Lonneke heeft de lat altijd hoog liggen door ervaringen uit haar verleden. Dit raakt haar in haar leven, bijvoorbeeld wanneer ze een fietsreis naar Drenthe wil maken. “Ik vraag minimaal vijfduizend keer bevestiging voordat ik een minieme beslissing neem”. Een knappe blog over omgaan met triggers na trauma.
Deel 1: De ondertiteling
Een persoonlijkheidsstoornis is een reactie op bepaalde stressvolle gebeurtenissen, die je vroeger hielpen om het te overleven, maar die je nu danig in het pad zitten. Door mijn bijzondere opvoeding –tijd voor boek 2– heb ik een persoonlijkheidsstoornis gekregen. Als mijn triggers voorbijkomen, dan word ik weer dat kleine, superbrave meisje van toen die ten koste van alles een woede-aanval van haar papa wil voorkomen.
Dan volg ik iedere regel strikter dan strikt
Ik vraag minimaal vijfduizend keer bevestiging voordat ik een minieme beslissing neem om vervolgens negenduizend keer eerst goedkeuring nodig te hebben voordat ik verder kan gaan. En ik doe alle kutklussen die ik kan bedenken, omdat ik anders geen liefde en vriendelijkheid mag ontvangen.
En als me dat niet lukt, of niet voldoende, word ik ongelofelijk suïcidaal of op andere manieren zelfdestructief omdat ik dan pas om hulp mag vragen. Omdat ik dan pas meer aandacht mag krijgen, want het moet slechter met me gaan dan met mijn broertjes en zusjes. Voor bekenden van mij: ja, de lat ligt hoog. Voor onbekenden: wij waren een bijzonder gezin waardoor de lat erg hoog werd gelegd.
Dit heb ik dan op alle vlakken van mijn leven
Het liefste sluit ik me dan op in mijn huis waar ik heerlijk alle fouten die ik maak keer op keer kan overpeinzen tot er nog maar één oplossing overblijft, tenzij het me op de meest passieve manier die er bestaat toch nog lukt om om hulp te vragen.
Kortom, welkom aan de afhankelijke persoonlijkheidsstoornis.
Gelukkig heeft therapie ervoor gezorgd dat ik mijn triggers vroeg herken, dat ze steeds minder hard binnen komen, dat ik er steeds beter mee om kan gaan en dat ik bij complete crisis nog steeds relatief op tijd hulp kan vragen. Èn duurt hij maximaal 12 dagen.
Dus nèt te lang voor mijn vertrek naar Buitenkunst
Deel 2: De Casus
Ik open het appje. Het raakt me. Het raakt me heel erg hard, net zoals alle appjes die hierover binnen kwamen de laatste weken. Telkens dacht ik, nu ga ik onderuit. Maar ik ging niet. Ik sluit het appje, zet de telefoon op stil. Het zakt vast wel. Net als al de hele tijd.
Een half uur later: het gevoel is niet gezakt. Tijd voor hulptroepen, want strakjes vraag ik het niet meer. Ze bellen snel terug. Sneller dan ik had verwacht. Focus op toekomstplannen. Uit de impasse. In het heden.
Over een week ga ik op vakantie
Met de fiets in de trein naar Drenthe. Gedoe met de trein. Dan kunnen er meer spullen mee en heb ik mijn fiets bij de hand, hoef ik niet te lo pen vanaf de bushalte. Gedoe, maar het resultaat is fijn.
Ik focus op toekomstplannen
Laat ik eens kijken of er werkzaamheden zijn en of ik mijn fiets alvast kan aanmelden. Dat werd vorig jaar aangeraden, zodat de NS een inschatting kan maken hoe druk het wordt. Tot en met dinsdag ben ik nog meer een pleaser dan normaal. Ik weet hoe lastig ik dat vond vorig jaar, en dat dat niet altijd lukte. En toen was ik in mijn goede doen. Nu heb ik weinig overzicht. ‘Reserveren verplicht’ staat als grote kop in de app.
Oh jee, en wat als ik dan de trein mis? Dan ben ik slecht. Dat mag niet. Dan mag ik niet meer bestaan.
Wat als er een plotselinge wisselstoring is? Wat als ik de fietscoupé niet kan vinden?
Wat als er problemen op het spoor zijn?
Ik raak nu al in paniek. Wat als ik fouten maak waardoor ik mijn gereserveerde trein niet in kan. Wat als ik zo’n complete falerd ben?
Ik stel mezelf gerust
Als ik maar op tijd op het station ben, komt vast alles goed. Met een verlichte reservering weet ik tenminste zeker dat er plek voor mijn fiets is.
Het reserveren lukt me niet. Het is te groot, te onoverzichtelijk. Morgen nog een keer proberen.
Wat? Een verplichte reservering geeft geen garantie op een plek? Dus ik kan alles doen, alles goed regelen en alsnog niet in mijn gereserveerde trein mee kunnen? Dus zelfs als ik mijn uiterste best doe, kan ik het volledig fout doen, kan volledig in alles falen. Dan ben ik fout en compleet slecht.
Oké, dit is dus een beetje hoe mijn hoofd op zo’n moment werkt
Gelukkig bestaat er NS Reisassistentie en heb ik dankzij hen met de nodige moeite, maar volledig veilig mèt mijn fiets, Assen bereikt zodat ik alsnog op tijd kon beginnen met mijn vakantie bij Buitenkunst. Dankjewel NS.
Meer lezen over trauma?
Geef een reactie