Acht jaar geleden – ik was toen achttien jaar – ging ik enthousiast op kamers. Dat werd een drama. Ik deed niets anders dan huilen en was zo ontzettend bang en alleen. Ik was ook echt alleen. Ik woonde op zolder bij een mevrouw die nooit thuis was. In de omgeving kende ik niemand en ook bij mijn nieuwe studie had ik nog geen bekenden. Het was zo vreselijk om daar te zijn dat ik voor het alternatief koos: elke dag op en neer met de trein van Middelburg naar Amsterdam Zuid.
In het begin was ook dat treinreizen een enorme uitdaging. Ik durfde nergens meer alleen te zijn, eigenlijk ook niet in de trein. In de collegezaal belde ik als het rumoerig was (wat het vaak was!) steeds naar huis om maar even te kunnen praten en te delen met iemand die mij begreep. Ik kan niet goed omschrijven hoe hulpeloos, eenzaam, onbegrepen en eindeloos alleen ik mij voelde.
Alleen. Het is nog steeds een besmet woord voor mij
Ik voel mij vaak eenzaam en alleen. Vooral op de momenten waarop ik mij onbegrepen voel. Op de momenten dat iedereen in gezelschap vrolijk en blij is en ik alleen maar wanhopig probeer om de controle over mijzelf te houden. Op dat moment dat ik worstel om bij mijzelf te blijven en om de psychose niet de overhand te laten krijgen. Mij lukt het niet om te lachen als ik me zo ellendig voel. Dat voelt buitengesloten en alleen.
Maar de meest eenzame momenten zijn die momenten dat ik psychotisch ben
Dat de realiteit die ik zie zo verschilt van die van de mensen om me heen. Ik wil dan wel dat de mensen om mij heen zich ook zo voelen als ik me voel. Al was het maar voor vijf seconden. Even voelen hoe ontzettend angstig en alleen het is als iedereen om je heen precies lijkt te weten wat de bedoeling is van het leven. Voelen hoe vreemd het is dat iedereen een tafel een ding vindt om bloemen op de zetten, om van te eten of om je benen om te leggen terwijl het voor mij een monster is. Dan wens ik wanhopig iemand naast me die met me meelijdt. Die ook voelt wat ik voel. Tevergeefs – en daarom is het zo alleen.
Toch voel ik me minder alleen wanneer ik erover praat
Wanneer ik deel wat ik meedraag. Niemand zal exact dezelfde ervaring hebben als ik. Maar ervaringen kunnen gelijken. Sommige mensen zijn een ster in inleven. Ook al is dat dan niet helemaal wat ik bedoel, het komt wel in de buurt. Ik ben aan het leren dat ik de mensen om mij heen de kans moet geven met mij mee te leven. Dat is een uitdaging. Want alleen is eenzaam maar het is ook veilig. Veilig in je eigen binnenwereld.
Terwijl ik dit schrijf, zit ik ook alleen.
Voor het eerst sinds acht jaar ben ik een hele week alleen
Niet helemaal natuurlijk, ik heb wel afspraken en er komen mensen langs. Maar ik ben zelfstandig een week in een vakantiehuis. Ik wil namelijk verder herstellen. Ik wil opbloeien, ik wil zelfstandig wonen. Zelfstandig wonen staat voor mij gelijk aan alleen zijn. Jarenlang kon ik er niet eens aan denken. Ik kon zelfs niet bij een vriendin langsgaan die wél zelfstandig woonde omdat ik het idee zo eng vond. Nu zit ik hier. Er staat een muziekje aan, de kaarsjes branden en ik heb net gekookt waar ik zin in had en heerlijk gegeten. Én… ik ben hier al drie dagen en het gaat goed!
Het geeft mij hoop en ik hoop dat het jou hoop geeft
Mijn angst om alleen te zijn was en is namelijk heel groot maar het lukt me nu. Geen angst is zo groot of hij kan overwonnen worden. Ik ben er weer een beetje meer van overtuigd.
Aan de ene kant wil ik graag leren alleen te zijn en gek genoeg wil ik aan de andere kant leren meer te delen om zo minder alleen te zijn. Ik denk dat ze allebei met elkaar te maken hebben. Delen is helen. Als ik op de momenten dat het kan wat meer deel, kan ik op de andere momenten beter alleen zijn.
Ik zal altijd een gezelschapsmens blijven, want alleen is maar alleen. Maar wel in de wetenschap dat ik het kán: ALLEEN!
Klazine Tuinier is 26 jaar en herstellende van een periode in haar leven waarin haar psychische kwetsbaarheid voorop stond en waarin zij overleefde in plaats van leefde. Zij werkt als vrijwilliger bij Stichting Hersteltalent en wil ik in de toekomst graag meer met haar ervaringskennis gaan doen.
Meer blogs van Klazine:
De Yucelmethode: keer punt voor Klazine
De deur kan, hoe dicht hij zit, toch open
Geef een reactie