In 1993, het jaar van mijn eerste psychose, zou ik een jaar highschool gaan volgen in de V.S. In juni een maand voordat ik zou afreizen naar Amerika, werd ik voor de eerste keer zwaar psychotisch. Ik had nog net met mijn eindexamen behaald. Ik werd al snel opgenomen op de PAAZ.
Tijdens de opname daar nam mijn moeder het begeerde diploma mee. Ik heb niks van de uitslag en de diploma-uitreiking mee gekregen. Ik was te ernstig ziek. Vrienden vroegen aan mijn ouders en broers waarom ik nergens verscheen en of ik gezakt was voor mijn eindexamen. Ook vroeg iedereen of ik al naar de V.S. vertrokken was.
Mijn ouders vertelden dat ik ziek was geworden aan meer naaste vrienden
Aan familie vertelden ze dat ik met een psychose op de PAAZ was opgenomen. We zijn er dus vrij open over geweest. Ik kreeg tijdens mijn opnamen op de PAAZ dan ook veel kaartjes. Tijdens de twee weken dat ik op de PAAZ opgenomen was, zijn er enkele vrienden me komen bezoeken.
Later tijdens die eerste psychose werd ik opgenomen in Wijckraderheem Jeugdpsychiatrie. Deze kliniek lag een halfuur rijden met de auto van mijn woonplaats en hierdoor zag ik vrienden maar weinig op het bezoekuur. Dit vond ik ook fijn want ik was er niet goed aan toe. Inmiddels wisten veel mensen dat ik ziek was geworden en ik kreeg veel post. Dat deed me goed. In oktober van dat jaar ging ik met ontslag en ging ik weer naar school.
Op school vroegen veel waarom ik niet in Amerika zat
Een vriend van me antwoordde hier voor zijn beurt en zei: ‘Hij heeft een psychose gehad.’ Waarop de andere jongen vroeg: ‘Heeft hij een spook gehad?’
Goede vrienden begrepen me en waren geïnteresseerd. Ik heb eigenlijk niet uit de kast hoeven komen met mijn psychotische kwetsbaarheid. Tot de dag van vandaag heb ik nog die vrienden van de middelbare school, ze zijn altijd betrokken gebleven en steunden me wanneer het slechter ging.
Een keer was ik psychotisch geweest en nog aan het bijkomen. Het was carnaval en ze stonden bij de voordeur te zingen en te trommelen. Ik keek uit het raam van mijn kamer en ik wist niet wat ik zag. Ze riepen: ‘Kom mee carnaval vieren!’ Ik deed snel een pruik op en schminkte mijn gezicht. Ik ging mee de stad. Ik kwam helemaal los en vond het heerlijk om weer onder de mensen te zijn. Zo kwam ik weer langzaam uit mijn isolement . Ze letten ook op, wanneer we op stap gingen dat ik niet te veel dronk.
Ik heb er dus veel aan gehad om open te zijn over mijn psychotische kwetsbaarheid. Vrienden kunnen me steunen wanneer dit nodig is. Wanneer ik mijn mond had gehouden had ik nooit begrip voor mijn psychose gehad.
Chris Zuidenberg (pseudoniem) is ervaringsdeskundige. Hij heeft in het verleden enkele zware pscyhoses en enkele minder zware psychoses doorgemaakt, met aanverwante depressies. Hij werkt voor de Universiteit Maastricht.
Meer blogs van Chris Zuiderberg:
- Paddo’s, paranoia en psychosegevoeligheid
- Herstelverhaal Chris Zuidenberg
- Wanneer vertel je het je date?
Geef een reactie