Wat is een goede manier om mijn zoon te motiveren?

Antwoord

Beste V.,

Ik neem aan dat hij nog wel in zorg is bij de instelling waar hij opgenomen was?

Herstellen na psychose en opname loopt voor iedereen weer anders. Was dit voor uw zoon de eerste opname of heeft hij dit al eerder meegemaakt? Het zijn ervaringen die een flinke tik kunnen geven op iemands zelfvertrouwen, zoals u zelf ook aangeeft. Zeker na een lange opname kan het lastig zijn de draad van het gewone leven weer op te pakken.

Als ik terugdenk aan mijn eigen herstelproces na psychose en opname, heeft het enige jaren geduurd voordat ik mijn leven weer op de rails had en een beetje zelfvertrouwen terug had gekregen. Ik had het geluk dat ik met enige aanpassingen mijn studie weer kon oppakken en daar ook later mee kon werken. Dit tegen verwachtingen van mijn toenmalige hulpverleners in.

Tegenwoordig wordt er genuanceerder gedacht over psychosegevoeligheid en herstel, en krijgen mensen ook meer mogelijkheden aangeboden.

Heeft uw zoon naast u ook nog contact met een behandelaar waar hij vertrouwen in heeft, die hem kan steunen deze periode te verwerken en hem kan helpen om zichzelf misschien een beetje opnieuw uit te vinden?

Mensen kunnen na een psychose/opname gedemoraliseerd raken en problemen met hun zelfbeeld krijgen en last van zelfstigma. Ze kunnen zichzelf eenzijdig gaan zien als patiënt, als niet capabel of aantrekkelijk, als anders, er niet bij horen. Dat kan maken dat mensen zich sociaal terugtrekken en dingen niet meer durven te proberen uit angst dat het niet meer lukt of dat ze worden afgewezen. Dat noemen we het why-try effect. De omgeving, bijvoorbeeld de hulpverleners, kunnen dit versterken door te beschermend en pessimistisch te zijn. Bijvoorbeeld de boodschap te geven zoveel mogelijk stress te vermijden om maar niet weer psychotisch te worden.

Het is juist belangrijk dat iemand gestimuleerd wordt dingen te proberen om zo uit te vinden wat er nog wel lukt en nog kan verbeteren. Het is dus heel goed dat u hem aanmoedigt dingen in huis te doen en sport op te pakken, maar nog beter als hij daarnaast die aanmoediging van zijn hulpverleners krijgt en/of van lotgenoten.

U zou kunnen informeren of hij kan deelnemen aan een groep waar hij samen met andere cliënten met psychosegevoeligheid werkt aan zijn herstel. In de meeste ggz-instellingen worden tegenwoordig programma’s aangeboden waarbij mensen kunnen werken aan hun weerbaarheid en zelfvertrouwen. Daarin is aandacht voor psycho-educatie, medicatie, leefstijl en voeding, sport, maar ook voor seksualiteit/contacten, dagbesteding, werk en studie, en zingeving. Dingen die voor de meeste mensen tellen dus.

Ook kunt u informeren naar een herstelwerkplaats/herstelacademie in uw regio. Daar worden cursussen gegeven aan cliënten door ervaringsdeskundigen en ligt het accent vooral op minder patiënt en meer mens worden met mogelijkheden en betekenis.

Dan is er nog Anoiksis, een onafhankelijke vereniging voor en door psychosegevoelige mensen. En eventueel Ypsilon, waar u zelf als naaste terechtkunt voor steun en adviezen. Kijkt uw zoon weleens op PsychoseNet? Misschien heeft hij daar ook iets aan, bijvoorbeeld de vele blogs over herstel van lotgenoten.

Ik hoop dat u hiermee verder kunt.

Met vriendelijke groet,

Clara Koek