In het vorige blog beschreef Hope haar proces van bewustwording, aan de hand van de verschillende lagen in onszelf. Ze ging in op omgeving, gedrag, vaardigheden en overtuigen. In dit vervolg schrijft ze over identiteit en levensenergie/kern.
Identiteit:
Ik kwam er tot mijn grote schrik achter toen ik medicatie ging gebruiken op mijn 44ste dat ik niet wist wat ik wilde, wat voor mening ik had en wat mijn eigen gevoel was en tegen mij vertelde. Ik kreeg door het medicatiegebruik ruimte om mijn vastzittende emoties, veelal uit mijn jeugd, af te voeren en positieve emoties aan te maken doordat ik leerde welke behoeftes ik had.
Door de kwetsbare plekken in mijn ziel kwam ik niet toe aan mezelf
Mijn identiteit ontleende ik aan mijn overlevingspatronen en aan mijn werk.
Ik trouwde. Ik kreeg een zoon en dochter. Ik kopieerde voor een deel wat ik geleerd had tijdens mijn opgroeien. Ik koos de vader mede op grond van patronen die ik onbewust herkende. Ik heb helaas patronen doorgegeven die eveneens schadelijk waren voor mijn kinderen. Ik heb ze emotioneel tekort gedaan. Ik voelde het destijds wel, echter ik had niet het vermogen het anders te doen.
Ik was een kind op emotioneel gebied
Ik was al verbaasd als iemand mij aardig vond.
In mijn dertiger jaren heb ik een tiental gesprekken gehad met een psycholoog. Zij was echt geïnteresseerd. Ik kon het eigenlijk niet geloven, laat staan voelen dat er iemand was die interesse had in wat mij bezighield. Ik had een dikke muur gezet om mijn hart.
Identiteit is dat je weet wat goed is voor jou en wat bij je past
Ik leer steeds meer wat voor mij goed is, waar ik energie van krijg. Het allerbelangrijkste nu is dat ik me goed voel en ik leer steeds meer die mensen te kiezen die goed zijn voor mij.
De loyaliteit naar je gezin waarin je opgroeit is groot
Familiebanden zijn sterk. Ik heb door de tijd heen familiebanden losgelaten met heel veel moeite.
Mijn kinderen willen op dit moment geen contact met mij door mijn beschadigende deel. Wat ik nu begrijp, ook met veel moeite. Het gevoelsmatig loslaten van mijn kinderen heeft me vele jaren gekost. Ik hoop dat ik nog de tijd heb en dat ze in de toekomst mijn gezonde deel willen leren kennen. De afstand nu is goed.
Het versterken van mijn emotionele volwassenheid is een proces
Dat heeft nog oefening nodig. De kans is dat ik in mijn dissociatieve deel schiet, mijn beschadigde deel, als ik emotioneel niet stevig genoeg ben. Mijn kinderen zijn een deel van mij en als ik emotioneel te weinig stevig ben, schiet ik bij een weerzien in mijn beschadigde en/ of overlevingsdeel.
Levensenergie (kern) is het automatisch aanzetten van je ontspanningssysteem
Je zet automatisch je ontspanningssysteem aan als je positieve emoties aanmaakt. Dat geeft energie.
Elk mens bestaat uit twee grote zenuwsystemen:
• Een actief systeem
Je zet je actieve systeem aan bijvoorbeeld als je werkt, als je sport, als je het huishouden doet. Dan gaat je hart sneller kloppen, je ademhaling versnelt zich, de spieren die je nodig hebt spannen zich aan. Kortom je lijf wordt actiever en je spieren spannen zich meer aan.
• En een ontspanningssysteem
Het woord zegt het al.
Ik heb lang in de overlevingsstand gestaan en zette mijn ontspanningssysteem nauwelijks aan
Dat was een stukje van mijn klachten. Ook bij vele andere klachten wordt het ontspanningssysteem te weinig aangezet.
In de fysiotherapie wereld komen vele klachten aan de orde. Zoals (chronische-) pijnklachten, hoofdpijn, COPD, duizeligheidsklachten, (chronische-) vermoeidheidsklachten, nek- en/of rugklachten, SOLK (onvoldoende begrepen lichamelijke klachten), hyperventilatie, hartklachten, fybromyalgie, burn-out, whiplash, stressklachten, concentratiestoornissen, RSI (KANS is moderne naam voor RSI en betekent klachten aan arm, nek en/ of schouder), slaapstoornissen, angst- en onrustgevoelens, nervositeit, maag-en darmklachten.
De dood was regelmatig aan de orde in mijn leven
De dood heeft me veel beziggehouden. Ik heb vaak het gevoel gehad er niet meer te willen zijn. Ik heb helemaal uitgezocht hoe ik het zou kunnen doen. Tegelijkertijd wist ik dat ik het niet zou doen. Mijn kinderen hebben me ervan weerhouden.
Mijn opgroeien heeft mijn leven bepaald. Ik zou mijn leven nooit over willen doen. Mijn jeugd heeft me ook richting gegeven. Ik heb me vastgebeten in mijn werk. Mijn werk is een rode draad geweest in mijn leven.
Ik heb veel geleerd van mijn cliënten en nog leer ik van nagenoeg elke cliënt. Ik leerde me gaandeweg veiliger voelen bij mezelf. Mede doordat ik met mini-stapjes leerde voelen dat ik gewaardeerd werd.
Mijn beschadigde deel zorgde voor mijn doodswens
Ik bevond me in niemandsland. Mijn binnenkant zat vol met opgestapelde negatieve emoties vanuit mijn opgroeien. Het gevoel van anderen voelde ik haarfijn en ging in mijn systeem zitten. Ik voelde de emoties van anderen en wilde deze oplossen voor hen. Mijn kwetsbare plekken zorgden voor veel spanning
Ik had veel angst. Veel verdriet. Boosheid onderdrukte ik.
Schuld en schaamte hielden me gevangen
Ik liet mezelf niet zien. Ik liet mezelf niet horen. Ik was er niet. Kortom ik zat opgesloten in mezelf.
In mijn twintiger jaren deed ik een cursus “ontspanning”. Als cursisten deden we een oefening van ongeveer 20 minuten. Ik kon het niet. Ik snapte niet hoe dat kwam. Ik werd er “gek” van.
Nu weet ik dat ik onrust en spanning ging voelen in mijn lichaam. Mijn onbewust automatische patroon was dat ik de onrust en spanning met mijn denken wegduwde, aangeleerd in mijn opgroeien, omdat ik niet wist hoe ik ermee om moest gaan. Ik verwachtte ontspanning, wat dat dan ook was. Ik ging in mijn lichaam onrust voelen. Overal in mijn lijf.
Nu weet ik dat dat angst was
En verdriet, eenzaamheid, wanhoop, onveilig gevoel, schuldig gevoel, schaamte, in de steek gelaten gevoel en nog diverse andere gevoelens.
Ik was gewend om deze emoties weg te drukken met mijn denken. Een beschermingsmechanisme en een overlevingsmechanisme om mijn jeugd te overleven en niet te verzuipen in dat zwarte gat. Dus wederom een enorme botsing in mezelf. En op nog meer chaos in mezelf zat ik niet te wachten.
Hope (pseudoniem) is werkzaam als psychosomatisch fysiotherapeut, haptonoom en coach. Ze is existentieel getraumatiseerd op ongeveer tweejarige leeftijd en emotioneel verwaarloosd. Het heeft haar leven bepaald en richting gegeven.
Meer lezen?
Geef een reactie