De instinctwereld van maatschappij en psychose hangen nauw samen. Daarover gaat dit betoog van Thijmen. Hij spreekt uit eigen ervaring.
Tegenwoordig zijn onze overlevingsinstincten gebaseerd op idealen, dromen, normen en waarden, waar voorheen de noodzaak tot voedsel bestond zijn wij nu door middel van taal om elkaar gaan geven.
Het maatschappelijke perspectief van sociaal zijn en het sociaal pathologische element van uitsluiting zijn dan ook nauw met elkaar verbonden.
Op een dag kun je dakloos wakker worden. Je lijf doet zeer en je hebt last van sombere gedachten. Toch moet je aan eten komen. Dit verandert iets met onze overlevingsinstincten
Waar voorheen de sociale emotie schaamte de ene kant op leek te vloeien en leek bij te dragen aan sociaal wenselijk gedrag, dienen er nu existentiële veranderingen gemaakt te worden in het sociale niveau om aan eten te komen. Je verlaagt je normen en waarden.
Je verlaagt of onderdrukt het bewustzijn van de veel geliefde eer en status en begint een gedragspatroon te ontwikkelen wat ten dienste staat van overleven in de huidige omstandigheden. Je gaat bedelen.
Wat nu als je psychotisch wordt? In de tijden van het verleden hebben wij in het sociaal zijn geleerd om een identiteit op te bouwen waar we tevreden mee zijn en kunnen functioneren.
Gebaseerd op eigen ervaring weet ik dat een ernstig bedreigende situatie een psychose kan uitlokken. Denk nu eens terug aan het vorige voorbeeld. Zou er een verband kunnen zijn met sociale verwachtingen van jezelf en het vermogen om te overleven?
Zingeving is in een psychose niet alleen belangrijk voor het maatschappelijke deel maar ook om met je waanideeën om te gaan
Ga met de realiteit in gesprek, vergeet even het sociaal en maatschappelijke gewenste en vraag jezelf af: “hoe droeg dit bij aan mijn vermogen tot overleven?”
Je kan er je hele filosofie op voortbouwen. Alsjeblieft laat je na een uiterst bedreigende omstandigheid als psychose niet leiden door de gedachte “wat is normaal?”, want jij hebt jezelf op dieper niveau leren kennen.
In een psychose ben je dichter bij de kern van je instincten gekomen en dat kan ongefundeerd , wild, of juist erg spiritueel aanvoelen
Zonder handvatten in het ‘normale’ te moeten functioneren in niet alleen een schijnbaar illusionele realiteit maar paradoxaal gezien een existentiële realiteit – die van onze onderdrukte angsten- , maakt dat we soms liever vluchten.
We vluchten liever in een waanidee (dan wel het maatschappelijk gedeelde waanidee), dan dat we onze verleerde overlevingsinstincten vanwege ons formele maatschappelijke tijdperk onderzoeken en ontwikkelen.
Dat we de overlevingsinstincten op een dusdanige manier ontwikkelen dat we voorbij de kunst van het overleven ook weer de kunst van leven in vertrouwen liefde saamhorigheid en succes kunnen gaan beoefenen.
Helaas gaat deze verdiepte kennis voorbij aan de mens wiens instincten minder op de proef zijn ingesteld
Des te meer reden om te gaan nadenken over mijn betoog. Je staat er in het ergste geval toch echt alleen voor. Uiteindelijk zal je transformeren. En in het begin kan het eenzaam zijn maar je zal een grote voorloper zijn op de medemens uit jouw tijd.
Stelling:
‘Alleen een dwaas kent geen problemen. Het is onzinnig om naar geluk te streven. Het beoefenen van het leven is een eer op zich en het leven met een psychische ziekte zou geaccepteerd moeten worden als vechtkunst.’
Conclusie: De wijze loopt alleen en volgt niet de massa.
Thijmen heeft ervaring met existentiële crisissen vanuit depressie, drugs en psychose.
Hij is bekend met stigma en met de drang om normaal te zijn, totdat hij op de pathologie van het normale stuitte.
Meer informatie:
Geef een reactie