Leeuwtje (pseudoniem) staat op het punt van het leven dat herstellen niet langer het middelpunt vormt van het huidige bestaan. Wat doe je dan? In deze persoonlijke reflectie beschrijft de schrijver een kantelpunt: van overleven naar werkelijk leven. Het bekende patroon van vechten, terugvallen en opstaan. Dit maakt plaats voor iets nieuws, iets spannends, iets engs. Hierover deelt Leeuwtje een korte maar krachtige reflectie over het loslaten van het herstelproces en het opnieuw leren leven.
Werken aan mezelf, reflecteren en groeien
In mijn lange periode van disbalans, waarin herstellen mijn constante metgezel was, heb ik mezelf bekwaamd in opkrabbelen, werken aan mezelf, reflecteren en groeien — wat dat ook mag betekenen.
Ik werd, en ben, hier goed in geworden. Het waren spannende tijden die vormend zijn geweest, voor mijzelf én voor mijn proces.
Maar nu kom ik op een punt waarop dat stopt, en het léven van mijn leven meer centraal komt te staan. Alleen al terwijl ik dit typ, voel ik de spanning in mijn maag. De angst. Angst voor het onbekende.
Wie ben ik nou werkelijk?
Mijn veiligheid lag — en ligt deels nog steeds — in vechten, herstellen, terugvallen, schouders eronder. Het is een deel van mijn identiteit geworden. Wie ben ik? Wat blijft er over als dit naar de achtergrond verschuift en nu voelt die stap naar je leven leven heel spannend. Hoe moet ik leren leven en tegelijkertijd mijn herstel loslaten?
Ook is mijn systeem moe van het harde werk. Ik ben in een cocon-fase beland, al ruim een jaar. Niet meer werken. Niet meer leren. Alleen maar zijn, deep rest noem ik het.
Ik vind het doodeng!
Met deze verschuiving vervormd ook mijn toekomstperspectief, waarin ik mijzelf als bevlogen ervaringsdeskundige en sociaal werker zag die naast iemand staat in zijn of haar herstel…. Maar ook dit resoneert nu in ieder geval niet meer. Verder loslaten….
Tegelijkertijd ontvouwen de stappen zich als vanzelf als ik durf te volgen…. Langzaam, waarschijnlijk precies op mijn tempo, maar voor mij te langzaam. Dat zou mij hoop en perspectief kunnen geven. Maar loslaten wie ik ben geweest, en toelaten wat het leven wil brengen… dat lijkt misschien wel mijn meest moedige stap tot nu toe. Het loslaten van herstel en gewoon weer leren leven.
Meer lezen over Herstel en leren leven?
- Zelfzorg voor herstel – Weer leren LEVEN
- Je leven weer oppakken na psychische crisis
- De beren op mijn weg – zorgvrij leren herstellen
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Ontvang jij de PsychoseNet nieuwsbrief al?
Meld je aan en ontvang iedere week de nieuwe blogs en interessante items in je inbox.
Geef een reactie