Geeske schrijft deze blog over lotgenootschap. Ze zegt: “Als je woorden geen waardevolle toevoeging kunnen geven, zeg dan liever niets”.
Ik heb een vrije ochtend. Ik start mijn laptop op en open vanuit een oude gewoonte mijn Facebook account.
Gisteren las ik hier enkele #MeToo openbaringen
Ik bekeek ze vluchtig. Dapper. Vandaag is het de beurt aan ‘The Face of Depression’ om zichtbaar te worden op mijn scherm. Het is een tekst van een bekende pin-up uit California: Cherry Dollface.
“This is the face of depression.
Depression doesn’t always come with tears and unwashed hair and gloom. Depression also comes packaged in fabulous outfits, slathered in makeup, and plastered with a smile. Depression doesn’t care how many followers you have, how much money you make, or how perfect you appear to be.
I have struggled with depression my entire life. Almost every year. I have weeks upon weeks where I fight the crippling wave that threatens to suck me under. I’ve battled suicidal thoughts. I’ve had days where it all feels pointless. I’ve seen the bottom of hopelessness. And on some days it’s one simple shitty comment that tips me over the edge. And on some days it’s one simple kindness from a stranger that holds me in place. Be kind to other humans. You never know and you can never tell just by what you see. Just. Be. Kind. And also know that you aren’t alone. I don’t have any great words of wisdom or any amazing cures for this horrible illness, but you aren’t alone. That’s the best I can give. “
Bron: Facebook – Cherry Dolface
Prachtige woorden van deze mooie en sterke zakenvrouw
Later de dag verschijnen er kopieën van deze tekst op mijn Facebookpagina, de krachtige woorden overgenomen en verkocht als eigen schrijfsels door een enkeling. Er verschijnen nieuwe foto’s waarin ik de herkenning maar blijf zoeken. De vele complimenten gaan vooral over de weliswaar prachtige, maar geleende tekst.
Ik bijt op mijn tong. Mijn vingers jeuken om een discreet en opbouwende feedback – inclusief een compliment aan The Cherry Dollface – toe te voegen aan de vele complimenten. Ik heb mijn mijn vingers al op het toetsenbord gezet wanneer ik plots toch inhoud. ‘Als je woorden geen waardevolle toevoeging kunnen geven, zeg dan liever niets.’
Wie wordt er beter van mijn woorden?
Mijn vingers zwijgen
Kan ik hier zelf van leren? Wat is het lotgenootschap hier?
Voor de één zijn het de vele slechte dagen, het moeilijke opstaan en het geen puf hebben om je make-up op te brengen, kortom: het missen van de energie om je leven fijn samen met je familie te leven. Dat heeft natuurlijk een hele grote impact op je omgeving.
Voor de ander is het een langer periode eenzaam stranden in bed of op de bank, waarin het leven volledig aan je voorbij gaat en waarin je grootste wens is om van deze eindeloze hel af te zijn. Op je allerbeste dag er zo aan toe te zijn als de ander op zijn meest slechte dag. Het is wel een opvallend verschil. Is het überhaupt erg dat er teksten overgenomen en vervolgens als ‘eigen’ gebruikt worden? Doet dat ertoe? Ik besef me dat het niet zo is. Het doet er eigenlijk gewoon niet toe.
Het mag er allemaal zijn
Hoe heerlijk en helpend kan het zijn om op social media, of nog liever in het gewone dagelijkse leven, open en bloot een post met jouw eigen verhaal te mogen delen? Of het verhaal nu geleend is of niet, of je verhaal klein of groot is, dat is niet belangrijk. Hoe fijn is het om herkenning en begrip te vinden over je ervaringen? De veilige warmte ervaren van lotgenootschap. Of de geneugten van een steeds breder wordende acceptatie in de omgeving waarin je hopelijk uiteindelijk jezelf mag zijn, een omgeving waar je fouten mag maken en er altijd ruimte is voor jou.
De kleine persoonlijke openbaringen op de social media plaveien nu de weg voor de zwaardere verhalen.
Er is nog een lange weg te gaan, en dit is een heel goed begin
Laten we als lotgenoten de weg van openheid samen vervolgen, laten we hand-in-hand lopen. Laten we luisteren en open staan voor ziekte ervaringen, ongeacht de diagnose. Dat is al een hele mooie basis. De dag dat ik zelf mijn ervaringen met mijn ziekten met mijn eigen omgeving zal delen, zal een hele grote stap vooruit voor mij betekenen. Ik heb de wens. Ik heb de ambitie. Ik wacht op de dag dat de omstandigheden goed aanvoelen, de dag dat de springplank er ligt en ik die hele grote spong met een brede lach in het diepe, donkere en dragende water neem.
Ik zal dan zwemmen. Met veel plezier en een open hart.
Geef een reactie