“Doe even normaal, dat lieg je, jij hebt niet in een psychiatrische kliniek gezeten!” Het zijn de woorden van een klasgenoot als ik hem vertel dat ik meerdere keren opgenomen ben geweest op een psychiatrische afdeling. Normaal doen, waarnaar hij zo mooi refereert, kon ik niet meer. Ik had een psychose.
Mijn psychose heb ik op vele manieren ervaren. Ik had dan ook steeds een andere relatie met mijn psychose. Het ene moment haatte ik haar, het andere moment was ik bang voor haar en weer het andere moment ontkende ik haar bestaan. Ja, mijn psychose en ik waren niet echt close. In elk geval niet zo close als ik met de stem in mijn hoofd was.
De stem in mijn hoofd gaf me opdrachten en liet me dingen doen die ik niet wilde, maar de stem in mijn hoofd kon ook lief en zorgzaam zijn
De verwardheid die werd veroorzaakt door mijn psychose zorgde ervoor dat ik mezelf een aantal keren goed ben kwijtgeraakt, en de angst zorgde ervoor dat ik bang was voor alles en iedereen. Het klinkt voor de meeste mensen dus ontzettend logisch als ik zeg dat mijn psychose en ik geen goede band met elkaar hadden. Hádden, want nu, bijna twee jaar later, kijk ik daar heel anders op terug.
Ja, de stem in mijn hoofd was naar, maar hij was dus ook lief en zorgzaam. Hij zorgde ervoor dat ik altijd weer veilig thuiskwam als ik even niet meer wist waar ik was. Hij zorgde ervoor dat ik niet al te rare dingen deed en doordat ik de stem altijd hoorde had ik nooit het idee alleen te zijn.
Nee, het is zeker geen pretje om verward te zijn
Het is zeker geen pretje om jezelf keer op keer terug te vinden op de meest gekke plaatsen, maar het zorgde er in mijn geval wel voor dat ik dingen deed die ik door de angst niet meer durfde. Denk bijvoorbeeld aan reizen met de trein of het bezoeken van drukke plaatsen met veel mensen.
Doordat alle delen van mijn psychose elkaar op een rare manier tegenspraken ben ik anders naar mijn psychose gaan kijken. Ik had altijd het idee dat mijn psychose en ik veel van elkaar verschilden, maar niets is minder waar. Mijn psychose weet niet goed wat ze wil, maar dat weet ik vaak ook niet. Een overeenkomst!
Vorig jaar rond deze tijd leerde ik accepteren dat ik een psychose had gehad. Ik leerde omgaan met mijn psychosegevoeligheid en ik leerde iets wat ze je niet leren op de afdeling Vroege Psychose
Ik leerde mijn psychosegevoeligheid te omarmen. Ik zie mijn psychosegevoeligheid niet meer als ‘de vijand’, maar als een deel van mij. Waarom zou ik vechten tegen iets dat bij mij hoort? Dat is toch absurd?
Sinds ik mijn psychosegevoeligheid heb geaccepteerd, heb ik mezelf veel verder kunnen ontwikkelen. Ik sta niet meer stil, ik ga vooruit. Ik durf te vertellen over mijn ‘extraatje’, ik durf er over te schrijven en ik schaam me er niet meer voor. Het krijgen van een psychose is me overkomen en ik heb er niet voor gekozen om met een psychosegevoeligheid te leven. Nee, het is me gegeven. Aangezien ik een gegeven paard niet in de bek wil kijken heb ik besloten er het beste van te maken. Het heeft me zoveel verder gebracht.
Psychosegevoeligheid, je zal het maar hebben. Wat een verrijking!
Rachel Celine (20) kreeg in het najaar van 2015 voor het eerst een psychose. Inmiddels is ze daar zo goed als helemaal van hersteld en zet ze haar ervaringen om in boeken. In ‘Diagnose Te Ver‘ en ‘Diagnose Vervolgd‘ lees je haar verhaal van eerste psychose naar herstel.
Opmerking van de redactie. Rachel Celine is op 4 december 2017 overleden. Dit is te lezen in haar blog, waar haar ouders een bericht plaatsten.
Heb je hulp nodig? 113 Zelfmoordpreventie Nederland -> tel. 0900 0113 en 113.nl. Openingstijden: 24 uur, 7 dagen per week
Geef een reactie