Veel gezochte termen

Psychosenet blog

Auteur

Mieke Terlouw

Mieke Terlouw verloor in 2016 haar vader aan zelfmoord. Ze schreef hier een boek over: ‘In de waan van het leven’. Mieke werkt als ervaringswerker. Meer over haar is te vinden op haar website.

Schuldvraag na zelfmoord, alsof ik daar als nabestaande in shock mee bezig was

Schuldvraag na zelfmoord, alsof ik daar als verdoofde nabestaande mee bezig was

Na haar vaders zelfmoord sprak Mieke met zijn behandelend psycholoog en psychiater. Daar waar ze hoopte iets meer te weten te komen over haar vaders ziekte en zijn gedrag, kreeg ze meer het gevoel dat hun focus van het gesprek lag op het ontkennen van schuld.

Ik wilde gewoon praten over mijn vader

Als iemand schuld had aan zijn zelfmoord was het mijn vader zelf, leek mij.

Anderhalve week na zijn overlijden had ik een afspraak met zijn therapeuten

“Ik ben Sanne, je vaders psycholoog.” Ze stond in de deuropening en gaf me een hand. Het viel me op hoe mollig ze was, en toch heel knap. Ze droeg een zwarte pantalon en een lichtgrijze blouse met blauwe stippen. Ze liet me voorgaan de kamer in, een mooie rustige ruimte. Aan een van de muren hing een abstract schilderij in blauw-, rood- en zwarttinten. Het stak mooi af tegen het wit van de muur.

“Ik ben je vaders behandelend psychiater.” Een magere vrouw van middelbare leeftijd stond op van haar stoel. Ze had dun, steil, grijs haar. De stevige handdruk die ze me gaf, paste niet bij haar tengere gestalte.

Terwijl ik me voorstelde, keek ik door haar ronde brillenglazen naar haar strenge ogen. Ik liep om de tafel heen en ging tegenover haar zitten, waarna zij zich defensief achterover liet zakken in haar stoel en haar armen over elkaar kruiste.

Ik vroeg me af of ze verwachtten dat ik hier schuld kwam halen

Sanne ging links van mij zitten, aan het hoofd van de tafel. Ze keek me aan met een lieve, open blik. Mijn vader had haar gemogen, dat wist ik zeker.

“Om te beginnen willen wij jou namens de hele praktijk condoleren,” zei ze. “Wij vinden het vreselijk wat er is gebeurd. Het nieuws is hard en totaal onverwachts aangekomen.” Ze vouwde haar handen in elkaar en liet ze op de tafel rusten.

“Natuurlijk houd je er altijd rekening mee bij patiënten, maar we hadden dit echt niet verwacht,” voegde de psychiater toe. Ze bewoog nauwelijks.

“We hebben hem behandeld volgens de protocollen.”

“Oké.” Ik pakte een leeg vel papier en een pen uit mijn tas en legde ze op tafel, om serieuzer over te komen.

“Ik heb weleens gedacht aan opname, maar naar mijn beoordeling zou je vader zich nooit vrijwillig laten opnemen.” De psychiater schoof haar bril op haar hoofd. “Ik heb getwijfeld over verplichte opname, maar dit heb ik nooit met hem besproken om zijn vertrouwen niet te schaden.”

“Dat snap ik. Opname zou voor hem mensonterend zijn geweest. Hij zou zich dood hebben geschaamd,” zei ik terwijl ik me afvroeg waarom de psychiater haar naam niet had gezegd. “In zijn afscheidsbrief schreef hij ook dat hij zich schaamde.”

“Dus hij heeft een brief achtergelaten?” Sanne keek me met grote ogen aan

“Ja, hij schreef dat hij geen uitweg zag en zich schaamde,” zei ik, waarna ik vroeg: “Mijn vader is toch al jaren in therapie hier?”

“Dat klopt.” Sanne nam een slok water. “Maar niet continu, want als het beter ging, had hij geen behoefte aan therapie en zagen we elkaar soms maanden niet. Hij mailde me steeds zodra het slechter ging en dan spraken we weer af.” Ze zette haar glas water weer op tafel.

Ik vroeg me af of het altijd de patiënt is die beslist in hoeverre therapie gewenst is. Is het niet de taak van de therapeut om dat te bepalen?

“En medicijnen?” vroeg ik

“Je vader wilde geen medicijnen,” zei de psychiater. “Uiteindelijk ging hij wel akkoord met een kleine dosering.”

“Maar vaak slikte hij zijn medicijnen niet, omdat hij bang was om de controle te verliezen,” vervolgde Sanne. “En vanwege libidoafname,” bloosde ze.

Hoe wisten zij dat mijn vader zijn medicijnen niet nam? Zou hij dat verteld hebben?

“Heeft mijn vader weleens over zelfmoord gesproken?”

“Nee.” De psychiater ging rechtop zitten en leunde met haar onderarmen op tafel, waardoor ik haar gezicht beter zag; ze had een bleke, grauwe huid en veel rimpels rondom haar ogen. Waarom zien de meeste psychiaters er slechter uit dan hun patiënten? Komt het door het zware beroep? Zou hun uiterlijk zich vanzelf aanpassen aan de stemming van hun patiënten?

“We hebben nooit met je vader over zelfmoord gesproken, omdat we dachten dat hij dat niet zou doen.”

Ze schreef iets op, waarna ze nogmaals, nog nadrukkelijker zei:

we hebben alle protocollen gevolgd.”

“Oké.” mompelde ik terwijl de tranen achter mijn ogen prikten. Alsof mij dat iets boeit, dacht ik er achteraan.

Heb je hulp nodig? 113 Zelfmoordpreventie Nederland -> 0900 0113 en 113.nl. Openingstijden: 24 uur, 7 dagen per week

Reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *