Een fase in je leven, nadat je afgerekend hebt met depressieve gevoelens, is niet per se makkelijker. Mieke vertelt over de leegte die ze ervaart. “Ik dobber al een tijdje rond in niemandsland”.
Terwijl ik kleine slokjes van mijn thee nip, staar ik naar mijn lege woonkamer
De donkere, eikenhouten eettafel met bijbehorende stoelen heb ik naar de linkerhoek geschoven. Op de tafel liggen twee laptops, een externe videocamera, een boek, wat paperassen, mijn portemonnee en een krant (ik ontvang al een paar dagen gratis de Volkskrant).
Een paarse yoga mat ligt op het lichte laminaat, rechts, net voor de slaapkamerdeur. Op de muur erachter hangt een spijker. Het schilderij heb ik weggehaald. Om een iets rustigere achtergrond te creëren.
Mijn woonkamer is een yogaruimte geworden
Voor de online lessen die ik geef. Ik zie het nut er niet van in om het meubilair na de opgenomen les weer terug te zetten. Bezoek krijg ik tegenwoordig toch niet. Eten en werken doe ik meestal op de bank. En de lege woonkamer bevalt me eigenlijk wel.
Het komt overeen met mijn levensfase
Ik dobber namelijk al een tijdje rond in niemandsland.
Een hoop oude ballast heb ik opgelost. Nee, ik ben niet in de illusie dat ik geen oude issues meer heb. Wel is de zwaarte ervan af. Die komt in die hevigheid ook niet meer terug, dat voel ik heel sterk. Maar mijn nieuwe leven heeft nog geen volledige vorm.
‘Een tussenfase’, zo noemt mijn psycholoog het.
Ik vind het vooral een knap lastige fase. Verlang soms gek genoeg terug naar de pijn en het verdriet. Dat is net iets concreter. Dit is zo leeg.
Het is als niets, terwijl het ondertussen wel mijn hele leven vult
De coronacrisis maakt het er niet beter op. Net nu ik behoefte heb aan nieuwe stappen. Zelfs al wat concrete plannen had gemaakt. Ik zou mijn boek gaan presenteren, mijn herstelverhaal delen bij GGZ. Bijeenkomsten die afgelast zijn. Al die stukjes nieuw leven staan nu on hold. Ik vraag me af waar dit heen gaat. Met de maatschappij, maar ook met mezelf.
Het lijkt wel of ik op de proef wordt gesteld door het leven.
Dit zijn lastige tijden voor niemandslanders
Vanuit niets schijnt inspiratie te ontstaan. Dat heb ik me vooral laten vertellen. Door de experts. Ik houd me op dit moment vast aan deze uitspraak. Of is dat weer te krampachtig? Ik weet niet wat ik moet doen. Of juist niet moet doen. Komt het vanzelf? Ergens weet ik dat ik erop kan vertrouwen. Diep van binnen voel ik het ook. Ik kan er alleen nog niet bij.
Tot die tijd nog even in deze tussenfase ronddobberen dan maar
De gedachte dat we ons door corona allemaal op een bepaalde manier in niemandsland begeven, stelt me dan wel weer gerust.
Geef een reactie