Soms denk ik dat de hulpverlening en de psychiatrie “sterft” zodra de grote woorden en theorieën verschijnen.
Of het nu om ACT, EMDR, FACT, IPS, of VIP gaat…
Al die afkortingen waarachter zogenaamde evidence based modellen schuilen. Al die grote woorden waar dikke handboeken over geschreven worden. Al dat “grote gelijk” dat vaak tot eenheidsworst leidt.
Ik vrees dat al die modellen vaker verbergen ‘wat er toe doet’ dan dat ze onthullen ‘wat helpt’
Wat helpt?
Mensen ontmoeten. Hen echt leren kennen en daar in investeren. Beseffen dat ‘zorg’ niet meer is dan erg bescheiden meelopen en mee zoeken.
Zoeken naar wat betekenis heeft. Naar wat helpend is. Naar wat nog kan. Naar wat nog gedroomd mag worden.
En dat het vaak om dat ‘samen zoeken’ gaat
Ik moet misschien een boek schrijven over het OSZ-model*. Een handboek dan. Dik. En een praktijkboek. Dan kunnen we weer gewoon doen. Gewoon doen wat we eigenlijk moeten doen.
* ontmoeten en samen zoeken – model
Stef Joos is psycholoog en systeemtherapeut. Al meer dan twintig jaar is hij actief in de psychiatrische zorg, meer specifiek en vooral, in de zorg voor psychosegevoelige mensen.
Geef een reactie