“Een periode van mijn leven, waarin ik nog in opleiding was tot psychiater, werkte ik op de gesloten acute opname van de universiteitskliniek Zurich in Zwitserland”, vertelt Roos. “Dit was de plek welke ze de vroegere bakermat van de (ouderwetse) psychiatrie noemden”.
Daar werd mijn opleider de dochter van een bekende professor. Ze was een psychiater met veel praktische kennis, maar had beperkt contact met haar patiënten.
Zoals daar de behandelingen verliepen merkte ik dat één en ander achter liep op wat er in Nederland gebeurt
Hele hoge dosissen antipsychotica, geen of weinig psycho-educatie, lange opnames en beperkte ambulante behandeling, laat staan FACT teams. Ook de rechtsbescherming was eigenlijk niet goed gewaarborgd. Dat terwijl Zwitserland (materieel gezien) zo een rijk land is.
Eén patiënt herinner ik me nog zo
Een Turkse jongeman die zo voor ongeveer de tiende keer opgenomen werd omdat hij drugs had gebruikt en psychotisch was geworden. Men wist niet meer wat ze met hem aan moesten, hij bleef maar terug vallen en overlast veroorzaken. Hij werd gezien als een erg vervelend persoon.
Op een dag lag hij op bed, hij was het zelf ook zat. Ik ging bij het bed op de grond zitten en we kwamen in gesprek.
Hij vertelde me over zijn jeugd
Zijn vader had hem en zijn moeder mishandeld, deze had daarna het gezin verlaten voor een andere vrouw. In de Turkse gemeenschap werd hij niet meer geaccepteerd zonder vader. Op de Zwitserse school werd hij heel veel gepest omdat hij Turks was. Ook daar werd hij weer in elkaar geslagen. Hij moest huilen, veel huilen toen hij dit vertelde.
Hij was altijd zo eenzaam en ongelukkig geweest en vroeg zich af of hij wel gewild was op deze wereld
Eerlijk gezegd brak mijn hart, deze jongen zijn verleden klonk zo zwaar en hij leed nog steeds. En nu werd hij telkens gestraft als hij om zijn pijn te verdrukken drugs gebruikte en psychotisch werd. Hij vertelde mij dat hij dit nooit aan iemand had vertelt, er werd nooit naar gevraagd. In mijn ogen was dit verhaal heel erg belangrijk.
Hij had hulp nodig om uit zijn isolement te komen en weer eigenwaarde te krijgen
Dit besprak ik in het behandelteam. De jeugd van deze jongen bleek niet bekend. Tot mijn verbazing vond niemand uit het team dat hier aandacht aan besteed moest worden, ik merkte ook: hij was buitenlander dus…
Ik dacht nog, hij voelt zich Zwitser! En hij spreek perfect Zwitserduits (beter dan ik). Maar nee, er was geen oplossing werd er gezegd. Uiteindelijk kreeg ik het voor elkaar dat hij werd doorverwezen naar een vrijgevestigde psychiater en psychotherapeut, hopende dat die hem wel serieus zou nemen.
In die periode kreeg ik ook steeds meer moeite met slapen en voelde me steeds somberder
De heimwee naar Nederland werd groter. Ik wilde al nooit naar een rijk land, laat mij maar liever naar een land gaan waar ze nog niet nationalistisch zijn en geen chihuahua’s met Gucci-jasjes hebben… Dacht ik.
Ik wilde weg. Minder geld en minder luxe leek mij geen probleem en mijn vriend kon in Duitsland over de grens gaan werken, hij kreeg zelfs promotie.
Ik besloot daarom, ik ga mijn opleiding in Nederland afmaken
De directeur van de universiteitskliniek in Zwitserland gaf me zelfs groot gelijk. Hij zei: “we zijn jaloers op hoe ver Nederland al vooruit loopt”.
Ik hoopte, zou men in Nederland toch beter naar de verhalen van patiënten luisteren? Iets doen aan de pijn van een verleden? Worden mensen echt gezien? Ik heb wel het idee dat het in Nederland steeds beter gaat, vooral doordat verhalen veel meer gedeeld worden en de pijn niet meer altijd onder het tapijt geschoven hoeft te blijven.
Roos (pseudoniem) is 39 jaar oud en heeft een bipolaire stoornis. De opleiding tot psychiater heeft ze hierdoor niet af kunnen maken, ze is in het derde jaar gestopt. Met plezier werkt ze nog als arts in werk, wat nu beter past.
Meer informatie:
Geef een reactie