Frederik trof het niet met zijn buurman in 2015. Deze timmerde vrolijk door terwijl Frederik z’n oude trauma’s daardoor werden getriggerd. Frederik besluit te verhuizen. Het leidt tot een opname in een psychiatrische kliniek. Deze bijzondere geïllustreerde blog is de moeite waard om te lezen!
Het kan toeval zijn, maar de overlast begon op vrijdag de dertiende maart van 2015
Ik hoorde vanuit het appartement boven het mijne enorme dreunen komen, alsof er zware betonblokken op de grond vielen. Bij navraag bleek de bovenbuurman als ‘nieuwe hobby’ het slopen van oud ijzer te hebben. Hij wilde er niet mee stoppen want hij vond dat, omdat ik akoestisch gitaar speelde, hij vast wel met een sloophamer in de weer mocht. De overlast proberen op te lossen leek vanaf het begin al een zinloze exercitie.
Er was ook overlast van vuurwerk en de bovenbuurman gooide alle uitwerpselen van zijn hond vanaf zijn balkon in mijn tuin. Mijn ooit zo comfortabele appartement voelde plotseling niet zo veilig meer en dat gaf veel stress (fig.1).
De zware hamerstoten op het plafond stopten uiteindelijk, maar niet zonder bij mij steeds een traumatisch voorval uit mijn jeugd te triggeren (fig.2): een gevecht tussen mijn ouders waarbij mijn moeder gewond raakte toen ze van mijn vader wilde scheiden. Ik was toen zes jaar oud.
Ik probeerde aanvankelijk de overlast op te lossen door het inschakelen van verschillende instanties, maar het was alsof ik vastzat in drijfzand
Het praten met de wijkagent, de woningbouwvereniging, maatschappelijk werk, mijn behandelaar en uiteindelijk een traject met buurtbemiddeling bracht me geen stap verder. Uiteindelijk schakelde ik een advocaat in, maar ook dat bracht niet het gewenste resultaat. Elke instantie opereerde vanaf een eilandje, leek het wel. De beste optie leek me te gaan verhuizen, maar het bleek dat er ook al in 2015 een enorm tekort aan sociale huurwoningen was. Nieuwe woonruimte vinden was bijna onmogelijk. Ik raakte steeds verder in de stress, want ik kwam thuis niet meer tot rust (fig.3).
Via een vriend kon ik tijdelijk terecht in een vakantiewoning en dat gaf enig soelaas na de stress in mijn eigen appartement
Ondertussen had ik me ingeschreven bij woningbouwverenigingen in de omgeving van Zwolle. Na driekwart jaar wachten, had ik het plan mijn oude appartement op te zeggen om volledig in het vakantiehuisje te gaan wonen totdat ik wat nieuws had, maar net op dat moment kreeg ik een huurwoning aangeboden in een dorpje zo’n tien kilometer van Zwolle. Wat een geluk!
Om de verhuizing te bekostigen wilde ik een zogenaamde ‘sociale’ lening aanvragen bij de gemeente (ondanks de rente van 12.5 procent). Maar ik moest eerst staan ingeschreven bij de nieuwe gemeente (met andere woorden: verhuisd zijn) voordat ik de aanvraag kon indienen en zelfs dan was het niet zeker of de lening wel werd toegekend.
Ik raakte zo in de stress dat ik niet meer kon slapen
Daarbij overleed op dat moment mijn stiefvader, wat veel spanningen opleverde binnen de familie. Het geld was helemaal op en ik lag verlamd op bed, terwijl er een verhuizing moest worden geregeld. Een vriend belde de huisarts en zorgde er met veel moeite voor dat ik werd opgenomen in een psychiatrische kliniek. (Fig.4.)
Ik werd opgenomen met een psychose van het katatone type en een angststoornis
De eerste anderhalve week van mijn opname heb ik geen herinneringen aan. Ik was extreem angstig en kreeg het antipsychoticum Risperdal en het antidepressivum/angstremmer Escitalopram. Na een week op de gesloten afdeling, mocht ik naar de ‘gewone’ afdeling. Daar werd ik op een gegeven moment ‘wakker’ en kon ik me weer dingen herinneren. Aanvankelijk was ik erg down en versuft (fig.5), maar ik knapte snel op.
Wat ik wel jammer vond, was dat er tijdens de opname nergens naar de oorzaken van mijn klachten werd gevraagd, maar enkel mijn symptomen werden behandeld. Het was wel zo dat de kliniek me de stabiliteit gaf die ik nodig had om mijn verhuizing af te ronden.
Ik was al met al twee maanden opgenomen, en toen ik wat tot rust kwam, ontstond er een aardige sfeer op mijn afdeling
Ondanks alle ellende van de mensen daar, hadden we vaak de slappe lach om iedereens melige grapjes (fig.6). Alleen rond de dagen dat ik mijn sleutel moest inleveren van mijn oude huurwoning werd ik erg gespannen. Ik was nog steeds vreselijk boos op mijn oude woningbouwvereniging die naar mijn idee veel te weinig had ondernomen tegen de overlast; vanuit het niets viel ik toen enorm uit tegen een medepatiënt. Gelukkig konden we het nadien snel weer bijleggen.
Een vriend heeft me enorm geholpen met het regelen van de verhuizing
Hij leende me geld om de eerste maand huur en de borg te betalen en reed me enkele malen naar de nieuwe woning voor afspraken met de nieuwe woningbouwvereniging. Ook bestuurde hij ons gehuurde busje en hielp met het sjouwen van de spullen op de dag van de verhuizing.
Tijdens mijn opname herontdekte ik mijn passie voor tekenen
De creatieve therapeute zei zelfs dat ik aanleg had om naar de kunstacademie te gaan.
Op de dag van mijn ontslag uit de kliniek heb ik thuis mijn bed nog in elkaar moeten zetten. Op de vloeren lag enkel nog kaal beton of ruw hout en ik leefde een tijdlang tussen de verhuisdozen. Maar ik had nu een nieuw huis en uiteindelijk had ik de verhuizing voor elkaar gekregen! Mijn angsten namen gaandeweg af, maar het heeft jaren geduurd voordat ik een beetje een beetje tot rust kwam van alle stress die ik had ervaren (fig.7).
Frederik (pseudoniem)
Meer informatie:
- Creatieve therapie: creatief met kralen
- Bram; over zijn psychose en herstel
- Een doorgeschoten overlevingsreactie
Geef een reactie