Leeuwtje gaat een presentatie geven met collega’s. Hij vindt het leuk. Maar hij heeft klachten. “Ik zie soms vaag dingen”.
De frustratie maar ook het verdriet zijn voelbaar. Ik voel ze. Ik ben op weg naar een dag waarop ik een presentatie ga geven met collega’s. Iets dat ik spannend vind maar tegelijkertijd leuk en uitdagend. Een perfecte combinatie van beiden.
Ik zit in de auto naar het werk, want daar vertrekken we en ik merk dat ik klachten heb. Ik merk dat ik soms schakel tussen werelden, ik zie soms vaag dingen, maar als ik focus op het hier en nu is niks meer daar. Zie ik ze niet meer.
Klachten voelen als een straf
Op dit moment wordt ik niet meer bang, zoals vroeger, of hyper zoals laatst, ik wordt vandaag verdrietig en boos. Het voelt oneerlijk, het voelt als een straf, soms. Een straf die mij opgelegd wordt. Door het leven, God, het universum, geef het maar een naam.Een straf welke mogelijk mijn leven lang door gaat.
Mijn gedachten gaan verder, ik doe toch zo mijn best om stabiel te blijven, balans, rust, medicatie, maar tegelijk wel proberen om nog te leven, dus positieve input, werk en soms ook wat uitdaging.
Toch zijn er dan die momenten waarop ik weer klachten krijg, het zijn minimale klachten maar met mijn verleden en gevoeligheid neem ik dit wel serieus en weet ik dat ik even een paar dagen extra lief moet zijn voor mijzelf.
Dit doe ik dan ook en het gaat weer beter, gelukkig, maar het neemt de frustratie op die momenten niet weg.
Het voelt oneerlijk.
Leeuwtje (pseudoniem) is psychosegevoelig en deelt zijn frustratie met ons in deze blog
Foto creative commons (Piqsels)
Meer lezen over frustratie?
Geef een reactie