Als er één onderwerp is, waarover ik denk te kunnen meepraten, dan is dat niet filosofie, religie, opvoedkunde, politiek, marketing, of poëzie, maar depressiviteit.
‘k Zou er een boek, misschien zelfs wel boeken, over kunnen schrijven. Wanneer ik er de energie voor had en me kon concentreren. Wat is het? Waar komt het vandaan? Wat kun je er tegen ondernemen? Wat zijn de recentste inzichten en ontwikkelingen ? Enzovoort.
Ik kan en doe het niet. Voor wie daar echt in geïnteresseerd is, heb ik wel een leestip: ‘Demonen van de middag: een persoonlijke geschiedenis van depressie‘. Origineel: ‘The Noonday Demon: an atlas of depression‘, van Andrew Solomon.
Volgens mij het beste boek, dat over depressiviteit is geschreven.
Wat ik wel wil beschrijven, is mijn eigen manier van met depressie omgaan
Nee, geen ‘voorgeschiedenis’, geen voor- en nadelen van behandelingen, maar gewoon mijn manier van ‘ermee omgaan’.
Ik noem het mijn ‘drie pilaren methode’. Wanneer je tot de vijf procent behoort, die de pech heeft ‘ermee te moeten leren leven’, kun je er wellicht iets aan hebben.
Ermee leren leven, dat werpt je terug op drie pilaren:
1) De eerste pilaar wordt gevormd door de paar mensen (wanneer je geluk hebt) die je altijd kunt vertrouwen: je partner, je kinderen, een enkele vriend of vriendin. Zij zullen er altijd voor je zijn. Ook op je zwartste momenten.
Zonder die eerste pilaar is het voor chronisch depressieven ‘einde verhaal’. Het dak komt naar beneden. Daar kun je op wachten of stappen ondernemen, die het wachten bekorten.
2) De tweede pilaar bestaat uit ‘humor’, inclusief veel zelfspot. Zelfs wanneer je in een puur zwarte periode zit, kun je (leunend tegen je eerste pilaar) grappen waarderen en zo nu en dan zelf ‘leuk uit de hoek komen’. Dat bewijst voor anderen – en misschien nog wel belangrijker- voor jezelf dat je nog leeft!
3) De derde pilaar is leren, leren, leren.
Probeer iets te vinden waar je in geïnteresseerd bent (of was)
Ga daarmee aan de slag. Desnoods op ‘kleuterniveau’. Bezig zijn en blijven is, wanneer je er nog even bij wilt blijven, van groot belang. Sport, politiek, religie, filosofie, milieu, gen-technologie, filatelie, kookrecepten, het maakt niet uit.
Blijf ‘bezig’.
En mochten de pilaren twee en drie door de mist van de depressie aan je oog onttrokken zijn:
Vertrouw op de richtingaanwijzers die aan pilaar één bevestigd zijn!
Nogmaals, vijfennegentig procent van iedereen die te maken krijgt met een depressie komt eruit. Met praten, pillen of ECT. Mocht je de pech hebben niet tot die groep te behoren, dan heb je misschien iets aan hetgeen ik hierboven schreef.
Ik wens jullie (en dus ook mezelf) veel sterkte en mocht je het niet redden:
VOEL JE NIET SCHULDIG!
Niet dat je er iets aan hebt, maar ik kan begrijpen dat ‘genoeg’ genoeg kan zijn en hou in gedachten je hand vast.
Paulus Passant (pseudoniem) is bij geboorte voor adoptie afgestaan en heeft daarna voldoende meegemaakt om een dik boek te vullen. Meer dan zeventig consulten bij psychiaters en meer dan zeventig sessies bij psychologen (en dergelijke) heeft hij achter de rug. Inmiddels is hij gepensioneerd. Lang geleden schreef hij dit artikel op één van de pagina’s van zijn homepage.
Geef een reactie