Allard schrijft zijn herstelverhaal over het overwinnen van schizofrenie. Hij schrijft: “Afgelopen zomer heb ik een waardevol proces meegemaakt. Ik werd opgenomen op de gesloten afdeling van GGNET omdat ik mijn traumagevoelens niet de baas kon”.
In de vier maanden die ik op GGNET verbleef, in eerste instantie intern, later terug in mijn eigen woning, kon ik rustig tot mezelf komen. De therapie was er op gericht om tot acceptatie van het verleden te komen maar vooral om dichter bij mijn gevoelens te komen. Na twintig jaar van zelfstigma was het een onmogelijke taak om weer in balans te komen
je leest hier meer over in mijn blog.
Er waren enkele opties om tot de acceptatie en de verwerking van het seksueel misbruik uit mijn jeugd en de mis-diagnose schizofrenie te komen
De meest voor de hand liggende optie, en gelijk de engste, was het inzichtgevende gesprek met de psychiater die mij in 1997 de diagnose toebedeelde. Daarnaast stonden de twee geneesheer directeuren van de instelling ook open voor mijn verhaal.
Ik kon hen er op te wijzen dat ik destijds tussen het wal en het schip ben gevallen omdat de GGZ niet meer naar mij omkeek, en dat wellicht vele anderen met mij hetzelfde is overkomen maar die er niet meer op durfde terug te komen. Mensen die ook met een diagnose moesten leven, therapie trouw waren, en netjes hun pillen slikten, maar bij wie een totaal ander probleem ten grondslag lag.
Wellicht dat mijn verhaal extreem lijkt, maar wellicht is het minder extreem dan gedacht
Het komt namelijk vaker voor dat patiënten jarenlang gebukt gaan onder een diagnose die uiteindelijk het werkelijke levensverhaal ‘afdekt’.
De voorzitter van de raad van bestuur kon mij cijfers laten zien van een intern onderzoek binnen de instelling. De afgelopen drie jaar zijn er 650 cliënten opnieuw gezien waarvan tenminste 60%, bij wie eerder een bepaalde diagnose werd gesteld, aan een onderliggend trauma leed. Dat vond ik vrij schokkend.
Als ik nu voor mezelf de balans opmaak, en eerlijk naar mijn gevoel luister, dan was de eerste stap naar herstel de acceptatie van wat er allemaal in mijn leven gebeurd is.
Ik kan pas iets verwerken als ik datgene wat me zo zeer heeft gedaan eerst accepteer
Dit proces verliep stapsgewijs. Ik hield mezelf nauwlettend in de gaten om te voelen wat de pijn met me deed. Soms moest ik me bewust inhouden om eerst het verdriet de kans te geven en het te beschouwen. Wekenlang was ik doodmoe van alle emoties en moest ik de therapie op een laag pitje zetten om weer tot rust te komen. Letterlijk op bed liggen om tot rust te komen. Daarna kwam de energie weer vrij om verder het proces in te gaan.
Nu kan ik eindelijk iedere dag oefenen wat gevoelens als angst, irritatie, boosheid, verdriet en blijdschap met me doen. Het herkennen is al een kunst op zich, maar door ze toe te passen leer ik mezelf steeds beter kennen. In de tweede helft van de deeltijd therapie voelde ik dat het acceptatieproces rondom de trauma’s een plek begon te krijgen.
Ik besefte dat het leven in het hier en nu belangrijker was dan het leven in het verleden
Dat emoties van alle dag zijn en niet weggestopt horen te worden.
In mijn onvermoeibare therapie trouwheid en mijn hernieuwde vertrouwen in de GGZ leerde ik dat het sleutelwoord “verbinding” zoeken is. Verbinding zoeken met mezelf en in mijn medemens.
Beschouwend..
Eind 2015 gooide ik het stigma gevoel, wat voor mij schizofrenie inhield, in de Noordzee en met succes, maar om na 20 jaar weer tot mijn identiteit, tot Allard te komen, dat heb ik onderschat. Nu ik de afgelopen zomer de verbinding met mezelf, mijn gevoelens, waarden en normen en de empathie voor mezelf heb terug gevonden beland ik weer in dezelfde rustige situatie als tijdens mijn stigma jaren… echter, ik leef nu zonder het verdrukkende en verstikkende stigma.
Om in de toekomst mijn verwerkingsproces kracht bij te zetten ga ik van tijd tot tijd naast mijn baan bij GroenRijk voor de GGZ aan de slag. Tijdens college’s voor psychiaters in opleiding zal ik kort en bondig mijn verhaal voordragen in de hoop dat zij er persoonlijk lessen uit trekken voor de toekomst.
Ik hoop dat het besef zal indalen dat diagnoses altijd herzien kunnen worden en dat nazorg op de lange termijn net zo belangrijk is als acute zorg
Allard
Meer lezen over kwetsbaarheid?
Geef een reactie