Het vonnis voorbij… Zeven jaar geleden werden de zaadjes geplant voor mijn herstel. “Megaklem zat ik, in de zoveelste zware depressie”.
Mijn psychiater gooide de handdoek in de ring en dat bleek mijn redding te zijn. Na een second opinion in het UMC Utrecht was het advies helder: Alle medicatie afbouwen!
Jarenlang had ik mijn hoop gevestigd op het ultieme pilletje dat mijn leven draaglijker zou maken. Dit nadat ik 23 jaar geleden de diagnose ‘bipolaire stoornis’ had gekregen. Destijds werd me verteld dat ik een ziekte had waarvoor ik mijn leven lang medicatie nodig zou hebben. Ik had er toen geen benul van dat hiermee mijn vonnis was getekend. Nooit zou ik nog voor langere tijd stabiel zijn en het stigma was compleet. Mijn leven bestond uit zware depressies, (hypo)manische episodes, langdurige opnames en veel wisselende medicatie die weinig soelaas boden (maar wel gepaard gingen met veel heftige bijwerkingen).
Tijdens de zoveelste crisis kwam dus het moment dat ik mocht gaan afbouwen. Vertwijfeld startte ik hiermee, gelukkig had ik een goede vertrouwensband met mijn psychiater die mij hierbij zou begeleiden. Het bleek in mijn geval een gouden zet. Ondanks een aantal heftige levensgebeurtenissen die volgden (waaronder een destructieve relatie), hield ik stand en leerde ik mijn kwetsbare zelf te omarmen, vrijwel zonder medicatie! Zo was er een periode van extreme angsten, maar ik ging ze niet uit de weg. Ik zocht naar manieren om mijn angst te beteugelen en ik bewaakte mijn stabiliteit. Steeds vroeg ik me hierbij af: wat helpt mij, wat heb ík nodig?
Het vonnis voorbij
Gaandeweg kreeg ik meer zelfvertrouwen en nam de angst af. Het feit dat ik alles had doorstaan zonder depressieve klachten deed me inzien dat ik veel sterker was dan ik altijd had gedacht.
Ik volg nu mijn persoonlijke pad naar ervaringsdeskundigheid. Al die heftige jaren binnen de psychiatrie mogen niet voor niets geweest zijn. Ik wil mijn doorleefde ervaringskennis in gaan zetten om hopelijk in de toekomst, direct of indirect, mensen behoeden voor het gevaar dat aan het diagnosticeren volgens de DSM kleeft.
In mijn geval was dat jarenlang het geloof in een ziekte waarvan de symptomen alleen nog maar bestreden konden worden met een zware deken aan medicatie. Nadat de laatste van mijn schouders was gegleden ontstond de mogelijkheid om aan mezelf te gaan werken. Inmiddels weet ik waar mijn kwetsbaarheid vandaan komt. Ik heb geen symptomen meer die bij voorgenoemde diagnose horen en ik slik ook geen bijbehorende medicatie meer.
Steeds vaker vraag ik mij nu af: Waar bevond zich de waan eigenlijk? In mij of in de diagnose?
Caroline Fluitman, 25-08-2023
Caroline weet waar haar kwetsbaarheid vandaan komt en vraagt zich af waar de waan zich bevond.
Meer lezen?
Ook een second opinion? Steun PsychoseNet in the first place.
Geef een reactie