Wat gebeurt er als je dagelijkse activiteiten wegvallen? Lonneke schrijft: “De gevolgen daarvan zijn voor mij veel groter dan voor een stelletje ongeremde kinderen. Het is voor mij een manier van coping”.
“Laptop: check.
Agenda: check.
Etui: check.
Aantekeningenboekje: check.
Lunch: check.
Waterfles: check.
Sleutels: check”.
Ik stop alles in mijn tas, trek mijn jas aan en bedenk vlak voor het dichttrekken van mijn voordeur dat ook mijn huissleutels mee moeten.
Ik ben klaar om naar mijn werk te gaan
Op mijn werk is het hectisch. We zitten met drie of vier man in een klein kantoor. Het zoemt de hele dag terwijl iedereen zich op zijn eigen werk richt, zijn we al sociaal bezig. De deurbel gaat regelmatig en ik of één van mijn collega’s doet open. Terwijl ik geconcentreerd bezig ben om de promotie van een voorlichting op poten te zetten, lacht een collega me vriendelijk uit.
“Hoe koud is die koffie”, zegt ze terwijl ze naar de mok naast me wijst.
Ik moet lachen en focus me daarna weer op mijn werk. Even later staat er mok warme koffie naast me.
Onderweg naar huis loop ik de supermarkt binnen
Ik ben bij mijn wekelijkse boodschappen de geraspte kaas vergeten. Bij de bushalte praat ik even met een bedelaar waarvan ik weet dat hij in het sociaal pension woont. Hij ziet er vandaag best goed uit. De banaan die ik over heb neemt hij in ontvangst. Hij loopt een stukje weg en ik zie hem de banaan met smaak opeten.
Ik ga in de bus vooraan zitten, want het gaat niet zo goed met me. Ik ben zo trots dat ik vandaag toch naar mijn werk ben gegaan. En nog trotser omdat het me ook vandaag weer heeft gebracht wat het me altijd brengt als ik me slecht voel. Ik ben uit bed gekomen, ik heb mensen gezien zonder dat ik persé sociaal moet doen, ik heb me nuttig en belangrijk gevoeld, er is voor me gezorgd, ik heb voor anderen kunnen zorgen, ik ben moe en -het belangrijkste- ik ben iets minder suïcidaal.
Nu is dit net als voor bijna alle Nederlanders weggevallen
Alleen zijn de gevolgen voor mij veel groter dan een stelletje ongeremde, vervelende kinderen. Mijn werk is voor mij geen levensonderhoud. Even de supermarkt binnen wandelen, doe ik niet alleen omdat ik boodschappen moet kopen. Het is voor mij een manier van coping. Een manier om met mijn ziekte om te gaan, om mezelf drijvende te houden. Op mijn vrije dagen moet ik verplicht ergens koffie drinken, ontbijten of in de bieb een boek lezen om gewoon in mijn ritme te blijven.
Ik ben niet de enige. Voor onze inlopers zijn dit vaak hun enige sociale contacten. Het Inloophuis is gesloten. Dagactiviteitencentra zijn gesloten. Zelfregiecentra gaan dicht.
Dit alles met desastreuze gevolgen voor de psychische gezondheid van hun bezoekers
Onze gezondheid is al zo broos: Vandaag vraag ik aandacht voor ons: de stille slachtoffers van de Covid-19 maatregelen.
Geef een reactie