Ik heb heel wat negatieve ervaringen meegemaakt in mijn jeugdjaren. Daardoor heb ik heel veel ervaring gekregen met hulpverleners.
Ik ben begonnen met ambulante hulp. Door individuele gesprekken leerde ik mijn gevoelens uiten; ik leerde praten. Ik vond het in het begin heel moeilijk om mijn kwetsbare kant naar boven te laten komen, mijzelf bloot te geven. Maar ik gaf het tijd en steeds kreeg ik meer voldoening. Na een tijd deed praten niet meer genoeg voor mij en raakte ik in een put. Ik kreeg negatieve gedachten en ik begon met krassen. Ik ben toen een tijdje opgenomen in de kinderpsychiatrie. Daar leerde ik aan mijn gevoelens werken.
Ik leerde technieken aan om te leren omgaan met mijn gevoelens
Collages, tekenen, schilderen, bij sport: actieve sportspellen, boksbal, boek scheuren…
Ik ben vanuit daar in een leefgroep gaan wonen. Het Comité Bijzonder Jeugdzorg werd toen opgestart. Ik kwam daar in een warme omgeving terecht. Heel gastvrij en duidelijke regels. Voor mij was het belangrijkste dat ik individueel gesprekken kon voeren. Het gaf mij steeds een opgelucht gevoel dat ik met mijn verhaal bij iemand terecht kon. Zo kon ik langzaam alles leren verwerken.
Ik ging kamertraining doen, daar leerde ik zelfstandig wonen
Dat was even schrikken. Plots moest ik alles zelf doen, koken, wassen, het huishouden… maar ik kon altijd hulp vragen als iets niet lukte. Het was goed dat ze kwamen controleren of ik mijn taken goed volbracht. als ze dit niet deden, dan zat ik altijd lui in mijn stoel, deed niks aan mijn studio, en kookte ook niet voor mezelf. Maar als zij langskwamen en het was in orde, dan kreeg ik hier centen voor. Een goede stimulans waardoor dit voor mij een gewoonte is geworden en het steeds beter vanzelf begon te gaan.
Ik ben ook nog een paar keer opgenomen in crisis in de volwassen psychiatrie
Ik kreeg veel minder therapie en had te veel vrije tijd en daar kon ik niet goed mee overweg. Ik leerde er verkeerde dingen aan van anderen, wat slechte invloed op mij had. Ik had behoefte aan gesprekken maar kreeg ze niet. Ik heb daar echt mijn tijd daar verknoeid.
Terug op kamertraining leerde ik JOPlim kennen (Jongeren en Ouderen Participatie Limburg). Samen willen wij de voorzieningen aangenamer maken. Wij komen op voor de bijzondere jeugdzorg. Dit gaf mij weer een doel in mijn leven. Door me in te zetten voor een goed doel begon de negativiteit te minderen.
Ik ging op zoek naar nieuwe therapeuten en ik kwam bij een ervaringstherapeute terecht
Zij is zo goed als blind. Ondanks dat, blijft ze zich inzetten om anderen te ondersteunen, zoals ik. Door dat alleen al, put ik heel veel kracht uit haar leven. Hoe zij met haar kwetsbaarheid omgaat vind ik zo knap. Zij liet mij steeds inzien hoe sterk ik was en wat ik met mijn kracht kon bereiken.
Ergens miste ik toch nog professionele hulp en zo kwam ik bij Noolim (GGZ Oost Limburg) terecht. Zij hebben mij hard aan mezelf laten werken. Ik sta nu veel sterker in mijn schoenen. Ze hebben mij geleerd alternatieven te bedenken om mijn negativiteit onder controle te krijgen. Door mijn kwaliteiten meer te gaan zien en te gaan gebruiken heeft mij dit in de juiste richting geduwd.
Ik ben via hen ook bij een goede psychiater terechtgekomen die mij nu nog altijd goed opvolgt. Zij maakt echt tijd, luistert naar mijn verhaal en we bespreken mijn medicatie.
Dit is voor mij de juiste psychiater
Toen mijn opa stierf ben ik heel anders gaan leven. Ik ging het spiritueel pad op, ik ging op zoek naar mijn engelen hierboven en ik ging cursussen volgen, waar ik nu mijn kracht steeds uit blijf halen. Ik stelde mezelf steeds meer vragen rond mijn gedrag en vertelde dat ik mij wilde laten testen. Mijn begeleiding vroeg of ik dit echt wilde en echt nodig vond.
Voor mij is het belangrijk om te weten wat er aan de hand is
Zo kan ik er alleen maar beter mee leren omgaan. Ik besloot bij mijn psychiater om mij te laten testen en daar kwam een borderline en vorm van depressie naar voren. Toen mijn psychiater dit met mij besprak, gaf mij dit zo’ n opluchting! Ik herkende mij in alles wat ze zei, ik voelde mij eindelijk echt gehoord en kon nieuwe technieken zoeken die mij hier specifiek mee helpen.
Ook al heb ik nu een label, ik bén niet mijn label
Ik kijk verder. Achter het label zitten vaak ook maar gewoon mensen net zoals jullie. Ik ga nu alleen nog af en toe naar een psycholoog om over mijn functioneren te praten.
Kelly Nelissen
Meer lezen?
- Zijn psychiatrische diagnosen voor het leven?
- Labels Off, Love On
- Floortje Scheepers: ‘Mensen zijn ingewikkeld, dus stap af van de labels in de GGZ’
Geef een reactie