Vlinder vertelt over haar wens om medicatie vrij te zijn. Ze wil afbouwen, maar dat gaat nog niet zo makkelijk. Dan komt ze in aanraking met taperingstrips.
Toen ik op mijn 16e (!!!) in aanraking kwam met medicatie, in mijn geval was dat Seroxat, hebben ze mij, of mijn ouders nooit verteld dat het misschien onmogelijk was of in ieder geval heel erg moeilijk zou zijn, om er weer van af te komen.
Ik heb al geschreven in een eerdere blog dat dat moment het startsein was voor een leven getekend door de farmaceutische industrie. Nu, 33 jaar later, ben ik op het punt beland om hier een einde aan te maken, en mijn laatste pilletje, 10 mg paroxetine, af te bouwen naar nul, maar zo makkelijk gaat dat niet….
Ik liep vooral tegen muren aan van onwetendheid
De apotheek zei: om de dag slikken. De huisarts zei eerst hetzelfde, later bood hij een vloeibare vorm aan, die je met ml kon doseren. Gretig zei ik JA! Kom maar op dacht ik!!! Heel enthousiast begon ik, en misschien ging ik wel te snel, wist ik veel, begeleiding of ondersteuning of zelfs goede richtlijnen krijg je niet en zijn er ook niet. Ik bouwde 1 mg in de week af. Na een aantal weken (ik weet niet meer precies hoeveel) ging het mis, en goed ook. Ik had zulke knallen in mijn hoofd, dit waren geen snaps meer, het was complete oorlog. Vreselijk wat een pijn. Ik zag slecht: dubbel en wazig, maar het alle engste vond ik dat mijn coördinatie weg was. Ik kon niet meer recht lopen en liep steevast naar rechts. Ik was ten einde raad, lichamelijk een wrak en ondertussen geestelijk ook niet al te best. Dus maar weer naar de pilletjes van 10 mg, wetende diep van binnen dat ik deze strijd niet zou opgeven.
Taperingstrips
Dat moment kwam toen ik (per toeval, want ik kijk bewust geen programma’s over allerlei geestelijke problemen, of side effects van medicijnen) de tv aanzette en Zembla er voor had staan. In die korte paar minuten dat ik keek hoorde ik Jim van Os spreken over de taperingstrips, heb hem gegoogeld, besloot dat dit zeker de moeite waard was om te proberen en heb hen gemaild. Binnen een dag had ik al antwoord. Ik besloot om een seconde opinion te vragen bij de huisarts en ik heb een videoconsult gekregen. Daarin hebben we samen de stappen besproken: ik zal van 10 mg naar 5 mg gaan in 3 maand. Dan stabiliseren indien nodig, maar dat zou besproken worden in onze 2e afspraak.
Twee dagen later lagen mijn taperingstrips in de brievenbus
Met een zeer nauwkeurige manier van beschrijven. De eerste maand ging super! Ik besteedde ook geen tot weinig aandacht aan het hele proces. Nam de pilletjes in, vinkte af en deed m’n ding wetende dat je hoofd ook rare dingen kan doen als je er teveel aan denkt of mee bezig bent. Toen ik de 3e strip startte zat ik op 6,7 mg. Die maand zou ik dus 1,7 mg verminderen. Peanuts zou je denken…. Maar zelfs deze kleine stapjes waren voor mijn lichaam, dat al meer dan 30 jaar pillen tot zich neemt, te groot. In het begin linkte ik mijn klachten niet aan het afbouwen: buikloop, supergevoelig, vermoeidheid, kribbig, algehele malaise. Maar toen ik breinpijn kreeg, me lichamelijk zo slecht begon te voelen, ik me uitgeput voelde en echte nare hoofdpijn kreeg besloot ik Jim te mailen of hij dit herkende, ook al wist ik dit diep van binnen wel. Hij beaamde dat het zou kunnen, de klachten die ik beschreef. Ik zou kunnen stabiliseren zei hij.
Maar mijn strip dacht ik…. Minimaal 100 euro, foetsie, weg
Zo zonde. Nee, dacht ik. Geen optie. Ik gaf mezelf tot na het weekend om te kijken hoe het zou gaan. Maar de volgende dag was ik zo slecht, huilbuien vanuit mijn tenen, reddeloos. Dit kan niet dacht ik. Ik had twee voorwaarden: normaal blijven functioneren, dat gaat nu niet. Dus zakjes los geknipt en uitgeteld tot net boven de mg waar ik me rot begon te voelen. 7 mg. Er zijn strips voor me besteld, 7 mg om in ieder geval deze maand even bij te komen.
En dit is het schrijven even waard leek me. Dat je gezondheid moet gaan afwegen aan financiële situaties. Dat al mijn pilletjes jarenlang vergoed zijn, gesteund in feite en dat ze me nu in de kou laten staan. Want ik krijg niks vergoed.
Ik hoop dat er veranderingen gaan komen
Dat afbouwen van medicatie altijd vergoed wordt. Dat je zorgeloos aan je herstel kunt werken en je financiële afwegingen niet boven je gezondheid hoeft te stellen, want dat deed ik namelijk wel. Nu zijn wij geen minima gezin, we zijn ook niet rijk, maar we hebben niks te klagen. Echter zijn er ook tal van mensen die niet 150 euro per maand kunnen uitgeven, niet wetende hoe het proces gaat lopen en hoe lang het gaat duren. Bij mij zullen de stapjes nog kleiner moeten. Ik had een half jaar gedacht, maar vermoedelijk gaat het veel langer duren. Maar dat moet geen belemmering hoeven zijn om uiteindelijk medicatievrij te kunnen gaan leven en weer gezond te kunnen zijn. En zoals het er nu voorstaat, is dat wel het geval. Omgekeerde wereld leven we in. Zo schrijnend. Ik geef niet op!! Wordt vervolgd!
Geef een reactie