Veel gezochte termen

Psychosenet blog

Afscheid nemen van je hulpverlener – Tot ziens?

Toen Elin ontdekte dat haar vorige psychiater weg is, voelde ze zich toch een beetje in de steek gelaten: Afscheid nemen van je hulpverlener.

Is afscheid nemen van je hulpverlener moeilijk? Elin heeft al jaren een prima verstandhouding met haar psychiater. Maar toen ze onlangs ontdekte dat haar psychiater in haar vorige woonplaats weg is, voelde ze zich toch een beetje in de steek gelaten. Omdat díé psychiater eigenlijk veel meer voor haar betekende.

Al jaren loop ik in mijn huidige woonplaats bij een prima psychiater

Hij doet het goed, we begrijpen elkaar, en ik heb eigenlijk niks te klagen over hem. Een prima samenwerking! Nu is het zo dat ik eerst ergens anders woonde. En in die woonplaats kwam ik voor het eerst in aanraking met een psychiater. Een vrouw. Ik weet nog dat ik psychotisch in een kamertje zat, voor mijn gevoel een heel donkere kamer. Maar daar kwam ze ineens binnen. Ze sprak me aan en hoewel ik het niet meteen wist: zij was mijn redding. Vele gesprekken en interventies later (waaronder een IBS en heel veel andere zooi) namen we afscheid van elkaar.

Was ik er toen al? Nee, maar ik ging verhuizen voor de liefde. En dat is ook een hele goede keuze geweest. Maar in al mijn verdere contacten met hulpverlening miste ik haar wel. Enorm. Terwijl ik dit schrijf vraag ik me eigenlijk af waarom dit nu zo is. En ergens denk ik dat ik de moeder in haar zag die ik nooit had. En ergens anders denk ik dat zij me gered heeft van die twee psychoses. Hoewel dat misschien wel veel meer aan mezelf lag.

Dat mijn veilige haven er niet meer is, raakt me. Rationeel weet ik dat ik haar op kan zoeken. Emotioneel ligt dat heel anders…

Nu kwam ik er onlangs achter dat ze zelf een andere baan heeft gevonden. Dat ze helemaal niet meer daar is, in die veilige haven. En dat was op de een of andere manier wel even slikken. Ik kan dus echt niet meer terug naar daar. Althans, dat kan natuurlijk wel, maar ik kom niet meer bij haar terecht.

Het voelt alsof ik er nu veel meer alleen voor sta, al heb ik haar al jaren niet meer gesproken. Het is onzin, ik weet het! Maar mijn gevoel zegt wat anders. Mijn gevoel zegt dat ik eindelijk wat meer kan accepteren wat er is gebeurd, en hopelijk kan ik alles ook wat meer loslaten. Want ik draag me toch een pakket mee elke dag. En dat mag anders. Dat gun ik mezelf.

Zou ze ook nog weleens aan mij denken? Of ben ik voor haar slechts één van de velen?

Over een jaar haal ik mijn diploma. Ik zag helemaal voor me hoe ik haar zou mailen met een geweldige foto waarop ik mijn diploma vasthoud. Maar dat gaat nu niet door. Het gaat me te ver haar nieuwe e-mailadres te achterhalen. Dat is niet iets waar ik achter sta. Maar ook denk ik: ik heb mijn diploma straks voor mezelf gehaald. Natuurlijk zat ik hier niet meer als zij er niet was geweest. (Dat is echt zo). Maar ik heb mijn diploma straks voor mezelf gehaald. Ik ben ik en ik heb daar geen dokter voor nodig. Hoop ik.

Voor nu zeg ik gewoon tot ziens. Ergens hoop ik haar ooit weer te zien en haar te laten weten hoe goed het met me gaat. Hopelijk is ze trots op me. Maar veel belangrijker: Hopelijk ben ik straks trots op mezelf.


Elin Lambregts (pseudoniem)

Meer informatie:

Reacties

2 reacties op “Afscheid nemen van je hulpverlener – Tot ziens?”

  1. Allard

    Elin,

    Dank!

    Ik heb eenzelfde ervaring als jouw meegemaakt en ben me na het afscheid gaan afvragen waarom mijn psychiater zo’n impact op mij heeft gehad, en bleef houden.

    Waarom konden hulpverleners die ná haar volgden mij niet meer terug krijgen naar mijn eigen regie ? De eigen regie die zij bij mij aanwakkerde en zó belangrijk was in mijn vroege herstel proces.

    Het duurde een paar jaar voordat het kwartje landde maar het komt er op neer dat het mijn “eigen beleving” was hoe ik in de arts/cliënt rol stond.

    Ik had nog weinig tot geen ervaringen opgedaan in de psychiatrie.
    Zij was een psychiater, maar gelijkertijd een ervaringsdeskundige die kon vertellen over haar eigen ervaringen mbt verdriet en ze gaf mij met behulp van metaforen, leesvoer, humor, en andere voorbeelden de veiligheid en zekerheid die ik op dat moment nodig had.

    Ik voelde van meet af aan dat ik tegenover de juiste persoon zat.
    Had er een ander gezeten, was mijn herstelproces op een gelijke manier gegaan ?
    Nee, het is een lotsbeschikking.
    Het moest zo zijn dat er een krachtig persoon zat die het aandurfde om stellig te zijn.

    Het is volgens mij niet de bedoeling dat je afscheid hoeft te nemen van een psychiater die een belangrijke rol in je leven heeft vervuld, net zo min als dat je afscheid hoeft te nemen van dierbaren die ofwel overleden zijn óf nog levende zijn maar niet in je directe nabijheid zijn.

    Ik haal mijn oude psychiater van tijd tot tijd even “uit de kast” als ik weer even de troost, veiligheid en zekerheid nodig heb om mezelf toe te spreken.. en als zij daar in gedachten bij is, wie wordt daar slechter van ? Ik niet.

    Hoe vaker ze “uit de kast gehaald wordt”
    Betekent voor mij dat ik met iets zit waar ik mee aan de gang moet, waar ik haar niet meer bij nodig heb, maar dat het een signaal is dat ik in het hier en nu met de mensen die nú met mij leven een oplossing ga vinden om openstaande vakjes dicht te krijgen..

    Daarna zakt ze weer onder de radar.

    Allard.

  2. May-May

    Ha Elin,
    Reken maar dat je psychiater super trots op je is als jij zo je diploma haalt! En jij mag nu al trots zijn op jezelf, want het is knap dat je weer kan leren.
    Lieve groeten,
    May-May

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *