Antwoord
Beste P.,
Dank voor je vraag!
Ik denk dat je het het beste als volgt kunt zien:
1. Bij een uit de hand gelopen psychosegevoeligheid, zoals nu bij je zoon, kan een beetje antipsychotica fantastisch werken. Vooral doen. Ook olanzapine (Zyprexa). Ook lorazepam.
2. Het probleem is vervolgens dat de psychiater in kwestie blijkbaar gaat zwaaien met labels als schizofrenie, waardoor de persoon in een hoek wordt geduwd van pessimisme, medicalisering en wordt weggehouden bij de zoektocht naar betekenis en herstel van perspectief.
Het is inderdaad duister en niet transparant, naast niet wetenschappelijk, en dat is nou net het probleem. Schizofrenie is een soort cult-woord dat betekent: ik, de psychiater, weet wat het is, en het is heel erg, en jij weet niets en daarom moet je nu de rest van je leven medicatie blijven nemen want je brein is niet in orde.
Geen betere manier om een jonge persoon tot wanhoop te drijven en te beginnen met zijn herstel: een proces van je weg vinden in je psychosegevoeligheid, dat moeilijk, kronkelig en zeer persoonlijk is en waarbij je ondersteund moet worden door mensen die zich niet willen bedienen van onwetenschappelijke pseudokennis, maar die je willen ondersteunen vanuit relatie en ervaringskennis.
3. De medicatie is pas een probleem als het kritiekloos gedurende de rest van het leven wordt voorgeschreven, zonder te kijken of het nog nodig is en zonder zich bewust te zijn van het gevaar dat de medicatie op de lange termijn kan leiden tot verhoging van de psychosegevoeligheid via oppositional tolerance.
Binnenkort komt ons boek uit:
https://www.bruna.nl/boeken/we-zijn-god-niet-9789401481007
Stel voor dat je het zo snel als mogelijk cadeau doet aan de psychiater.
Greetz en sterkte,
Jim
Beantwoord door: Jim van Os op 23 juli 2021
