Geeske Roorda haalt in deze blog een jeugdherinnering op uit 1988. Nu ze er op terugblikt, blijkt het een essentieel moment te zijn geweest in haar leven.
Ik zit stilletjes achterin in het klaslokaal huisjes op papier te tekenen, ik heb het rode potloodje stevig in de hand. Ik ben zes jaar oud. Ik vind het tekenen van een puntdakje op een huisje moeilijk.
Ik doe ontzettend mijn best, het puntje van mijn tong steekt een klein beetje naar buiten. Er heerst een lichte onrust in de klas. Steeds worden er kinderen opgehaald voor een bezoek aan de schoolarts.
Ik moet ook. Juf roept me terwijl ik de luide lach van mijn moeder in de verte al hoor
Haar stem klinkt luid door de gangen, ze heeft interesse en een woord voor iedereen. Weifelend leg ik mijn potlood neer, ik sta op en loop langzaam naar de deur met een bedrukt gezichtje. We zitten even later stil naast elkaar op een harde stoel voor een gesloten deur te wachten. Ze fluistert me in dat ik mijn best moet doen en dat ik de dokter moet laten zien wie ik ben. Ze is erg nerveus. Ze heeft hoge verwachtingen van het gesprek.
De deur gaat open. Mijn moeder wordt op een stoel gezet waar ze geacht wordt niet teveel te zeggen. Steeds wanneer ze dat wel doet wordt ze vriendelijke manier genegeerd, later tot stilte verzocht. De schooldokter wil met mij praten.
Ze stelt me vragen die ik open en vrij mag beantwoorden. Ze luistert naar me en gaat ook op mijn antwoorden in. Ik heb dit nog nooit meegemaakt en ik word door een geluksgevoel in mijn buik overvallen. Mijn diepgevroren ik-je ontdooit.
Ik voel me gezien, ik vertel al snel honderduit en maak zelfs een grapje voor haar
Ik voel een heerlijke onbekende warmte. Ik voel me heel trots omdat ik mezelf nu heel goed heb laten zien. ‘Moeder is nu vast trots op me!’ Dat maakt me blij.
Het is angstaanjagend stil wanneer we naar huis fietsen.
We zijn alleen thuis. Woest ijsbeert mijn moeder door de keuken. Ze kan er niet bij hoe ik haar dit aan kon doen! Ze is pure onrust, ventileert haar woede ongebreideld, haar ogen vlammen en vingers priemen. Geen rem. Zij had juist willen vertellen dat ik zo’n stil en verlegen kind ben! Ze had willen vertellen dat andere mensen me niet zien staan, dat ik een stil muurbloempje ben. Ze vindt me een mislukking.
Ze had willen vertellen dat dit stille teruggetrokken kind niet goed genoeg is voor de wereld, dat ik moet veranderen
Want zij wil ook wel eens trots op mij kunnen zijn. Ze hunkerde zo erg naar de bevestiging van de schoolarts. En ik heb haar gewoon zomaar verraden… Haar stress is torenhoog. De mijne ook.
“Ik zal je nooit meer vertrouwen“, schreeuwt ze nu luid.
Ik heb haar – en onze vriendschap- verraden. Ik ben niet dankbaar genoeg, en dat terwijl ZIJ haar hele jeugd voor mij heeft opgeofferd. Wat een vreselijk ondankbaar kind ben ik toch. Ik kruip ongemerkt stilletjes steeds verder weg van haar, ik kan de kamer vandaag niet ongezien uitvluchten. Ik laat haar toorn stilletjes verder over me heen komen.
Buiten huis ontmoet ze mensen: “Oh! Ik ben zo trots! De schoolarts heeft voorspeld dat mijn dochter 1.75 meter zal worden: Zo’n prachtige lengte en dat met onze kleine genen! En ze doet het ook ontzettend goed op school! Ja, de schoolarts was echt ontzettend van mijn dochter onder de indruk!”
Meerdere gezichten. Ik zie de trots nooit wanneer ik alleen met haar ben. Woede, boosheid of koude afgunst zie ik te vaak wanneer ik in haar ogen kijk.
2018. Nog steeds is het contact met de schoolarts een prachtig lichtpuntje uit mijn verleden
Ze heeft me, in slechts een hele korte tijd, een warme herinnering nagelaten die nooit meer uit mijn systeem gewist is.
De warmte van de schooldokter vond zelfs een plekje in mijn kinderdromen: ‘Ik krijg nieuwe ouders, met open armen wordt ik in deze familie opgenomen. Ik vind een plek waar ik welkom ben, een plek waar ik me veilig voel. Met warmte en contact. Een plek van hoop’.
Hoe bijzonder is het als je een kind, ook al is het slechts een kort ogenblik, een vorm van liefdevolle aandacht kunt geven. Heeft mijn schooldokter in de gaten gehad wat ze mij heeft gegeven in die ene sessie? Aan dat onopvallende kind van zes jaar, aan dat kleine mooie blonde meisje dat even opbloeide tijdens haar spreekuur? Ik ben het niet vergeten. Ik vergat wel de naam van de mevrouw, en ik vergat ook haar uiterlijk. Maar haar warmte vergat ik niet.
Haar warmte bleek een kleine, maar ook een zeer duurzame bron van hoop
Dank je wel, schooldokter. Bijzonder hoe je vanuit de zorg zo’n groot verschil voor mij wist te maken in slechts enkele minuten. Ieder moment van zorg kan verrassend krachtig uitpakken.
Geef een reactie