Tilly beschrijft hoe ze afscheid nam van haar zelfbeschadiging. “En dus ook het afsluiten van een tijdperk waarin gevoelens niet te verdragen waren. Gevoelens waar ik nu mee weet te dealen, hoe moeizaam soms ook“.
Het is donderdagochtend 16 april. Voor velen een gewone donderdagochtend, voor mij een zeer bijzondere donderdagochtend. Deze zonnige ochtend ga ik afscheid nemen van mijn zelfbeschadiging. Ik zal deze vriend (dat is het toch jaren voor me geweest) vaarwel gaan zeggen en bedanken voor zijn/haar hulp in het besef dat ik nu zonder hem/haar kan.
Als voorbereiding op dit afscheid heb ik na zitten denken over wat de functie van zelfbeschadiging voor mij was
Naast dat er menig keer is geweest dat ik mezelf beschadigde om erger te voorkomen (te weten een einde aan mijn leven maken), en naast dat zelfbeschadiging mij menig keer uit een dissociatie heeft geholpen, is mijzelf beschadigen voor mij denk ik vooral een manier geweest om heftige gevoelens te uiten. Gevoelens konden zó heftig zijn, mij zó raken en mij overspoelen, dat ik me er totaal geen raad mee wist. Mezelf kapot maken en heftig snijden leek op die momenten de enige optie. Dat deed ik dan ook.
Zelfbeschadiging was zowel mijn vriend als mijn vijand
Vijand omdat wonden gehecht moesten worden, ik nu nog steeds littekens heb en die bij mezelf zie. En omdat ik door mijn zelfbeschadiging te maken kreeg met stigma, door heel wat hulpverleners werd afgewezen en helaas ook nogal eens werd uitgesloten van behandeling.
Het is even slikken maar op de vraag wat het mij bracht komt veel
Helaas is het terugkijkend een feit dat ik door mezelf te beschadigen nog in leven ben.
Wat mij bij is gebleven, ik niet zal vergeten en wat ik eerlijk gezegd ook best wel mis, is de enorme rust in mezelf die ik keer op keer ervaarde vlak nadat ik mezelf had beschadigd. Ook de enorme chaos in mijn hoofd was dan verdwenen, er was een soort serene rust. Dit waren dan ook de enige momenten waarop ik enigszins ontspannen was/kon zijn.
Zo nam ik de nare bij-effecten van zelfbeschadiging ook voor lief
Ik had het zo keihard nodig om mezelf te beschadigen dat ik die rottige bij-effecten dan maar voor lief nam, beter gezegd had te nemen. Ik had immers geen andere optie, dus geen andere keus.
Inmiddels heb ik veel geleerd en kan ik redelijk omgaan met heftige emoties
Al voelt het nog niet echt zo dat ik ze kan hanteren, het lijkt gevoelsmatig nog een toevalstreffer als ik zonder mezelf te hebben beschadigd met iets heftigs heb weten te dealen.
En nu, na al die jaren dat ik het niet meer heb gedaan en de heftige pijn wel wist te hanteren en/of te verdragen is daar het moment, vandaag, dat ik afscheid ga nemen van mijn zelfbeschadiging. Toch gek hoor, dan is er geen achterdeurtje meer, dat, mocht het nodig zijn, ik deze vriend in kan schakelen.
Ook pijnlijk, afscheid nemen van iets wat mij toch heeft geholpen
Zó staat voor alle innerlijke pijn, en mijn lijden aan die niet verdragen innerlijke pijn.
Ook mooi, dat ik zover ben gekomen dat dit kan
Afscheid nemen van zelfbeschadigen en dus afsluiten van een tijdperk waarin gevoelens niet te verdragen waren. Gevoelens waar ik nu mee weet te dealen, hoe moeizaam soms ook.
En hoe moeilijk ik dat ook kan vinden: Het lukt me, ik kan dat nu.
Hoe ga ik dat nou doen vandaag, dat afscheid nemen?
In eerste instantie had ik gedacht rozen te kopen en die op de hei achter te laten
Rozen hebben immers van die doornen en er is een gezegde ‘het leven gaat niet over rozen alleen, maar ook de doornen ervan’. Ik vind het hele idee van de tegenstelling tussen liefde (rode rozen) en pijn (de doornen) toch ook wat over the top ofzo. Oké, wat ging ik dan doen?
Ah riet, goed idee, er bestaat een blad over seksueel misbruik (ik ben seksueel misbruikt) dat heet ‘geknakt riet’. Ik was behoorlijk geknakt, maar sta inmiddels, dus vind een bos riet een goed idee. Echter, na een week inspanningen om een bos riet te kunnen kopen, wat niet lukt, stap ik ook van dit idee af.
Oké, volgende idee…. Een gewone blos bloemen misschien?
Niet te groots, gewoon een bos bloemen. Bij afscheid nemen is bloemen een gebruikelijk iets en daarbij vond ik het ook een passend idee als bedankje aan mijn zelfbeschadiging. Eenmaal bij de bloemist leek rode en witte tulpen mij mooi en passend. Die waren er echter niet.
Het werd een bos gemengde tulpen
Daar toog ik met mijn coach naar de hei. Met mijn coach omdat zij aanwezig zou zijn bij het afscheid van mijn zelfbeschadiging. Ik had de bos tulpen onder mijn arm en verder had ik nog geen idee hoe het afscheid er uit ging zien. Alleen het plekje had ik bedacht.
Vlakbij het hek naar de hei is een paadje waar het over het algemeen rustig is. Daar wilde ik de tulpen naar toe brengen en achterlaten.
Mijn coach had nog een vraag aan mij: wat heeft het je opgeleverd sinds je niet meer aan automutilatie hebt gedaan?
Na enig nadenken was daar het antwoord: trots.
Ik ben er trots op dat het me lukt om te leven zonder mijzelf te beschadigen.
Wow……… wat een woorden en dat ik dit zeg, maar het is zeker waar.
En dan op naar de plek die ik in gedachten had. Daar aangekomen, natuurlijk met de bos tulpen in mijn handen, ontstond als vanzelf de manier waarop ik dit afscheid vorm gaf. Ik pakte een stokje dat daar in de aarde lag en trok daarmee een cirkel (nou ja, ik deed een poging de vorm van een cirkel er mee te trekken, het is slechts een soort van rond geworden, het idee is echter vast duidelijk).
Daarna pakte ik de tulpen uit (er was een mooi papiertje om gedaan door de bloemist) en legde de tulpen één voor één op de cirkel. De cirkel was met dit afscheid rond
Tilly was jarenlang patiënt binnen de GGZ. Ze leefde in klinieken en had op zeker moment geen toekomstperspectief. Ze werkt sinds enige jaren als ervaringsdeskundige binnen de GGZ. Haar belangrijkste boodschap: herstel is mogelijk, voor iedereen!
Meer informatie:
- Code Oranje
- Ergens is er een kracht in mij
- Kwartiermaken: hoe je samen voor sociale integratie zorgt
Geef een reactie