Het overkwam Imme Titulaer, ze werd opgenomen en werd daarna als een gevaarlijk persoon behandeld. Imme pleit in deze blog voor een retraite-omgeving voor psychosepatiënten zónder ziekte-inzicht, mét lieve specialistisch verpleegkundigen en goede nazorg!
Omdat ik geen ziekte-inzicht had moest ik gedwongen opgenomen worden. Eenmaal buitengesloten door mijn man op advies van familie en psychiater, in badjas door de binnenstad van Maastricht lopend (“dan zou ik het wel leren”), werd ik opgevangen door twee jonge heroïnegebruikers in een kraakpand.
Met geen enkele andere plek om naar toe te gaan liep ik naar de crisisopvang, waar ik gelukkig wel terecht kon
Daar werd ik met geweld platgespoten en afgevoerd naar de Paaz. Terwijl ik niet gevaarlijk was, voor niets of niemand, alleen maar doodsbang en ernstig verward, kreeg ik een IBS (inbewaringstelling) daarna een RM (rechterlijke machtiging). Ik werd behandeld als gevaarlijk, want mijn familie heeft verhalen verzonnen over wat ik allemaal gedaan zou hebben zodát ik opgenomen zou worden.
Dit heeft jarenlang een wig heeft gedreven tussen ons, omdat hun leugens ertoe hebben geleid dat ik als een ‘halve crimineel’ behandeld werd op de Paaz
Het heeft me heel wat jaren gekost om in te leren zien dat mijn familie geen andere keuze had, omdat ze zagen hoe verward en bang ik was. Het zou hierna nog drie keer opnieuw gebeuren. Als je eenmaal dwangopnames hebt gehad, is het vanaf dan ‘a piece of cake’ om een nieuwe IBS uit te schrijven. Dan heb je een geschiedenis. Onschuldig en wel. Foute diagnoses willen ook wel helpen. Zelf accepteer ik geen andere diagnose meer dan PSS (van Os, 2019).
Ik ben er vast van overtuigd dat dit veel méér mensen overkomt
Het heilig verklaarde ‘zelfbeschikkingsrecht’ mag voor mij van tafel op het moment dat een psychiater oordeelt dat iemand psychotisch is, en specialistische hulp nodig heeft. Als een psychiater oordeelt dat iemand gebaat zou zijn bij ‘even weg van thuis’ om weer bij zinnen te komen, dan moet daar geen politie, rechter of burgemeester aan te pas hoeven komen, tenzij er daadwerkelijk sprake is van geweld uiteraard.
Dat is echter maar zelden het geval
Meestal gedraagt de patiënt zich alleen maar heel vreemd, met weidse gebaren of geluiden, is verbaal misschien erg aanwezig waardoor ánderen er bang van worden. Zelf reageerde ik vooral met schoppen en duwen als ik aanvallend benaderd werd, ik me in mijn lichamelijke integriteit aangetast voelde doordat men vond dat ik vastgepakt moest worden. Actie is reactie, zoals elk ander mens ook zou doen!
*Criminalisering* is wat het ons zo lastig maakte tijdens een opname
Het opgepakt worden door politie, handboeien, visitatie, dwangdepots, isoleercel, alsof je een crimineel bent, zou allemaal niet nodig hoeven zijn als we willen accepteren dat dwangopname misschien soms nodig is om een patiënt tot rust te laten komen. Ik beschouw mezelf als genezen van PSS. Maar mócht het toch nog eens gebeuren, dan zorgt mijn crisiskaart ervoor dat ik zonder ziekte-inzicht op dát moment zal worden opgenomen zónder dat criminalisering nodig is!
Op dit moment wordt gewacht met dwangopname, tot er iets ergs gebeurt
Wij hadden bij voorbeeld een bezoeker met een dubbeldiagnose die zichzelf steeds maar weer knettergek bleef blowen, die iedereen bedreigde en de schrik werd van de halve stad. De politie pakte hem vaak op en zette hem weer bij ons neer. Zonder geld, zonder ID, familie èn zonder onderdak, bleef hij met drugs in een cirkel waar hij niet uit kón komen en ook de criminele wereld hem vond.
Maar omdat hij geen strafbaar feit pleegde vond hij niet de weg naar zorg
Hij had zo veel mensen al bedreigd dat zelfs de crisisdienst hem niet meer toeliet, geen enkele GGZ-instelling. En wanneer in opname, bleek hij in staat normaliteit te faken tot het moment dat hij weer toegang had tot drugs en onmiddellijk weer psychotisch gedrag ging vertonen. Het is een gevoelige man die in staat zou zijn tot mooie dingen. Hij speelde bij voorbeeld prachtig gitaar en had daar zijn brood mee kunnen verdienen. Die kans heeft hij nooit gekregen, omdat de hele wereld hem had opgegeven. Want ‘zelfbeschikkingsrecht’ en ‘als we hem aan zijn lot overlaten zal hij het wel leren!’
Inmiddels komen er gelukkig ‘herstelhuizen’ (respijthuizen) van de grond, zoals in Venray en Weert
Waar medicatie iets is tussen bezoekers en hun behandelaars, waar ervaringswerkers (herstelmedewerkers) een veilige omgeving creëren en waar mensen mogen bijkomen van wat hen belemmert.
Mijn droom gaat een stukje verder dan dat. Ik zou graag een retraite-omgeving helpen creëren voor psychosepatiënten die niet persé vrijwillig komen. Mensen zónder dat ziekte-inzicht, mét lieve specialistisch verpleegkundigen, GGZ-agogen, artsen, psychologen en ervaringswerkers. Met Open Dialogue-type technieken en zo min mogelijk medicatie, en daarná goede nazorg! Zoals het de samenleving uiteindelijk veel minder geld zal kosten, dan met *alles ambulant*.
Imme Titulaer, is een oud-medewerkster van Zelfregiecentrum Venlo, is stagiaire bij Nei Skoen in Helmond en eerstejaars student bij de Fontys AD ervaringsdeskundigheid.
Meer informatie:
Geef een reactie