José is nu een jaar psychosevrij! Omdat ze meer medicatie slikt. “Nadelen zijn er wel.”
Psychosevrij zijn heeft nadelen, maar ook voordelen. De voordelen zijn dat ik weer emoties voelde die lang onderdrukt waren geweest. En dat ik vrijkwam van de stress en de angst die er aldoor geweest waren. Ik liet de alertheid los en werd weer een gewoon mens.
En ik voelde ook weer alle pijn en verdriet waar mijn psychoses ook over gingen. Oude pijn. Nu leerde ik loslaten en door te leven. Erbij te blijven, echt te ontspannen. Alles laten gaan.
Psychosevrij: Nadelen zijn er wel
Want ik zat wel als een zak aardappels op de bank en kwam tot niks; ik was depressief en werd almaar dikker; ik had last van onwillekeurige bewegingen zoals kaakkramp en kauwbewegingen en ik had een scheve mond. Ik was emotioneel en niet tot activiteit in staat. Voortdurend op zoek naar de missende dopamine en andere stofjes. Ik zat maar te roken en op mijn mobiel te kijken, en zo meer. Mijn cholesterol werd hoger en mijn spieren werden stijf. Alles verschrompelde. Ik wist niet of ik dit op de lange termijn volhield, maar het gaf me ook wel rust. Meer evenwicht en minder stressreactie. Minder voortdurende waakzaamheid en eindelijk wat normaler slapen. Tien jaar psychoses en herstel gaan je niet in je koude kleren zitten, dat sloopt je. Ook al had je dan verlichtingservaringen, je bent inmiddels ook meer dan tien jaar ouder en je hebt zoveel meegemaakt, van gedwongen opnamen tot bijna dood.
En toch leef ik nog, al heb ik veel verloren en ben ik heel erg alleen geweest en op mezelf aangewezen. De bijwerkingen van de medicatie maken dat ik soms naar een psychose verlang: even eruit flippen en dingen kunnen die ik anders niet kan. Bewegen, superalert en gevoelig zijn. Mijn hoofd draaien als een uil (echt gebeurd). Maar anderzijds, het kost ook zo veel energie! Ik word al moe als ik eraan denk! En zo veel tijd om bij te komen erna en het bréngt gevaar, ik doe gevaarlijke dingen. Het brengt ook onthechting. En inzicht achteraf.
Ik weet niet of ik dit jaren volhoud, deze medicatie
Er is verzet, maar het heeft me ook iets gebracht, want een jaar zonder psychose is een jaar dichter bij mezelf zoals ik ooit was. Weliswaar ervaar ik ook gemis van wat er niet meer is en wat ik niet meer kan, maar toch hebben die psychose-ervaringen me ook wat geleerd: ik zie en begrijp nu meer en mijn hart staat nu meer open. En ik ken beter mijn grenzen. Ik kan voelen en delen. Ik ben trots op mezelf. Niemand begrijpt wat zo’n leven met je doet, alleen jijzelf en ervaringsgenoten. Het is als leven in andere dimensies, je begrijpt het pas als je er geweest bent.
Nu heb ik moeite met de afwas en ik kook nauwelijks voor mezelf. Ik maak niet schoon, ga niet wandelen en ik was me niet. Ik loop dagenlang in een vervuilde pyjama, ik hang op de bank en kom tot niks. Rokend en koffie en thee lurkend. Denkend. Soms zijn er plannetjes en nieuwe hoop, dan ben ik even enthousiast, maar het is alsof er een dimmer op me zit. Dat doet mede de medicatie, maar ook het feit dat mijn leven zo veranderd is, er zoveel gemis was en ik meest depressief ben. Ik zie wel wat er nodig is, maar het lukt me niet mezelf daartoe te brengen. En ik kan best even iets leuk vinden of genieten, even lachen, meestal in gezelschap, maar dat beklijft niet voor de rest van de dag.
Mijn dagen zijn leeg en doelloos
Met psychosen in mijn leven was er nog enige actie en gedrevenheid, er gebeurde van alles. Nu ik psychosevrij ben niet. Ik ben lam geslagen. Ik geef daar voor een groot deel de schuld aan de medicatie. Maar weet: als ik stop, komt er weer psychose. Ik weet ook dat het iets binnen in mezelf is, dat maakt dat ik het leven somberder inzie. Dat ik niet wil en niet zie hoe het kan veranderen. Mijn geestverruimingen en verlichtingservaringen zijn soms een zegen, soms een vloek. Ze kunnen me verheffen, boven mijn sombere gevoelens uit. Maar op de lange termijn lossen ze niets op. Ze helpen accepteren, maar veranderen niets, behalve even hoe het voelt op dat moment. Even lach ik om mezelf en al die denkpatronen die me miserabel maken. Soms ben ik te onthecht om me druk te maken over wat dan ook, dan krijg ik een ‘het kan me niet meer schelen’- houding.
Ja, ik ben trots op mezelf, dat ik het volgehouden heb de medicatie te slikken. De vraag is: hoe nu verder? Kan ik minderen? Helpt dat tegen de onderliggende depressie? Voor depressie wil ik absoluut geen medicatie, ik slik al genoeg. Een ding helpt wel en dat is dat nu vaker het zonnetje schijnt en ik vaker buiten in mijn tuin kan gaan zitten. Wie weet activeert het me wat meer en ga ik nog eens onkruid wieden of een wandelingetje maken. Voor nu ben ik niet tot veel in staat, anders dan alles langs te zien komen dat mij bedrukt. Ik kijk. Dat is al heel wat en een eerste stap naar het losmaken van mijn somberheid. Of het me gaat lukken hier ook weer uit te komen, weet ik niet.
Het voorjaar helpt
hoopvol te zijn. Alles gaat weer groeien en bloeien. Ik hoop dat ik ook weer kan groeien en bloeien. Ergens heb ik in mij al die bloesem verscholen liggen waarmee ik de wereld weer in vuur en vlam kan zetten en mezelf weer kan laten stralen als de zon. Ik hoop dat ik daar weer heen kan. Ooit. Ik ben absoluut niet meer mijn gewone oude zelf, mede door de medicatie. Die dempt niet alleen je psychosegevoeligheid, maar ook andere gevoeligheden. Je zintuigen die van alles waar konden nemen, zijn nu trager en afgevlakt.
Je gevoelens liggen onder een deken. Ik wil terug naar mezelf, maar soms is het zo warm in die deken, dat ik er maar blijf zitten. Ik wou dat er een andere oplossing was. Dat er andere oplossingen voor het gemis in mijn leven waren. Ik weet niet hoe lang ik dit kan volhouden, maar ik ga nog door. Verder rook ik me te pletter en maak mezelf ondertussen kapot op allerlei manieren. Ik kan niet meer wat ik kon. Dat heb ik met mezelf gedaan. Maar ik geef nog niet op. Het wordt lente. Van bloesem komen vruchten. Het is nooit te laat opnieuw te beginnen, daar gok ik op. Dat ik dat blijf willen. Het leven is met al zijn diepe dalen toch ook zo verschrikkelijk mooi!
Geef een reactie