Na zestien opnames en drie jaar beschermd wonen, besloot ik om in 2005 weer zelfstandig te gaan wonen. Het is niet niks om na zo’n lange periode weer alles zélf te moeten regelen. Hoewel ik uitbehandeld was, had ik nog steeds erg veel last van angsten.
Eén van de dingen die ik erg moeilijk vond, was om weer in mijn eentje de boodschappen te gaan doen in mijn geboortedorp Nuth.
Na mijn eerste nacht in mijn flat, kleedde ik me aan, at wat, dronk koffie en besloot naar de plaatselijke supermarkt te lopen
Het zweet stond op mijn voorhoofd. Ik voelde dat mijn hart sneller ging kloppen. Ik opende de voordeur, daalde het trappenhuis af en liep richting het winkelcentrum. Mijn hart ging steeds sneller kloppen, ik was erg bang voor al het ‘vuil’ dat ik op straat zag liggen. Ik probeerde er zo goed als mogelijk om heen te lopen. Ik dacht dat andere mensen het aan me konden zien dat ik bang was. Dus besloot ik wat harder te lopen.
Uiteindelijk kwam ik op de markt aan, het was nog zo’n 100 meter lopen naar de supermarkt. Mijn lijf schreeuwde het uit van de angst, maar ik liep uiteindelijk wél de winkel binnen. Hoewel er veel mensen in de winkel rondliepen voelde ik me héél erg eenzaam. Ik vond ook heel veel spullen die ik moest hebben niet zo snel. Ik voelde me daardoor niet alleen bang, maar ook nog eens heel erg dom. Uiteindelijk pakte ik wat spullen uit de schappen.
Ik was bang dat er iets uit mijn handen zou vallen, maar dat gebeurde gelukkig niet
Ik liep naar de kassa en voor mij stonden een paar mensen te wachten. Ze waren vast allemaal gelukkig, dacht ik. Na een paar minuten wachten, was ik eindelijk aan de beurt. Een uiterst charmante caissière hielp mij. Ik kende haar nog van vroeger. Ze was het vriendinnetje geweest van een jeugdvriend. Zou ze weten dat ik jarenlang opgenomen was? Ze kon het vast aan me zien. Dus rekende ik snel af. Ik betaalde 20 euro. Het wisselgeld nam ik niet aan, ik wilde zo snel mogelijk naar buiten.
Gelukkig scheen de zon. Dat maakte me wat minder angstig
Nu moest ik nog naar mijn flat zien te komen. Ik kwam onderweg veel bekende mensen tegen. Een oud-klasgenote sprak me zelfs aan. ‘Hoi Maurice’, riep ze. ‘Wat leuk je weer te zien.’ Mijn angst daalde, ze voelde namelijk heel vertrouwd. Ze vroeg of ik in de namiddag een kop koffie kwam drinken bij haar thuis. Ik twijfelde of ik dat wel zou doen, want wat had ik haar te bieden? Ik besloot uiteindelijk – met enige tegenzin – haar uitnodiging te accepteren.
Maar nu eerst nog die boodschappen thuis zien te krijgen
Ik liep in strakke pas richting mijn flat. Nog 25 meter: het leek te gaan lukken. Uiteindelijk maakte ik de voordeur open en liep naar binnen. Ik plofte op een stoel. Het was me dan toch maar gelukt. Ik had mijn boodschappen binnen én een leuke afspraak gemaakt. Ik voelde voor het eerst sinds jaren enige trots. De eerste stappen naar herstel had ik vandaag gezet.
Herstel is voor iedereen anders. In het ebook Wat is herstel in hemelsnaam lees je 100 verschillende uitspraken van 100 verschillende mensen over herstel.
Wat betekent herstel voor jou? Ik hoor het graag.
Maurice Wasserman – ervaringsdeskundige
Geef een reactie