De ochtenden blijven zwaar
Vooral als ik vrij ben. Op werkdagen is het duidelijk dat ik meteen op moet starten om binnen een uur onderweg te zijn richting mijn bijdrage aan de maatschappij. Dat gebeurt zonder al te veel aandacht te besteden aan hoe het van binnen voelt, waarna de dag vordert via de weg van overprikkeling, vermoeidheid en stemmen/persoonlijkheidsdelen die laten merken dat ze gehoord en vooral gezien willen worden. Ze nemen me over en ik weet niet eens hoe ik de nacht en mijn bed in ben gekomen. Dat er gedurende de dag op eenzelfde manier ook momenten opgevuld worden door delen, daar denk ik liever niet aan.
Ik ben van buiten heel druk met normaal zijn: doen alsof alles goed gaat. Niet in de laatste plaats om aan de realiteit te ontsnappen, zodat ik blijf functioneren en mensen om me heen zich niet bezorgd met me gaan bemoeien.
Op vrije dagen word ik wakker en gaat het wel
Totdat ik me herinner in welke verwarrende puinhoop van emoties en gedachten we alle avonden of nachten gaan slapen. En dan valt voor ik het doorheb de realiteit als een verstikkende deken over me heen. Meestal probeer ik dus, zodra ik merk dat ik in het herkenbare spoor richting een willekeurige afgrond beland, ontbijt te gaan maken en de iPad erbij te nemen voor een kijkje in het hier-en-nu-van-de-dag-die-klaar-ligt. Doen alsof het zo’n werkdag is, in de hoop dat er daardoor geen ruimte is voor inzicht en het ervaren van verdeeldheid…
Ik wil namelijk ook geen stemmen/delen vanbinnen die zich overal tegenaan bemoeien! Laat me alleen! Waarom slaagde ik er vroeger in delen zo sterk te onderdrukken dat ik niet eens wist dat ze er waren en lukt dat nu niet meer?! Niet meer? Ach….
Sinds kort heb ik ontdekt dat de problemen die ik ervaar fluctueren
Ik merk daaruit op dat ik blijkbaar ooit een soort ideaalbeeld heb opgebouwd. Zo van: het leven is rampzalig, maar op een dag word je wakker en dan liggen alle moeilijkheden gewoon netjes achter je op een rijtje. Een lineair-chronologische werkelijkheid, een oppervlakkig verhaal. Eind goed, al goed… Nou, welkom in de echte wereld, daar waar sprookjes niet bestaan. Wonderen blijken gelukkig af en toe nog mogelijk, bijvoorbeeld in de vorm van een moment, of zelfs dagdeel dat alles even best aardig lijkt te gaan. Dat houdt me overeind in alle verwarring en chaos. Ik wil dat behouden!
Misschien kan ik leren meer te genieten van die eerste ongecompliceerde minuten van de morgen als mijn delen nog slapen en iets van een essentie blijkbaar al wel wakker is? Eerder opstaan? Als ik dit zo opschrijf, lijkt het trouwens net alsof ik alles heel goed snap en weet. Controle. Helaas voelt het anders vanbinnen. Zodra op een vrije dag die delen eenmaal wakker worden, iets wat ik als een soort toeschouwer zie en voel gebeuren.
Ik…? Wie is eigenlijk die ik die ‘s morgens wakker wordt net voor de rest ontwaakt?
Een opper-ik, die er misschien (wishful thinking!) gewoon toch ergens is? Want wie of wat is er hier nu eigenlijk aan het schrijven? Hmmm… Ik kan dat eerlijk gezegd niet zijn, want M. heeft zich, weet ik sinds kort, het creatieve deel van ons leven al heel lang geleden toegeëigend. En zij komt en gaat precies wanneer ze dat zelf wil, als een autonome muze. Net zoals M. komen en gaan andere delen buiten mijn bewuste invloed om. Hoewel het me opvalt dat er meer interne samenwerking is gekomen de laatste tijd.
Ik probeer de stemmen iets van bestaansrecht te geven
Met R., mijn kritische en beschermende deel dat de realiteit vaak veel te gevaarlijk inschat, kan ik tegenwoordig, na een jaar van rollebollen en vechten, best door een deur. Zij lijkt nu ook te accepteren dat die muze-achtige M. precies opschrijft wat er gebeurt, zonder zich ook maar iets van ons aan te trekken. M. is nooit bang, doordat ze haar eigen (blijkbaar niet-traumatische?) geschiedenis heeft.
Maar door haar schrijven wordt wel griezelig zichtbaar hoe verdeeld we vanbinnen en vaak ook vanbuiten zijn. Ik ontdekte het afgelopen jaar verbaasd-geïnteresseerd lezend in dagboekaantekeningen welke interne delen er waarschijnlijk nog meer zijn, zonder dat er momenteel sprake is van direct, bewust contact.
Misschien komt verdere kennismaking nog, als ik erin slaag vaker nieuwsgierig en open te blijven
Ik merk dat er tijdens de samenwerking met R. en M. energie ontstaat die helpt om bewust boven mezelf en andere delen uit te kunnen stijgen. Overzicht wordt inzicht en ergens voelt alles dan minder wanhopig, al blijft verlangen te ontsnappen in een lineair-chronologisch sprookje steeds op de achtergrond aanwezig.
Meer lezen over dissociatie?
Geef een reactie