Als hulpverlener binnen de psychiatrie bezit je de unieke mogelijkheid om met vele bijzondere mensen in contact te mogen treden. Ieder heeft zijn of haar unieke verhaal. Dat geldt voor iedere cliënt maar ook voor iedere collega.
En allemaal hebben we in ons verhaal onze eigen ervaringen opgedaan binnen het leven. We kennen allemaal in meer of mindere mate de pijn van verlies. De wanhoop en radeloosheid als we het even niet meer weten. Hoe kwetsbaar je kunt zijn als je getroffen wordt door een noodlottig toeval. De houvast die het geeft als je je weer opricht en merkt dat er weer vaste grond onder je voeten komt.
We verkeren feitelijk in de unieke mogelijkheid om dit soort zaken met elkaar te delen en te leren van elkaars pad
En toch doen we het zo vaak niet, dit delen. Vanuit onze rol als hulpverlener hebben we geleerd hoe we professioneel dienen te handelen. Hoe we andermans klachten dienen te classificeren en wat evidence based treatment ons vertelt hoe hiermee aan de slag te gaan. En natuurlijk is dat belangrijk.
Maar wat ik nooit goed begrepen heb is die strijd tussen verschillende therapeutische stromingen. Alsof ook maar iemand van ons het werkelijk doorziet, het werkelijk snapt. We hebben inmiddels heel wat tools tot onze beschikking binnen hulpverleningsland om cliënten verder te helpen binnen hun verhaal. Hun verhaal dat om de één of andere reden behoorlijk in de knel is geraakt doordat hen geestelijke rampspoed is overkomen.
We dienen hen een professioneel aanbod te doen om tot herstel te komen. En uiteraard is het dan belangrijk middelen te bieden die hun effectiviteit bewezen hebben. Maar bovenal lijkt het me van onschatbare waarde om dit vanuit hun persoonlijk verhaal te bieden. En daarvoor is nog één essentieel deel nodig, verbinding.
Alleen via verbinding komen we, in mijn optiek, tot de ware belevingswereld van het verhaal van de cliënt
En voor verbinding is het jezelf open stellen voor eigen kwetsbaarheid essentieel. Pas dan kunnen we echt meedenken wat mogelijk past. En waarom zou je dan ook geen gebruik kunnen maken van je eigen ervaringen binnen jouw levensverhaal ?
Dat dit goed doordacht en begrensd dient te gebeuren lijkt mij van groot belang. Maar hoe mooi is het wel niet als je van vele markten thuis bent, zodat je zo goed mogelijk mee kunt denken in het verhaal van jouw cliënt? Binnen dit gezamenlijk denkproces met je cliënt wordt iedere afzonderlijke therapiestroming dan eerder een gezamenlijke keuze dan een van te voren vaststaand feit.
Iedere cliënt bezit zijn of haar unieke context waarbinnen herstel plaats kan vinden
En om die context te begrijpen dienen we ons echt te verplaatsen in de ander en ons nederig op te stellen ten opzichte van die ander die in nood is. Dan is de kans het grootst dat we elkaar echt ontmoeten en tot een goede werkrelatie komen.
Geef een reactie