Wat als je voormalige collega door suïcide overlijdt? Hoe is het om dat te vernemen via een foto in het TV-programma ‘Opsporing Verzocht’? In deze blog vertelt Geeske erover.
“Haar denkwijze en snelheid van analyseren waren in mijn ogen grenzend aan het geniale”.
Altijd was er dat nerveuze ongemak
Marieke. Enkele jaren werkte ik met haar samen in een specialistisch team waar zij mijn teamleider was. Ze was een gesloten persoon. En enorm intelligent ook. Altijd was er dat nerveuze ongemak bij haar wanneer we met elkaar communiceerden. Ik voelde me altijd ongemakkelijk bij haar, we hadden voor mijn gevoel nooit werkelijk contact. We konden desondanks wel goed met elkaar werken. Beiden leefden we op van crisissituaties op de werkvloer. We bleken bijzonder effectief naast en met elkaar te kunnen werken om ons bedrijf -met onze stuurinformatie i.c.m. slimme tooling- een fikse crisis door te loodsen.
Ondanks het ‘met elkaar werken’ kenden we elkaar niet echt. Ze was in mijn beleving nogal afstandelijk, nerveus en behoorlijk grillig. Punctueel en nooit ziek. Ze stelde hoge eisen. Het was op kantoor algemeen bekend dat ze nooit over zichzelf sprak.
Dan breekt er een tijd van reorganisaties aan: Ook ons uitgedijde team moet inkrimpen
Dan komt ze opeens naast me staan bij mijn werkplek. Ze kijkt vanuit de hoogte een beetje onhandig op me neer voor ze een lichtjes haperend tegen me begint te praten.
“Geeske, zoals je weet moeten we inkrimpen. Het is wel zonde van je kwaliteiten als je hier op deze locatie blijft hangen. Heb je hier het einde van je kansen niet bereikt denk je?”
Marieke weet ongetwijfeld dat onze collega’s ieder woord dat ze tegen me zegt kunnen horen. Ik twijfel direct aan de oprechtheid van haar woorden, ik herken haar punt en herken vooral ook het tactische statement richting onze werkgever dat -volgens mij- vast en zeker achter haar vraag schuilgaat.
Ik geef vrijwillig aan een andere baan te gaan zoeken
Ondanks de dubbele bodem past haar vraag uitermate goed in mijn straatje. Vanuit mijn al maandenlange aanzwellende verveling, mijn geprikkeldheid en mijn snel toenemende ergernis over de herhaaldelijk niet nagekomen afspraken door ons afdelingshoofd verklaar ik ter plekke bereid te zijn ons team te verlaten, zodat er in mijn plaats een ander teamlid aan kan blijven. Mijn teamleden reageren direct zeer dankbaar op mijn gebaar.
Het gaat snel… Twee weken later ben ik al aangenomen bij een grote concurrent
Ik krijg een nieuwe uitdagende functie waarin ik veel kan leren en weer door kan groeien. Ik denk dat Marieke en ik beiden een beetje genieten van de onrust die achter de schermen ontstaat wanneer mijn vertrek aangekondigd wordt bij mijn huidige werkgever. Het blijkt allerminst de bedoeling te zijn dat ik het bedrijf verlaat, laat het MT al snel officieel weten. Maar het is al te laat. Op mijn laatste werkdag, terwijl ik de hele afdeling op lekkere vers gebakken gevulde koeken trakteer, wordt mijn inmiddels hoog geëscaleerde vertrek op het hoogste niveau op het hoofdkantoor bij de directie besproken.
Marieke en ik eindigen onze verstandhouding van ‘goed met elkaar werken’ in een wat ongemakkelijke stilte. Ik krijg ter afscheid een slap handje, waarbij haar gespannen glimlach haar ogen niet bereikt.
Enkele jaren later loop ik haar tegen het lijf bij mijn nieuwe werkgever
Ik realiseer me pas dat het Marieke is wanneer ik haar al gepasseerd ben. Ze lijkt wel 20 jaar ouder geworden te zijn; haar huid is grauw en met nieuwe groeven, haar glanzende haar is droog en kleurloos geworden. Ze is een schim van wie ze was, gebogen, lijkt inmiddels vele jaren ouder dan ze is. Het wordt me al snel duidelijk dat ze mij niet meer wil kennen. Zelfs een simpele groet is al teveel. Ik laat haar gaan.
Ruim een jaar later…
Acht uur ‘s ochtends, het is guur buiten. Eén van mijn collega’s komt onze kantoortuin gehaast binnenlopen.
“Hebben jullie opsporing verzocht gisteravond ook gezien?” vraagt ze.
Ze is buiten adem en duidelijk emotioneel. Ze neemt tegenover me plaats aan haar bureau en kijkt me aan. Ik schud mijn hoofd zachtjes.
“Ja, weet je… Iemand van ons bedrijf was erin! Ze lieten een foto zien van iemand die in het buitenland zelfmoord heeft gepleegd! Die persoon werkt gewoon bij ons. Zij werkte ook wel eens aan onze projecten mee. Je moet de foto van de uitzending niet bekijken hoor, die is afschuwelijk!”
Mijn collega is duidelijk ontdaan. Ik concludeer al snel dat het over Marieke gaat. Ik vertel mijn collega maar niet hoeveel ik in het verleden met haar heb samengewerkt.
Mijn collega Marieke heeft afscheid van het leven genomen op de manier die ik al zo goed van haar kende; zeer zorgvuldig voorbereid en omringd door de anonimiteit die haar zo vertrouwd was
Ze blijkt al jaren geen contact te hebben met haar familie. Ik vraag me af of er ooit iemand is geweest die werkelijk wist wie ze was. Ik heb enkele jaren iedere werkdag met haar gewerkt, en toch was ze altijd mijlenver buiten mijn bereik. Ik had haar een rijker leven gegund. En daarbij vooral ook een minder eenzame dood zo ver van huis.
“Ja… We hebben samen toch mooie dingen gedaan, zij en ik”.
Maak jij je zorgen om een collega of heb je zelf hulp nodig?
- Bel of chat via 0900 – 0113 en 113.nl.
Hoe praat je over zelfmoord?
- Bekijk de animatie met tips en handvatten:
Behoefte aan een luisterend oor?
Wil je je verhaal kwijt? Onze PsychoseNet chatprofessionals staan voor je klaar.
Geef een reactie