Het is ergens midden februari 2022 en mijn wereld staat op zijn kop. Mijn ziekte heeft na bijna 12 jaar stabiel te zijn geweest weer toegeslagen.
En hard ook, ik heb een intens heftige psychose gehad. En ik zal in hetzelfde jaar nog twee psychoses krijgen.
Toen ik 18 was
is bij mij de psychische variatie Bipolaire Stoornis vastgesteld. Een diagnose waar ik jarenlang goed mee heb kunnen leven. Ik heb fantastische stabiele jaren gekend. Ik had werk, ontmoette de liefde van mijn leven en ik heb met hem twee prachtige kinderen gekregen. En toch ging het vorig jaar volledig mis. Mijn leven stond en staat nog steeds op zijn kop. Ik zit in de ziektewet. Of hoe ik het liever noem, de herstelwet.
Ik voel mij met momenten erg alleen en eenzaam in mijn ziekte. En dat terwijl ik gezegend ben met een enorm groot vangnet van lieve familie en vrienden. Het herstel als jonge moeder is een grillig proces. Het gaat echt met vallen en opstaan. Ik weet dat het uiteindelijk goed zal komen. Want ik ben toen ik jonger was ook weer uit een diep dal gekomen en ik ben het leven ten volle weer gaan leven.
Wat het nu voor mij anders maakt
is dat ik aan het herstellen ben en ik dus ook een jong gezin heb. Mijn kinderen zijn 4 en 2. En het moederschap vraagt veel van mij. Ik vind het dan heel lastig om mijn grenzen aan te geven en echt de pijlen op mijn herstel de richten. En echt te kiezen voor mijzelf. Dat lukt gewoon niet altijd. Mijn moederhart wil er gewoon 24/7 voor ze zijn. En die energie heb ik nu niet te geven aan ze. Ik zal echt eerst zelf volledig moeten herstellen. En dat maakt mij met momenten boos en verdrietig. Het is een rollercoaster van emoties die ik dan doorloop. Vaak voel ik mij dan falen als moeder.
Herstel en moederschap
Maar toch geloof ik dat het kan. Ondanks dat ik nog zoekende ben in mijn herstelproces en al veel verschillende dingen geprobeerd heb, geloof ik dat ik weer kan herstellen van deze ‘zware storm’ in mijn leven. En daar heb ik hulp bij nodig. Ik kan dat niet alleen en dat is misschien wel het moeilijkste om toe te geven. Het zijn vier simpele woorden; ‘ik heb hulp nodig’ Maar allesomvattend.
Naast het hebben van goed contact met mijn psychiater (en andere professionals) is het denk ik ook zoals Dirk de Wachter zo mooi omschrijft heel belangrijk om ‘elkaars psychiater’ te zijn. Met elkaar het gesprek blijven aangaan, in verbinding zijn met elkaar op gelijkwaardig niveau. Wat is het toch een troost om te weten, waar je ook zit in je (herstel) proces, dat je niet alleen bent. Ik wens iedereen die dit leest een lichtpuntje in de dag toe vandaag.
Warme groet,
Carlijn
Carlijn is psychosegevoelig en moeder.
Meer lezen over moederschap?
- Gedicht over Psychose en verliefdheid – Guy van der Borght
- Moederschap – over kracht en instinct
- Ouderschap en waanzin – over de kraambedpsychose
Meer weten psychoses en bipolariteit? Steek hier je licht op.
Geef een reactie