Het leven zat Marijn mee en de toekomst zag er veelbelovend uit. Een soloreis naar India veranderde echter alles: daar belandde hij onverwacht in een manische psychose. Bij terugkomst in Nederland werd binnen enkele minuten de diagnose ‘bipolaire stoornis’ gesteld. Sindsdien staat zijn leven, door de diagnose bipolariteit, in het teken van medicatie, en het gebrek aan menselijkheid binnen de psychiatrie.
Geachte edelachtbare,
In 2008 liep mijn leven op rolletjes. Ik had vier jaar met veel plezier als beleidsmedewerker Ruimtelijke Ontwikkeling bij de gemeente Diemen gewerkt, maar was toe aan iets nieuws. Een nieuwe baan lag in het verschiet. Ook ging ik op reis. Alleen. Naar India. Maar deze reis liep anders dan gepland. In India werd ik manisch/psychotisch. Maar dit had ik zelf niet door. Met mij was niets aan de hand. Ik kreeg boodschappen door van ‘God’ en maakte allerlei wilde, heftige avonturen mee.
Binnen vijf minuten was er een diagnose gesteld
Bij thuiskomst in Nederland werd binnen vijf minuten een diagnose gesteld door een psychiater: namelijk ‘bipolair’, een ongeneeslijke geestelijke ziekte die alleen te behandelen was met heftige, geestdodende medicatie. Dat geeft zo’n dreun. Mijn vader en tante waren ook bipolair en hebben allebei zelfmoord gepleegd, terwijl ze braaf hun stabiliserende medicatie slikten.
Zelf heb ik tien zelfmoordpogingen ondernomen, maar misschien is er meer tussen hemel en aarde en lukte het daarom niet.
Ook een lichamelijke klap
Lichamelijk ging het de laatste jaren ook niet zo goed. Ik heb een zware hartaanval gehad, een dubbele longontsteking, een lithiumvergiftiging en een overdosis rustgevende medicatie. Mijn leven heeft meerdere keren aan een zijden draadje gehangen.
Ook op dit moment heb ik het lichamelijk gezien zwaar. Ik ben momenteel opgenomen en heb erge bijwerkingen. Bipolariteit wordt vaak bestreden met medicatie, maar waar blijft de menselijkheid in die strijd? Gek toch?!
Het heeft twee kanten
Ik ben momenteel in een kliniek. Half februari manisch binnengebracht, en na vier weken was ik eigenlijk klaar om naar huis te gaan. Want: in rustig vaarwater, maar zo depressief als wat. Daarom hebben ze besloten om me langer te houden in ‘het gekkenhuis’, waar je als een idioot wordt behandeld met dwang, pillen en ‘vrijheden’. Je mag er geen wijntje drinken, jointje roken, laat staan een mooie dame in je kamer uitnodigen.
Het is een gevangenisregime, waar ik ook van kan genieten. Lekker eten, en leuke, gevoelige en interessante mensen ontmoeten die in hetzelfde schuitje zitten. Leuke activiteiten (creatieve therapie), muziek, geestelijke verzorgers die met je praten, lekker sporten en tafeltennissen. En dan de dubbele rol van de verpleegkundigen. Aan de ene kant moeten zij uitvoeren wat de artsen en psychiaters zeggen (en daarmee soms letterlijk het gevecht met psychische kwetsbaarheden aangaan), maar ook zoveel geven om hun patiënten en daar keihard voor werken.
Oh nee, ik vergeet de ervaringsdeskundigen, de psychologen en tenslotte de vrijwilligers! Toppers allemaal!
Op eigen onderzoek over bipolariteit, medicatie en menselijkheid
Naar mijn mening is de psychiatrie weliswaar geen “harde” wetenschap. Zelfs in de richtlijn Bipolaire Stoornissen is het woord oorzaak niet terug te vinden. Schandalig!
Ik heb, als patiënt, wel onderzoek gedaan naar de mogelijke oorzaak van mijn ontremmingen. Ik kwam uit op een histamine-intolerantie. Dit is in 2012 bevestigd door een natuurgeneeskundig arts. Te veel histamine in het bloed? Je kunt niet meer slapen, je dopamine gaat skyhigh, waar je psychotisch van wordt. Ook de adrenaline slaat op hol, vandaar dat je je agressief en gestoord gedraagt.
Promethazine hielp mij!
Ik heb trouwens een artikel geschreven over de oorzaken van de bipolaire stoornis. Het zijn er vijftien in totaal. En laat nu net de histamine-intolerantie de meest heftige bipolaire mensen opleveren. Maar is dat zo? Is er medicatie voor mij?
Ik heb heel wat meegemaakt
En daar wringt de schoen. Psychiaters geloven niet in dit middel. Door deze ‘artsen’ heb ik heel wat geleden, door bipolariteit, medicatie en afwezigheid menselijkheid. Het ergste geval? Drie maanden opgesloten gezeten in een kale isoleercel. Zonder wc en kraantje! Ik werd zo’n beest van deze behandeling dat de verpleegkundigen niet meer binnen durfden te komen.
Toen ik bijna de ijzeren deur had ingetrapt, kwamen er twintig man mij vijf rustgevende spuiten in mijn reet steken. Ik viel neer op de grond en kon niet meer staan en raakte verstrikt in een situatie waarbij ik in mijn eigen vuil terechtkwam. Mijn dorst probeerde ik te lessen op de manier die ik kon, er was namelijk geen water aanwezig.
Geachte edelachtbare, waar wil ik heen?
Ik wil schikken met mijn ‘behandeling’ en ziekte hebben tot nu toe zo’n miljoen euro gekost. Dat geld wil ik teruggeven aan de maatschappij. Zelf kan ik wel wat centjes gebruiken, want ik geef bakken met geld uit aan het leuke leven. Ik dacht… verdubbel die hap en we schikken met mijn behandeling voor 2 miljoen (te veel naar de serie Suits gekeken? 😊).
Wist u trouwens dat de GGZ jaarlijks de Nederlandse maatschappij € 2.952.187.144 kost (jaar 2021)? Gekkenhuis!
Meer lezen van Marijn?
- Lees hier al zijn verhalen op een rij!
Meer lezen over Bipolariteit en/of Goede zorg?
- Nynke Boonstra over menselijkheid in de psychiatrie
- Gedichten over bipolariteit – Truus Zeegers
- Zorg in Beeld – Miriam en Geeske maken goede Zorg zichtbaar
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Denk je aan zelfmoord?
Denk je aan zelfmoord? Bel of chat met 113 Zelfmoordpreventie.
Dat kan 24 uur per dag. Bel 113 of ga naar www.113.nl.
Geef een reactie