Al langere tijd in rustiger vaarwater verkerend roeide ik rustig wat rond in mijn rivier van het leven. Totdat een aantal weken geleden plots in korte tijd een aantal flinke boeggolven mijn kant op kwamen en mijn kano aardig deden wankelen.De boeggolven van de verlating noem ik ze maar. Of het nu gaat om daadwerkelijke verlating of ingebeelde verlating, inmiddels weet ik dat ze me altijd weer doen wankelen.
Daar waar ik vroeger juist nog eens extra de sportschool in dook, het uitgaansleven tegemoet trad of mezelf nog eens extra trakteerde op Belgische biertjes om ze vooral maar niet te voelen, daar besloot ik nu maar eens rustig te kijken wat ze mij brengen zouden.
Het is echt vreemd, je wéét dat ze eraan komen. En toch. Je staat erbij en kijkt er naar. Tijdens het mediteren probeerde ik te zien wat het met me deed. Aanvankelijk deden ze niets. Het werd stil in mij, een paar dagen lang. Eng stil. Zo’n stilte die je voelt als je buiten loopt en je weet dat er ieder moment noodweer op komt zetten. Er hangt iets in de lucht. Zo ook in mijn hoofd. Ondanks pogingen erover te praten met vrienden voelde ik niets. Ik kon er niet bij, er zat iets tussen. Dit bleef me zo’n twee dagen puzzelen.
En dáár was het opeens. De eerste regendruppels, de wind die opsteekt en snel in kracht toeneemt. Gevoelens van angst, onzekerheid en lichte paniek kwamen opzetten
Ik ken dit, heb het riedeltje al honderden malen mogen doorlopen. Ook nu. Het enige dat je kunt doen is bepalen hoe je jezelf door deze storm heen gaat helpen. Ik besloot ditmaal zo dicht mogelijk bij mezelf te blijven.
Eerder al opgeschreven, nog maar eens doorgelezen. Zodra ik geraakt word in oude pijn en mijn systeem in alle hevigheid dit doet laten gelden, dan breekt de pleuris uit. Binnen een dag stond mijn lichaam in lichterlaaie. Het blijft iets onwerkelijks om te ervaren. Ik had het al zo lang niet meer gevoeld, maar herkennen deed ik het direct.
Elektriciteit schiet door heel mijn lijf. Spieren schieten volledig in de kramp en mijn maag knijpt samen. Misselijkheid komt opzetten, mijn hartslag neemt snel toe. Het was deze reactie die me vroeger altijd zo deed vrezen.
De reactie waarbij mijn geest zich een voortvluchtig hert waande voor de jager die het vizier reeds op scherp had gesteld
Gedachten schieten uit allerlei hoeken en gaten tevoorschijn. Misleidende gedachten die ooit zijn gevormd in een ver verleden en verankerd zijn geraakt aan deze misère in mijn lijf. Gedachten die er al langere tijd niet meer waren, maar nu ineens weer in volle glorie verschijnen. Gedachten die zich willen voeden met de alles verschroeiende angst en deze doen oplaaien tot bosbranden van paniek.
Ik besloot dit keer niet naar ze te luisteren maar ze aandachtig gade te slaan en er niet tegen te vechten. Wat ik eerder had geleerd besloot ik nu simpelweg toe te gaan passen. Op mijn werk heb ik direct aangegeven dat er door omstandigheden weer even noodweer in de maak was in mijn hoofd en ik wat ruimte nodig had in mijn agenda om nog zorg te kunnen leveren die anderen nodig hebben. Mijn collega’s, inmiddels al aardig ingespeeld op mijn psyche, reageren hier prettig op en nemen dit serieus.
Daarnaast aandacht voor gezonde voeding, sport (hardlopen helpt me dikwijls goed hierbij) en meditatie. En als het nodig is tijdig wat ondersteuning voor het slapen
Want slaap is het eerst dat aan gort gaat als de noodklok gaat luiden bij noodweer in mijn hoofd. En het is even echt zwaar. Ondanks alle goeie maatregelen word ik weer ’s nachts om 2 uur wakker en ontwaak ik midden in een paniekaanval. Mijn ademhaling gaat snel en oppervlakkig, bliksemschichten schieten door mijn lijf, m’n spieren staan strak.
Ik neem een douche om wat te ontspannen en zet rustige muziek op waarbij ik probeer me vooral niet te verzetten tegen wat ik nu allemaal voel. Ik laat het er maar zijn en probeer tegen dit deel in mij mild te zijn en troostende woorden te spreken. Ik weet inmiddels dat ik dit niet ben, dit is een deel van mij dat op dat moment sterk naar voren treedt. De grootste denkfout die ik kan maken is gaan geloven dat ik volledig samenval hiermee. Dan is de cirkel rond en de wanhoop nabij.
En zeker, het blijft teleurstellend en confronterend om toch weer te ervaren dat dit gewoon simpelweg in mij zit
Het is de fragiele basis van mijn levensboom die weer gaat wankelen, zoals hij altijd doet in stormachtige tijden. Maar dit is óók het stuk dat mij zo makkelijk doet meevoelen met andermans angst, somberheid en pijn. En op die momenten koester ik het. Het is de keerzijde van dezelfde medaille. Van dezelfde diabolo waarmee ik al heel mijn leven aan het jongleren ben. En waarin ik toch telkens weer een klein stapje meer bedreven raak.
Wie weet word ik ooit nog wel eens circusartiest, wie zal het zeggen.
Geef een reactie