Kitty Melkstop is ervaringsdeskundige als naaste van een ouder met een psychische kwetsbaarheid. Ze schrijft hier haar verhaal. “Ik was 34 en al zo lang ik het mij kon herinneren ‘naaste’. Ik worstelde met mijn leven, voelde mij voortdurend overvraagd en wist niet hoe ik verder moest. Gelukkig heb ik hulp durven zoeken.”
Een moeder die jarenlang haar identiteit ontleend heeft aan de ziekte van haar kind. Toen haar kind herstelde, viel een groot deel van de zorg, het regelwerk en de intensieve nabijheid weg. En niet te vergeten de voortdurende dreiging die in het gezin heerste- de situatie kon immers acuut omslaan. Hoe vindt deze moeder weer haar weg, wanneer er in haar leven weer ruimte is voor haar? Hoe verwerkt zij de gebeurtenissen die zij heeft meegemaakt? Hoe kan zij nieuwe ruimte laten ontstaan in de relatie met haar kind, zodat hun contact weer gezond is? Hoe houdt zij vertrouwen in de stappen die haar kind zet? Hoe…
Een zoon die moeite heeft met de ziekte van zijn vader. Met de ziekte zelf, maar vooral met het gemis van hun contact dat voor de ziekte hecht was geweest. Hij mist zijn vader erg en voelt zich hier schuldig over; zijn vader kan er immers niks aan doen. Hoe kan deze zoon ruimte geven aan gevoelens van gemis, rouw en verdriet? Hoe kan hij mogelijkheden onderzoeken die er misschien nog wel zijn in het contact? Hoe…
Hoe… Twee verhalen. Zoals ik ze vaker hoor in mijn werk.
Verhalen van mensen die jaren veel van zichzelf hebben gegeven om hun naaste te ondersteunen
Sommigen zoeken hulp. Ze lopen vast, zijn zichzelf kwijt, ervaren gezondheidsklachten of ‘houden het niet meer vol’. Het is zo belangrijk voor ieder mens om gezien, gehoord en erkend te worden. Ook voor naasten. En wanneer je het even niet meer ziet, dat er iemand met je meekijkt zodat je weer op weg kan.
Het lijkt alweer een mensenleven geleden dat ik zelf hulp ben gaan zoeken. Nadat ik heel wat jaren vond dat ik geen hulp nodig had. Ik heb geen hulp nodig! Echt! Niet! Ik kan het zelf wel.
Mijn moeder heeft een psychische kwetsbaarheid en mijn vader kampte met de gevolgen van een hersenbloeding
Na zijn overlijden kon ik er niet meer onderuit: Ik had hulp nodig. Ik was 34 en al zo lang ik het mij kon herinneren was ik ‘naaste’. Ik worstelde met mijn leven, gevoelens en relaties, voelde mij voortdurend overvraagd en wist niet hoe ik verder moest. Gelukkig heb ik hulp durven zoeken.
Naaste ben ik nog steeds, maar ik vul mijn rol heel anders in dan vroeger
Het is onderdeel van mijn leven maar ik laat het mijn leven niet meer beheersen.
Want zo gaat het nu. Mijn moeder heeft zoals gezegd een psychische kwetsbaarheid. Gelukkig is zij al jaren stabiel en is het haar zelfs gelukt van het leven te leren genieten. Ze heeft hier hard voor gewerkt. En haar naasten ook.
De afgelopen periode is haar zorgvuldig opgebouwde structuur jammer genoeg door de corona-maatregelen als een kaartenhuis in elkaar gestort. Geen gym, geen bezigheden, geen boodschappen doen, geen hapje eten met de bewoners.
Ik breng haar een aantal keer per week de boodschappen
Ze zwaait vanachter het gordijn. Af en toe gaat de deur open en maken we een praatje op anderhalve meter. Na weken vol goede moed merk ik verschil. Haar ogen staan anders, ze wringt met haar handen, ze kijkt zorgelijk. We praten. Ze maakt zich druk, piekert veel en is erg angstig. Gelukkig weet ze heel goed hoe ze zichzelf helpt. We spreken het nog even door.
“Ja“, verzucht ze, “dat doe ik allemaal, maar het helpt niet”.
Ik ben stil.
Ik voel de impuls opkomen haar ‘te helpen’ door haar alles uit handen te nemen
De hele dag bij haar te zitten en desnoods daar te slapen zodat ze gerust is. Een oud patroon, uit mijn kindertijd. Aan deze impuls geef ik geen gehoor. Mij staat iets anders te doen. Ik vraag haar of ze het herkent, dat het even duurt voordat ze weer in balans komt. Dat is zo. Ik vertel dat ik elke dag zal bellen en over een paar dagen weer langskom. Ik geef haar een nummer dat ze kan bellen, waar ervaringsdeskundigen aan de lijn zitten, die weten wat ze doormaakt. Het stelt haar gerust.
Vroeger zou de zorg om mijn moeder mijn dag beheersen
En zou ik onmiddellijk alles omgooien om te zorgen dat het weer goed met haar zou gaan. Nu niet. Ik voel vertrouwen. Ze kan het. Ik kan het. Een paar dagen later tref ik een heel andere moeder. Ze oogt opgewekt en glimlacht. Ze beaamt: Het is weer over. Ik voel me weer goed.
Ik heb lang geleden om hulp gevraagd. Ik ben gezien, gehoord en erkend. Ik ben op weg geholpen. Daar ben ik nog elke dag blij om.
Sinds enkele jaren ondersteun ik andere naasten op hun weg
Voor mij is de cirkel rond.
Kitty Melkstop is gestaltetherapeut en familie-ervaringsdeskundige. In haar praktijk begeleidt zij volwassen KOPP’ers en andere naasten van mensen met een psychische kwetsbaarheid. Ze organiseert regelmatig ontmoetingen voor volwassen KOPP’ers.
Meer informatie:
Geef een reactie