Dit is het eerste deel van de blog waarin Saskia beschrijft wat wel en niet helpend was tijdens haar zwangerschap, terwijl ze in haar leven ook rekening heeft te houden met een psychische kwetsbaarheid.
“Zal ik het vertellen of niet? Eigenlijk heb ik helemaal geen zin om aan de verloskundige te vertellen dat ik een psychose heb gehad. Het is al zo lang geleden.
Het gaat al zo’n tijd goed. Ik heb geen zin om in een hokje geplaatst te worden. Is het nu relevant? Ik ben op dat moment al best ver in mijn zwangerschap. Ja het zou best relevant kunnen zijn, ik weet niet. Nog nooit eerder zwanger geweest.
Ja, oke dan. Ik ga het wel vertellen.
De verloskundige zegt dat ze contact wil met mijn behandelaar. Ik heb geen behandelaar. Nooit gehad eigenlijk.
Alleen in de tijd van crisis waren er psychiaters die me medicijnen gaven en me ook vertelden dat ik deze waarschijnlijk de rest van mijn leven zou moeten blijven slikken.
Een studie zou ik niet kunnen doen. Inmiddels had ik twee studies afgerond en slikte ik geen medicijnen meer. Het ging al een hele tijd heel goed. Ik had de mensen die ik in mijn netwerk verzameld nodig en ik had vooral mezelf.
Ik ben mijn eigen behandelaar geweest. Met vallen en opstaan geleerd wat goed voor me was en wat niet.
De verloskundige raadde me toch dringend aan op gesprek te gaan bij een psychiater die aan hun praktijk verbonden was. Hier had ik helemaal geen zin in.
Ik zei:”Voordat die man me kent en mijn verhaal begrepen heeft, ben ik allang bevallen.” Ze vertelde dat ze echt goede ervaringen hadden met deze man en dat hij velen geholpen heeft.
Oke dan. Daar zaten we op die woensdagavond. Mijn partner en ik met mijn hele dikke buik. Ik vertelde dat ik jaren geleden een manische psychose had gehad en een depressieve periode had doorgemaakt. Lang geleden.
Ook vertelde ik dat het nu al een lange tijd heel goed met me ging. Deze drie zinnen waren genoeg voor hem om ons te vertellen dat ik zeventig procent kans had op een psychose of depressie postpartum.
Verbijsterd. Wat zegt die man nou? Horen we het goed?
Al was die psychose lang geleden, een plaats gegeven had ik het niet, het was nog steeds iets waar ik bang voor was. Die man is niet goed snik. “Hij is niet wijs”, denk ik in de eerste instantie.
Maar, stel, dat er iets van waarheid in zit, dan moeten we er misschien toch iets mee.
Wat was ik bang
Ik vroeg de psychiater waarop hij zijn conclusie baseerde, na deze drie zinnen. En hoe hij het dan verklaarde dat het al zo’n tijd heel goed me ging. “Omdat je antidepressiva slikt”, zei hij. “Deze hebben je beschermd.”
Op dat moment adviseerde hij om lithium te gaan slikken of om me op te laten nemen. “Maar meneer, het gaat al heel lang heel goed met me.”
Hij probeerde ons te overtuigen en dat we hier echt niet licht over konden denken. Als ik een psychose zou krijgen, zou dit grote gevolgen hebben mij en voor mijn kind.
In de laatste fase van mijn zwangerschap waren we naast het verhuizen bezig met second opinions. Het was hectisch en we waren bang.
Mijn partner vroeg me wat een psychose eigenlijk inhield. Ik wist t ook niet precies. Dat je los staat van de werkelijkheid of zoiets, had een arts me eens verteld. Dat je dan geen ziektebesef hebt.
Best een enge gedachte als je op het punt staat moeder en vader te worden. Zeventig procent kans dat je in een soort buitenaards wezen veranderd dat niet meer voor rede vatbaar is. Geen ziekte besef, dus oplossen willen deze wezens deze situatie niet. En straks…
Er is een kinneke geboren op aard…
Shit, man. Lieve man van mij, wat moeten we doen?
Mijn bevalling kwam niet op gang
Nee, vind je het gek.
Bevalling werd opgewekt. Uiteindelijk negen centimeter ontsluiting. Het kwam niet. Ik kreeg koorts. Piepjes en alarmbellen naast me op de monitor omdat het slechter met ons kindje ging.
Doodsbang. Het kan zijn dat ik nadat mijn kind wordt geboren transformeer in dat wezen.
Mijn lieve kind. Ik wil je zo graag. Ik wil zo graag goed voor je zorgen en je alles geven. Met spoed naar de OK voor een keizersnede.Gillend en huilend lag ik op die tafel.
Pijn, angst. Ik sta op de rem. Toch snijden ze me open. Stop nee, ik heb pijn. Wacht even…En dan…
Uiteindelijk:
Het allerzachtste wat ik ooit gevoeld heb tegen mijn huid…Mijn lieve kind
Het monster, psychose is niet op komen dagen. We hebben wel een moeilijke periode gehad. De bevalling en ook nog een tijd erna.
Ik had na mijn eerste psychose geleerd wat ik moest doen om niet uit te bocht te vliegen: voldoende slaap, regelmaat, hardlopen, plus een heel dieet van dingen die wel en niet goed voor me zijn. Dit kon ik nu niet doen. Goed slapen kon ik sowieso vergeten. Geheugen, aandacht en concentratie gingen minder goed werken.
Jeetje, wat gebeurt er allemaal? Komt dit nog goed? Kan ik ooit weer werken?
Ja het komt goed. Alleen dat weet je op zo’n moment nog niet.”
Saskia Meuleman (pseudoniem) Dit is het eerste deel van van Saskia’s blog over haar eerste zwangerschap. Lees ook het tweede deel.
Geef een reactie