Suus schrijft: “Mijn leven ligt momenteel op een weegschaal. Alles wat ik doe moet ik afwegen. Een beetje van dit, betekent vaak, zeker niet teveel van dat. Ik word er moe van. Er is weinig ruimte voor spontaniteit”. Mooie blog over het wachten op diagnostisch onderzoek.
Ondanks dat ik denk dat ik daar behoefte aan heb, is juist de voorspelbaarheid en de structuur waar ik het enigszins goed op doe.
In welk hokje pas ik?
Omdat ik al enige tijd nogal fluctueer in mijn gemoedstoestand, te weinig slaap, waardoor ik het ene moment stuiter van de energie en het andere moment uitgeteld op de bank lig, wordt verder onderzoek gedaan naar een mogelijke bipolariteit. Enfin, er wordt gekeken of ik in nog een ander hokje, naast autisme pas.
Omdat er geen diagnostisch onderzoek kan plaatsvinden, omdat ze daar geen mensen voor hebben, wordt mij verzocht een boekje bij te houden met daarin mijn stemmingen, mijn medicatie enzovoorts. Het nare hiervan is dat ik mijn gemoedstoestanden niet in een duidelijk hokje kan plaatsen. De omschrijvingen zijn, voor mij, nogal een grijs gebied en daar krijg ik nu juist spanning van. Ik wil alles zo concreet mogelijk kunnen aanvinken. Ik ben niet zo goed in nuances.
Een complexe puzzel
Ook omdat diagnoses als bipolariteit en overprikkeling nogal op elkaar lijken, lijkt het mij een complexe puzzel om te leggen. Ik merk dat ik mijn eigen diagnose probeer te stellen, wetende dat ik daar helemaal niet voor gestudeerd heb en dat ik dit aan de professionals moet overlaten. En dat is nu net niet mijn sterkste punt.
Ik vertrouw mensen niet zo snel en nu wordt verwacht dat ik persoonlijke dingen deel met de hulpverlener van de GGZ waarmee ik gesprekken voer. Ik weet dat ik mij open moet stellen omdat ze juist die informatie nodig hebben om een duidelijk beeld te krijgen. Het liefst houd ik alles voor mijzelf en los ik dingen zelf op. In de praktijk werkt dit niet, zo is gebleken, dus ik moet wel.
Je gehoord & verbonden voelen
Langs de zijlijnen kijkt mijn psycholoog, waar ik al langere tijd kom, mee. Hij is vertrouwd, hij kent mij en dat voelt goed. Uiteindelijk gaat het niet om een diagnose, het gaat om gehoord voelen, verbonden voelen. Iemand die echt tijd neemt om naar je te luisteren, je serieus neemt en probeert te begrijpen waar je mee worstelt.
Het valt gewoon niet mee, om steeds jezelf open te stellen, bloot te stellen en ervan uit te gaan dat de informatie die je geeft op de juiste manier wordt geïnterpreteerd.
Meer lezen over wachten op diagnostisch onderzoek?
- De beschrijvende diagnose en DSM-classificatie – Ton van Heugten
- Geen eenzijdige diagnose: Of het wel een psychose was?
- De cliënt die volledig herstelde
Heb je een vraag over diagnostiek?
De PsychoseNet experts beantwoorden jouw vraag in ons online Spreekuur. Gratis en anoniem.
Geef een reactie