Ik ben mijn eigen n=1 schrijft I.D. Fixe. In het land van de GGZ is zij op zoek naar haar eigen maatwerk in de zorg.
Het schiet maar niet op met die wetenschappelijke onderzoeken naar behandeling binnen de GGZ. Want ik volg nu al jaren een therapie en mijn depressie knapt maar niet op. Of in ieder geval: erg langzaam.
Ondanks dat ik een kundige psychiater heb en wij ons samen tot het uiterste inzetten, gaat het langzaam
Pillenonderzoek heeft mij wel geholpen. Mijn antidepressivum vind ik geweldig. Niet omdat het nou zo super goed helpt, slechts een beetje, maar dat beetje is er 24/7 voor me. Ik zie ze als vrienden in een doordrukstrip. Alleen tot nu toe heb ik nog niet zoveel gehad aan dat evidence-based onderzoek naar psychotherapeutische behandelingen.
Begrijp mij niet verkeerd: de onderzoekers doen geweldig werk. Zij zetten zich enorm in om een behandeling voor mij en mijn collega-depressievelingen uit te vinden. Alleen ze doen steeds onderzoek bij een groep mensen met klachten die ik helaas niet heb.
In deze onderzoeken is er geen plek voor ‘ik ben mijn eigen n=1’
Het lijkt erop dat de verdeling in onderzoek ook een weerspiegeling is van de verdeling in GGZ-zorgpaden. Tja, voor zo iemand als ik is geen plek in een GGZ-instelling. Ik heb niet sec een ‘depressie’, ‘bipolaire stoornis’, ‘psychotische stoornis’, ‘angst’, of iets dergelijks (ik ben dus ook een beetje ‘illegaal’ hier op PsychoseNet). Nee, ik heb er een zooitje van gemaakt binnen de DSM en daar is geen afdeling voor.
De patiënten die zich niet committeren aan één DSM-stoornis (bij goedgezindheid twee), vinden wetenschappers lastig om te onderzoeken. Ik ben een statistisch en methodologisch probleem voor een goed opgezette kwantitatieve studie.
Ik ben een storende variabele
Misschien moet er een extra kopje in de DSM-6 komen: ‘Depressie met Storende Variabele’. Wie weet komt er dan wel een afdeling voor mij. Of een ‘Depressieve Stoornis with All or Some Between page 1-947’. Maar dat laatste is een lange naam.
Om de vrolijkheid van deze blog wat verder op te krikken; ik ben ook niet economisch aantrekkelijk. Menzis heeft het niet gemakkelijker gemaakt met hun nieuwe plan om depressie resultaatgericht te gaan vergoeden. Een groepje GGZ-instellingen en een zorgverzekeraar leek het handig om een financiële bonus te geven aan de instelling wanneer iemand opknapt. Het heeft wel iets poëtisch gezien dit treurige model juist om mensen met een depressie gaat.
Ik heb wat pech met mijn ‘Depressie met Storende Variabele’. Mijn psychiater gaat stoppen met zijn praktijk. We hadden samen besloten dat het nog zinvol was dat ik mijn behandeling voortzette. Alleen de eerste-, tweede- en derdelijn vinden mij niet passen binnen hun mogelijkheden en (ver)wijzen steeds naar elkaar.
Een ‘Depressieve stoornis with All of Some Between page 1-947’ is nu eenmaal lastig te plaatsen, vindt de GGZ
Per toeval kwam ik een filmpje van Jim van Os tegen waarin hij een opvallende denkstap maakte. Herstellen was volgens hem ook de zin van het leven terugvinden.
Een nieuwe identiteit uitvinden na vast gelopen te zijn door ziekte. Het gaat om kwetsbaarheid en weerbaarheid ontwikkelen bij de klachten en dat er daarin zorgbehoefte kon zijn. Herstellen kan en mag zelfs lang duren! Zoiets had ik nog niet gelezen op de websites van de GGZ-instellingen.
Mijn psychiater zette altijd al in op deze visie maar toch hielp dit mij verder sterken in mijn zoektocht
Ik lijk buiten de zorg te gaan vallen en zie daar tegenop. Dus heb ik bedacht dat ik mijn eigen N=1 studie (eenpersoons-studie) word, zolang onderzoek naar transdiagnostische-problematiek (mooie term voor scrabble of galgje) op zich laat wachten.
Ik ga opzoek naar waar ik naartoe wil en wat mij daarbij, binnen of buiten de GGZ, kan ondersteunen. Ik ga luisteren naar mijn eigen depressie en, wie weet, gaat hij uiteindelijk dan toch weg.
NB: Dankjewel ieder van psychosenet voor jullie bemoedigende woorden en steun om mij, die buiten de zorgpaden valt, binnen de mogelijkheden van een eCommunity toch te willen helpen.
I.D. Fixe
Geef een reactie