Een mooie blog van Lonneke over de vele getroffen (kwetsbare) mensen in deze corona-tijd. Lonneke: “Er zijn meer groepen die aandacht in het nieuws verdienen.”
In mijn blogs kom ik op voor mijn mensen
Het zijn mensen die op mij lijken, of die zich in mij herkennen. Wat er precies onder ‘mijn’ valt is een relatief en zeer rekbaar begrip. Meestal schrijf ik over mezelf met een psychische stoornis, om zo op te komen voor deze groep mensen. Om hen zichtbaar te maken en hun problemen begrijpbaar en invoelbaar.
Maar ik ben ook hooikoorts-patiënt, lange afstand fietser, amateur pianiste/tuinierster/schrijfster/naaister, wajong-er, wees, voormalig geneeskundestudent/vakkenvuller/helpende/student-assistent klinische epidemiologie/aardbeienplukker, sociaal huurster, brievenschrijfster, zus van een gehandicapte dame, vriendin, collega, vrouw, dochter, vrouw, mens, aardebewoner…
Kortom: afhankelijk van de bril die ik opzet tijdens het schrijven, kan de complete wereldbevolking zich wel herkennen in een of meer aspecten van één of meer verhalen. Dat ik daar zo flexibel in ben, is denk ik ook de kracht van mijn schrijfsels en het sterke punt bij het geven van lezingen.
De groep waar ik me wat minder in herken is de groep eenzame ouderen
Ik ben niet oud (nou ja, niet oud genoeg om als oud benoemd te worden in kranten), ik ken weinig ouderen. En het woordje ‘eenzaam’ impliceert dat ze mij ook niet kennen. Anders zouden ze niet eenzaam zijn, maar overspoeld worden door kaartjes en brieven. En toch zijn zij de kwetsbare groep die het meeste in het nieuws zijn.
Onder iedere tekeningenactie, kaartenactie, hoogwerker-actie, bloemenactie die op sociale media voorbij komen, zou ik het liefst willen schrijven dat al die aandacht leuk is.
Maar er zijn meer groepen die aandacht verdienen
Ik laat het meestal bij die wens. Want hoewel ik de afgelopen weken om aandacht schreeuwde voor mijn psychiatrische achterban, besef ik inmiddels ook dat wij niet de enige vergeten groep zijn.
Alleenstaande moeders die hun ‘gezin’ niet meer mee de supermarkt in mogen nemen. ZZP’ers die niet onder regelingen vallen of met bijstand geen hypotheek kunnen betalen. Gescheiden vaders die nu hun kinderen niet meer kunnen zien. Kinderen, want deze groep blijft immers altijd kind, met een verstandelijke of meervoudige beperking die nu geen bezoek meer mogen hebben.
De minister van gehandicapten zaken, die om aandacht schreeuwt voor visueel gehandicapten, omdat ze nu geen hulp kunnen vragen in winkels. Mensen die opgenomen zijn en ook geen bezoek mogen ontvangen of vrijheden kunnen krijgen.
Aandeelhouders van KLM die anders hun geld zien verdampen. Vakkenvullers tegen wie mensen telkens opbotsen. Mensen die afhankelijk zijn van het ov, maar geen mondkapje kunnen betalen. Degenen voor wie de huidhonger meer dan rampzalig uitpakt. Horecaondernemers die hun zaak failliet zien gaan. Dak- en thuislozen.
En natuurlijk ‘mijn’ groep: ambulant wonende psychiatrische patiënten waar de behandeling opeens volledig via (beeld)bellen moet
Nu ben ik vast en zeker nog heel veel groepen vergeten. Het laatste is inmiddels trouwens opgelost. Vanaf nu krijg ik gewoon weer huisbezoek van de GGZ. Die zijn mij niet vergeten.
En hoewel ik je misschien niet genoemd heb: ik ben jou niet vergeten. Jullie zijn allemaal “mijn” mensen.
Geef een reactie