Ik heb weer een onderbuikgevoel. Het zal toch niet. Hij wordt weer wat drukker, actiever en heeft een rode blos. Druk in het praten en sneller geïrriteerd. Laat maar denk ik, het zal wel aan mij liggen. Ik let er te veel op.
Maar het wordt met de dag anders. Onrustig, vliegt overal heen, springt van de hak op de tak en slaapt weinig. En een rare blik en gloed in de ogen. En dan krijg ik van mijn dochter ook de bevestiging en weet ik dat het weer zover is.
Hij ervaart zelf nu ook dat hij wat anders is. “Ik voel me heel goed, maar ik ben druk in mijn hoofd. Ik voel me harmanisch”
Zijn uitleg is logisch: “in harmonie en manisch”. We zitten nog niet op de top van de manie. Dus misschien kunnen we het opnieuw de kop indrukken. Dus het ‘behandelplan’ treedt weer in werking.
Ik neem mijn rol als ‘zijn secretaresse’ (zo word ik ook door hem genoemd, “want daar heb jij voor geleerd“) weer op me en moet al zijn verplichtingen afzeggen en hem in de gaten houden. Het kan gewoon even niet. Zelfbescherming voor hem. Even geen prikkels, ook al ervaart hij dit zelf anders en vindt dat we hem daarin belemmeren.
Daar schuilt nu juist het gevaar. Hij voelt zich altijd goed, alleen is dat tijdelijk even in een eigen wereld
Het realiteitsbesef is dan ver te zoeken. Wederom bewondering voor de kinderen. Ze helpen waar ze kunnen. En toch raakt het hen ook weer. Het heeft best veel impact op het gezin en omgeving. Het is vermoeiend voor iedereen, het kost heel veel energie. We houden er met elkaar ook de humor maar in. En moeten er soms ook hartelijk om lachen met elkaar. Anders houd je het niet vol. En er zijn ook mensen die het misschien niet altijd begrijpen. Ik voel me hierdoor vaak ook eenzaam.
Maar ook deze keer komt het weer goed, het heeft alleen tijd nodig. Samen zijn we sterk. En ik ben heel trots op mijn kids. Want ze zijn er ook voor mama! Bij deze een kleine greep uit het leven met een manisch depressieve partner.
Linda is 27 jaar getrouwd en heeft drie kinderen. Sinds de jongste 3 was, nu 23 jaar geleden, kreeg haar man zijn eerste psychose. Voor haar toen totaal onbekend en een grote schrik, het had ontzettend veel impact. Op dat moment niet wetende dat er nog veel manische periodes zouden volgen.
Geef een reactie