paniek van kunnen raken en dat is dan erg vervelend. Ik zelf raak er niet (meer) van in paniek.
In Noorwegen als je een psychose ervaart, kan je kiezen tussen een ‘traditionele’ behandeling met medicijnen, of een medicatievrije behandeling. Ik ben er zeer sterk voor dat deze optie er ook komt in Nederland -in heel Europa. Want onder andere ik word juist erg ziek door (teveel) medicatie en heb dan ook traumatische ervaringen opgedaan met (dwang)behandelingen in de psychiatrie. Gelukkig is dit inmiddels twaalf jaar geleden maar nog steeds heb ik daar soms last van, heeft het mij getraumatiseerd. De isolatie, de dwang, de vijandigheid, het geestelijk verwaarloosd worden en het (onder dwang) volgestopt worden met ‘medicijnen’ waardoor ik suïcidaal depressief en dik word.
Mochten er ooit plekken opgericht worden waar dit er anders aan toe gaat, dan wil ik graag meehelpen op zo’n plek omdat ik zelf ervaringsdeskundig ben. Ik weet zowel hoe het niet moet als hoe het wel kan. Zie ook mijn website
Diana Wolsink-van Landeghem is 40 jaar oud en runt samen met haar man een ICT bedrijf. Ze is webdesigner, grafisch ontwerper en daarnaast schrijfster. Ze heeft meerdere DSM-V diagnoses gekregen waaronder ‘schizo-affectieve stoornis’ maar ziet zichzelf eerder als (zeer) hoog sensitief dan als ‘ziek’.
Foto: Pixabay.com copyright free (open source)
Lees meer over ziekteinzicht
Geef een reactie