Rubriek ‘Wat zou jij doen?’: Moet ik eerlijk zijn over mijn depressies tijdens een sollicitatiegesprek?

9 reacties op “Rubriek ‘Wat zou jij doen?’: Moet ik eerlijk zijn over mijn depressies tijdens een sollicitatiegesprek?”

1. Ansgar John Brenninkmeijer

   12 juni 2016

   Nee. Je bent het niet verplicht.

   Beantwoorden
2. Nicoline Telgenkamp

   12 juni 2016

   Hoi Elza, hopelijk moet je nooit vanuit een verplichting open zijn. In 2007 ging ik solliciteren en nam mij van te voren voor om eerlijk te zeggen waarmee ik had geworsteld. Ik was nog niet bekend met herstel en ervaringsdeskundigheid. Wel was ik ervan overtuigd dat ik ziek werd / wordt van verplichte geslotenheid. Dus of ik zou niet worden aangenomen, maar dan paste ik daar ook niet of zij zagen ook de meerwaarde van mijn ervaringen en het feit dat ik daar een weg uit gevonden had. En zie daar : ik werd niet alleen aangenomen, ik mocht vrijwel gelijk plaatsnemen in het team medewerkers met ervaring, waarna een hele weg begon om mij te ontwikkelen als ervaringsdeskundige. Tja nu kan het voor jou allemaal heel anders gaan, maar ik denk persoonlijk : hoe meer je bij jezelf blijft, hoe meer je omgeving bij je gaat passen. Sterkte Elza ! Ik wens je veel wijsheid toe, Nicoline

   Beantwoorden
3. Evert van der Weide

   11 juni 2016

   Wellicht zou het goed zijn om nader te onderzoeken wat de stemming bepaald, want ik heb iemand behandeld met het etiket bipolaire stoornis en ik kwam enkel verwarring tegen over de dagelijkse signalen uit de omgeving. Op het moment dat we bij zinnen komen ontstaat er helderheid en begrijpen van de zelf.

   Beantwoorden
4. Jeroen Zwaal

   13 februari 2016

   Allereerst: ziekte is privé, je bent niets verplicht te zeggen.
   Twee: Als je besluit niets te zeggen, weet je in ieder geval zeker dat je niet vanwege deze ziekteachtergrond wordt weggestuurd (meteen of na een jaar). Dat kan achteraf twijfels uitsluiten.
   Drie: wat wil je zelf? Wil je uberhaupt op een plek werken waar men stigmatiseert?
   Vier: neem de tijd, je kan het altijd nog later vertellen, wanneer het wel oké voor je voelt. Bijvoorbeeld in eerste instantie alleen aan je leidinggevende, of een collega die je vertrouwt. (Ook goed om hen deelgenoot te maken voor vroegtijdig signaleren).
   Vijf: antistigma en zelfstigma: wie open en eerlijk is…creëert openheid en eerlijkheid om zich heen.
   Zes: ter relativering: mijn leiddingevende vond jongere vrouwelijke collega’s die steeds zwanger werden een stuk lastiger als het om formatie gaat :).
   Zeven: blijf in het moment. Als een gesprek goed loopt en je voelt dat het kan, just do it:)
   Acht: helaas, wie met een achterstand begint, zal extra goed moeten laten zien dat je hard werkt, betrouwbaar bent en goed werk aflevert. Wees een topper en bewijs het. Maak gebruik van kwaliteiten en je extra vermogen die anderen niet hebben.
   Negen: vertrouw op je eigen innerlijk en vaar je eigen koers. Zet vooraf principes neer die bij jouw levensovertuiging en werkethos passen en gebruik dit als eigen richtlijn.
   Tien: als je feeling hebt met de GGZ, overweeg om ervaringsdeskundige te worden en/of als ervaringswerker aan de slag te gaan. In dit werkveld is je ziekteachtergrond het goud dat je in handen hebt!

   Beantwoorden
5. Ien

   13 februari 2016

   Hoi Elza,
   Je hoeft het niet te vertellen, je staat als sollicitant op gelijke voet met de werkgever. Die vertelt ook niet over zijn ziektes en de ‘ziektes’ in het bedrijf, zeker niet die van 4 jaar geleden.
   Veel succes, benadruk je kwaliteiten en je kracht. De werkgever benadrukt de goede dingen ook. Je bent extra sterk door wat je hebt meegemaakt.
   Ien

   Beantwoorden
6. John Knappers

   13 februari 2016

   Sorry, mijn iPad schreef “mogelijk dilemma” en ik bedoelde “moeilijk” … ?

   Beantwoorden
7. John Knappers

   13 februari 2016

   Dit blijft een mogelijk dilemma. Ben nu 54 en mijn laatste, 3e manische episode was in 2001. Omdat ik alles open heb gegooid is het voor mij eenvoudig. Want ik wil alleen nog maar ergens werken waar ik open kan zijn. Zie http://www.wiedan.nl
   Maar voor jonge mensen die net hun eerste episode hebben gehad, kan ik het mij heel goed voorstellen dat ze hun problematiek verzwijgen. Heb ik ook altijd gedaan. Zolang je maar goed beseft of je een baan aanneemt die jij, in je volle kracht ook aan kunt. Het blijft een spagaat dit.

   Beantwoorden
8. Miranda

   13 februari 2016

   Ik heb ook een bipolaire stoornis en heb het nooit verteld bij solliciteren, om bovenstaande redenen. Eigenlijk heeft het me ook niet echt in de weg gezeten, op 2 x na, toen ik vanwege een opkomende manie aan de antipsychotica moest (mijn noodplan werkte goed). In beide gevallen ben ik daardoor 2 weken thuis geweest, ik heb toen wel eerlijk verteld waar het door kwam en in beide gevallen is kort daarna mijn contract niet verlengd. De reden daarvoor was crisis en reorganisatie. Wat best zou kunnen overigens…. maar een volgende keer heb ik voor de zekerheid gewoon ‘griep’! 😉

   Beantwoorden
9. Hellen van Koot

   13 februari 2016

   Hoi Elza,
   volgens mij ben je niet verplicht over je psychische kwetsbaarheid te praten. Ik denk dat het wel veel prettiger is om dit wel te kunnen vertellen. Dat je er alles aan doet om stabiel te blijven. Juist werken help daarbij, helaas is de samenleving nog niet zo ver. Stigmatisering is een groter probleem dan de aandoening zelf. Vriendelijke groet, Hellen

   Beantwoorden