De coronacrisis activeert bij Mieke oude pijn uit haar jeugd. Mieke haar psycholoog verwoordt dit als volgt: “In een bepaald opzicht ben je eigenlijk je hele leven al ZZP-er geweest, en heb je voor jezelf moeten zorgen”.
In een artikel las ik dat corona is als een rouwproces
Ik kan me daar wel in vinden. Of beter gezegd, mijn lichaam kan zich daar wel in vinden. Die voelde zich de eerste twee weken namelijk precies zoals na mijn vaders zelfmoord: een adrenaline storm vanbinnen, verstijving, niet meer in staat om fatsoenlijk te slapen. En als gevolg hiervan, zo veronderstel ik, een paar weken later een onverdraagzame onderrug pijn.
Het voelt alsof mijn stressniveau weer een hoogtepunt heeft bereikt
En dat terwijl ik feitelijk bijna niets meer hoef. Bizar!
Wel een heel herkenbare stemming. Het grote verschil tussen deze rouw en die van drieënhalf jaar geleden is dat ik nu veel meer emoties voel. Dat heb ik wel geleerd na bakken (lichaamsgerichte) therapieën.
Wat ik me afvraag, waarom gaat het dan toch vastzitten in mijn lichaam?
Ik vroeg het mijn psycholoog.
“Wat zegt die rugpijn jou?” beantwoordde ze mijn vraag met een wedervraag. Zoals ze wel vaker doet.
Ik haalde mijn schouders op.
“Voel maar eens”, vervolgde ze na een stilte.
“Boosheid”, gokte ik. Het niet kunnen uiten daarvan was vaker de oorzaak van mijn rugpijn.
Ze trok een wenkbrauw op en vroeg: “Wat heeft jou het meeste geraakt afgelopen weken?”
“Dat er niemand is die voor me zorgt”. Ik slikte een brok in mijn keel weg. “Ik kreeg te horen dat ik als ZZP-er niet doorbetaald krijg”, vervolgde ik. Pas sinds anderhalve maand leid ik een volledig ZZP bestaan, en ik heb ondervonden dat als je niet in loondienst bent, je er ook niet echt bij hoort. Er is geen organisatie die naar je omkijkt”.
“Ja”, zei ze alsof ze mijn antwoord bevestigde, en schreef iets op. “Dat moet ook ontzettend moeilijk voor je zijn”.
Wantrouwend keek ik haar aan. Geen kritiek? Zij stond helemaal niet achter mijn besluit om mijn vaste baan op te zeggen.
Ze legde haar pen op het notitieblok en vouwde haar handen in elkaar. “Je mist een steuntje in je rug en dat doet letterlijk pijn”
Waarom weet zij altijd precies te verwoorden wat ik niet kan? “Ik denk het”, stamelde ik. “En een bekend gevoel”. Ik keek omlaag en volgde ik met mijn ogen de zigzaggende witte strepen over het groene tapijt.
“In een bepaald opzicht ben je eigenlijk je hele leven al ZZP-er geweest, en heb je voor jezelf moeten zorgen”
Verbaasd keek ik op, waarna ik herhaalde: “altijd al ZZP-er?”
Ze legde uit dat deze coronacrisis op oude wonden uit het verleden drukt. Ik voelde een pijnscheut in mijn onderrug. Inderdaad, dat hele corona zit me niet eens echt dwars. Misschien naïef, maar ik heb gewoon echt niet het gevoel dat ik daar heel ziek van ga worden. De angst om eraan dood te gaan heb ik al helemaal niet.
Als het mijn tijd is, dan moet het zo zijn. Mochten er te weinig intensive care bedden zijn, en ik onverhoopt toch in het ziekenhuis belanden, geef mij een flinke dosis morfine en laat me maar gaan. Als ik daarmee iemand anders kan helpen, die een grotere hang naar het leven heeft, vind ik het prima.
“Dat verklaart een hoop”, zei ik tevreden.
Ze grijnsde. “Het is tijd”.
Met mijn hand ondersteunend op mijn onderrug stond ik moeizaam op. Heel langzaam rechtte ik mijn rug. De rugpijn was helaas niet minder.
Wel was ik een wijze les rijker
En verliet ik, zonder haar de gebruikelijke hand te schudden, en door met een grote boog om haar heen te lopen – ik blijf me afvragen hoe ver anderhalve meter is – de behandelkamer.
Geef een reactie